Beste Lukas,

Beste Studio,

Beste Ton,

Beste Anoek,Beste Musia,Beste Rebekka,Beste Suzanne,Beste Michaël,

Beste Marc,

We keren terug naar Beiroet.  Vanuit Byblos.  Niet om verder te reizen.  Wel om huiswaarts te keren.  De reis zit erop.  Libanon laten we achter ons.  Dat aloude gezegde blijkt opnieuw een waarheid als een koe.  Er is een tijd van komen, er is een tijd van gaan.  De tijd van gaan is gekomen.  We stappen het vliegtuig op.  Vroeg in de morgen.  Nog met ‘slapertjes’ in onze ogen.

Beste Wim,

Ai, ai, ai.  Onze laatste dag in Libanon.  Met die realiteit worden wij wakker.  Realiteiten zijn wat zij zijn.  Reëel.  Werkelijk.  Realiteiten kunnen niet veranderd worden.  Met realiteiten moet omgegaan worden.  Dat is wat wij zullen doen.  Vandaag zal een schitterende dag worden.  Dat nemen wij ons voor.  De slaagkans schatten wij hoog in.  Vandaag trekken wij naar Tripoli.  Een grootstad.  Dat vooruitzicht doet mij een vreugdedansje maken.

Beste Louise,

Vandaag verlaten we Beiroet.  Maar nog niet helemaal.  Wij moeten nog heel even de ramptoerist uithangen.  We kunnen er niet omheen.  Het moet.  We moeten naar de haven van Beiroet.  Naar de plek van één van de grootste niet-nucleaire explosies in de geschiedenis.  Wanneer we spreken over één van de grootste, zijn cijfers onontbeerlijk.  Om de ramp te kunnen vatten.  Om te kunnen begrijpen wat zich twee jaar geleden op die plek afspeelde.  Op 4 augustus 2020 explodeerde zo’n 2.750 ton ammoniumnitraat.  Meer dan 217 mensen werden gedood en 7.000 anderen raakten gewond.  De explosie zorgde ook voor 300.000 ontheemden en vernietigde en beschadigde gebouwen in een straal van 20 km.  De explosie had een kracht van 3.5 op de schaal van Richter.  Dat zijn de cijfers.  Die cijfers roepen ons naar de haven.

Beste Adeline,

Gisterenavond had ik onze wandelroute uitgestippeld.  Bij schaars licht had ik de straatnamen opgeschreven.  Netjes op een rij, waarbij ik telkens aangaf of wij rechts of links dienden verder te stappen.  Een heus karwei, ik besef het.  Het kan eenvoudiger, dat besef ik ook.  Maar ik wens vast te houden aan het ambacht van kaartlezen.  Geen smartphone in de hand.  Wel een papiertje met daarop dus de straatnamen.  In het verleden werkte het telkens.  Dat zou deze keer ook moeten lukken.  Dat is wat ik dacht.