Mijn reisverhaal Colombia: een besluit.

Afscheid nemen bestaat niet. Dat wordt gezegd. Dat wordt zelfs gezongen. Toch doen we het. Vandaag. We nemen afscheid van Colombia. Van Cartagena. Van Santa Marta. We nemen afscheid van San Agustin. Van Armenia. Van Medellin. We nemen afscheid van Villa de Leyva. Van Bogotá. Jawel, het is voorbij. We stappen het vliegtuig op. Keren terug. Naar België. Naar Gent. Mooie liedjes duren niet lang. Dat wordt ook wel eens gezegd. Voorlopig wordt het nog niet gezongen. We weten het dus. En toch. En toch. Telkens het zover is, is het hard. Telkens het zover is, moet ik toch elke keer slikken.

In mijn hoofd zitten vele indrukken. Die indrukken zijn versnipperd. Die snippers moeten uiteindelijk één geheel vormen. Eén verhaal. Dat vraagt tijd. Dat vraagt afstand. Onmiddellijk terugblikken en oordelen is onmogelijk. Het zou oneerlijk zijn. Het zou unfair zijn. Dat willen we vermijden. Op het vliegtuig zoek ik daarom de nodige afleiding. Zodat de molentjes niet gaan draaien in mijn hoofd. Om die molentjes stil te houden kijk ik film. A star is born. Bohemian Rhapsody. Om die molentjes stil te houden luister ik muziek. Dire Straits. Neil Diamond. Leonard Cohen. Het wordt stil in mijn hoofd. Als het toch nog ruist, ga ik slapen. De totale stilte. Vliegen, het kan best wel leuk zijn.

Ik ben in België. Al een tijdje. Tijd ging voorbij. Afstand werd groter. Ik kan achterom kijken. Ik moet achterom kijken. Want pas dan is het reizen voorbij. Een eindoordeel moet afsluiten. Zodat de herinneringen netjes kunnen ingepakt en opgeborgen worden. Om naar terug te grijpen als de vraag zich stelt. Als de honger groot is. Als de goesting aan de deur klopt.

Hoe zou ik Colombia het best kunnen omschrijven? Het best kunnen beschrijven? Niet zo evident. Niet zo gemakkelijk. Misschien moet ik teruggrijpen naar woorden van een vriendin. Woorden die werden gebruikt om ons te overtuigen van de pracht van Colombia. In alle eerlijkheid gaf zij toe dat Colombia geen absolute hoogtepunten kent. Het land heeft geen Chinese Muur. Het land heeft geen Machu Picchu. Het land heeft geen Taj Mahal. Het land herbergt geen wereldwonder. Een toerist kan dan al eens de neiging hebben om weg te blijven. Om toch maar een andere bestemming te kiezen. Die vriendin wist mij toch te overtuigen. Omdat die afwezigheid van absolute hoogtepunten net de charme bepaalt van het land. Die afwezigheid maakt van het land één lange aaneenschakeling van hoogtepunten. Maakt van het land zelf het eigenlijke hoogtepunt. Die afwezigheid stelt het land in de reisbeleving centraal.

Die afwezigheid van absolute hoogtepunten heeft ook zijn invloed op de reiservaring zelf. Ik heb het aan den lijve mogen ondervinden. Het reizen wordt anders. Wordt lichter. Nooit had ik de neiging om dingen tegen elkaar af te wegen. Om dingen met elkaar te vergelijken. Elke plek stond op zichzelf. Elke plek had zijn eigen verdienste. Elke plek droeg in zich de kracht om te overtuigen. Om te verleiden. Om te charmeren. Nooit keken we terug. Nooit keken we vooruit. We leefden in het moment. Wij genoten van het moment. Wij voelden niet de noodzaak ons te spoeden naar dat ene absolute hoogtepunt. Omdat die er niet waren. Er was geen rush van hoogtepunt naar hoogtepunt, waarbij alles daartussen in het niets viel. Daardoor konden wij van alle dingen volop genieten. Dat te kunnen en te mogen ervaren is een verademing. Colombia laat op een onnavolgbare wijze de rust in mij binnensluipen. Een rust, die nooit zal weggaan tijdens de reis. Een rust, waardoor ik mij ongeremd openstel. Voor het land. Voor zijn bewoners. Voor zijn schatten. Voor zijn schoonheid.

Colombia is heerlijk. Bekoorlijk. Hemels. Colombia is magnifiek. Geweldig. Groots. Colombia is oogverblindend. Schitterend. Verrukkelijk. Colombia doet u op zoek gaan naar synoniemen van dat ene woord. Naar synoniemen van heerlijk. Omdat het zo is. Omdat ik in Colombia om mij heen keek en telkens weer tot dat ene woord kwam. Omdat ik elke dag minstens één keer dat woord gebruikte. Om te beschrijven wat ik zag. Om te beschrijven wat ik beleefde. Ik gebruik het ook nu nog als mij gevraagd wordt mijn indrukken kort te beschrijven. Maar vaak dwingt mijn enthousiasme mij tot meerdere woorden. Colombia heeft alles, zeg ik dan. Colombia is een totaalpakket. Geen enkel element ontbreekt. Alles is aanwezig. Niks van positieve dingen valt te bedenken dat Colombia niet zou hebben. Niks van negatieve dingen valt te bedenken dat Colombia wel zou hebben. Ik doe zelfs geen poging. Omdat ik weet dat het een vergeefse poging zou zijn.

Ik keer terug. Dat zou ik kunnen zeggen. Dat zou ik kunnen zeggen als de wereld kleiner zou zijn. Als er minder dingen in diezelfde wereld te ontdekken zouden zijn. Dan zou ik terugkeren. Zeker weten. Nu kan het niet. Helaas. Andere oorden moet ik ontdekken. Andere bestemmingen moet ik bereizen. Maar aan iemand die er nog niet geweest is, zal ik zonder aarzelen dat ene bevel geven. Ga. Ga. Ga. Aarzel niet. U zal een heerlijk land ontdekken.