Beste Tommy,

Beste Floris,

Beste Peter,

Beste Paul,

Beste Marek,

Beste Esther,

Beste Ulrich Alexander,

Beste,

Afscheid nemen bestaat niet. Dat wordt gezegd. Dat wordt zelfs gezongen. Toch doen we het. Vandaag. We nemen afscheid van Colombia. Van Cartagena. Van Santa Marta. We nemen afscheid van San Agustin. Van Armenia. Van Medellin. We nemen afscheid van Villa de Leyva. Van Bogotá. Jawel, het is voorbij. We stappen het vliegtuig op. Keren terug. Naar België. Naar Gent. Mooie liedjes duren niet lang. Dat wordt ook wel eens gezegd. Voorlopig wordt het nog niet gezongen. We weten het dus. En toch. En toch. Telkens het zover is, is het hard. Telkens het zover is, moet ik toch elke keer slikken.

Beste Olivier,

Gisteren reden we van Santa Marta naar Cartagena. Dat deden we niet in één lange rit. Nog maar net buiten Santa Marta hielden wij een eerste keer halt. Een verplichte stop. Hier konden wij niet zomaar voorbij rijden. Dat zou ons al te zwaar aangerekend worden. Door de Colombianen. Omwille van het historische belang van die ene site. Wij stopten bij het landgoed Quinta Florida San Pedro de Alejandrino. Hier beleefde Simón Bolívar in december 1830 zijn laatste dagen. Hij was gevlucht uit Bogotá. Hij was nog slechts een schim van zichzelf. Uitgekotst door zijn politieke opponenten. Uitgekotst door de bevolking in de hoofdstad. Slechts één uitweg stond nog open voor deze gebroken man. Een man die ooit nog president was van de onafhankelijke natie Gran Colombia. Deze man kon enkel nog weg uit Bogotá. Deze man moest weg uit Bogotá. Langer blijven was geen optie. Vanwege tuberculose diende hij zijn vlucht te onderbreken. In Santa Marta. In het landgoed, dat wij zullen bezoeken.

Beste Ilse,