Beste Lukas,
Normaal gaat het zo. Een mens gaat een film kijken, zegt vervolgens dat het een goede film is en diezelfde mens laat het daarbij. Heel af en toe wordt jaren later die film nog eens opgerakeld waarbij wordt gezegd dat het echt wel een goede film was. Indien die mens niet vies is van enige zin voor overdrijven kan hij er aan toevoegen dat die film echt wel in zijn toptien staat van allerbeste films.
Ik zag uw film. Maar voor uw film geldt die normale gang van zaken niet. Uw film mag uitzonderlijk buitengewoon genoemd worden. Dat heeft zo zijn gevolgen. Elke keer ik iemand ontmoet, zeg ik geen goedemorgen. Geen goedemiddag. Geen goedenavond. Sociale verworvenheden en/of geplogenheden vallen weg. Prioriteiten moeten gesteld worden. Daarom kom ik meteen ter zake. Eén vraag stel ik. Ik vraag of hij of zij uw film gezien heeft. Is het antwoord positief, zijn wij vertrokken voor enkele uurtjes. Enkele uurtjes van lof. Is het antwoord negatief, zijn wij evenzo vertrokken voor enkele uurtjes. Enkele uurtjes van lof. Over uw film moet gepraat worden. Aan uw film mag niet zomaar voorbijgegaan worden.
Eén keer trek je de conclusie, vriendschap is een illusie. Aan die hit van Het Goede Doel denk ik heel regelmatig terug na het zien van uw film. Want uw film heeft mij doen nadenken. Uw film heeft mij doen achteromkijken. In dat achteromkijken zag ik vele gezichten passeren. Gezichten van jeugdvrienden. Gezichten van jeugdvriendinnen. Ik keek om mij heen. Ik vond hen nergens. Ik had hen achtergelaten. Wij hadden elkaar verloren. Wij waren uiteengegroeid. Wij hadden andere paden gekozen. Het was gebeurd. Plots. Niemand valt iets te verwijten. De normale gang van het leven, zo kunnen wij het noemen. Maar terwijl ik over dat alles nadacht, stelde ik iets vast. Ik stelde vast dat zij niet helemaal verdwenen waren. Zij zaten nog diep in mij. Ergens. Ik had hen ergens bewaard. Dat plekje kon ik heel gemakkelijk bereiken. Dat plekje ging ik nu regelmatiger opzoeken. Bij die vele bezoeken ging iets gloeien. Ik durf het te omschrijven als heimwee. Heimwee naar mijn jeugd. Die jeugd hebben mijn vrienden en vriendinnen van toen mee vorm gegeven. Zij hebben mij momenten geschonken. Momenten waarop ik nu met plezier kan terugkijken. Zij hebben mij bescherming geboden. Bescherming waardoor ik in volle vrijheid kon genieten van mijn jeugd. Al lachend zeg ik wel eens dat ik een ongeschonden jeugd heb gehad. Daaraan hebben zij alle verdienste. Zij hebben mede toegestaan dat ik kon zijn wie ik was. Dat ik kon zijn wie ik ben. Die vrienden en vriendinnen van toen hebben mede gemaakt dat ik geworden ben wie ik nu ben. Daarvoor ben ik hen eeuwig dankbaar. Ik heb die woorden nooit uitgesproken. Vriendschap vraagt geen woorden. Vriendschap is een vanzelfsprekendheid. Vriendschap wordt beleefd, niet verwoord. Dat besef komt plots binnen. Terwijl ik naar uw film kijk. Dat besef doet mij huilen. Doet mij nog feller huilen. Doet mij nog intenser huilen.
Huilen heb ik gedaan. Met tuiten. Niet enkel om wat ik dacht bij uw film. Ook om wat ik zag op het scherm. De schoonheid van een vriendschap. De kwetsbaarheid van een vriendschap. De uitzonderlijkheid van een vriendschap. Ik zag dat vriendschap niet altijd een vanzelfsprekendheid is. Ik zag dat vriendschap uitgedaagd wordt. Ik zag dat vriendschap in vraag gesteld wordt. Ik zag dat vriendschap aangevallen wordt. Ik zag dat vriendschap plots een hinderpaal kan worden. Ik zag wat gebeurde met een bijna unieke vriendschap.
U laat ons die vriendschap zien. U laat ons die vriendschap als het ware bijna zelf beleven. U laat ons proeven van die vriendschap. Om ons dan plotsklaps wakker te schudden. Om ons dan verweesd achter te laten. Nooit eerder deed een film zo veel pijn. Omdat het voelde alsof het mij overkwam. U had ons te diep in uw film laten doordringen. Terugkeren naar de realiteit voelde als een te grote stap. Het ontwaken was hartverscheurend. Meer dan hartverscheurend.
Dat doordringen in uw film gebeurde niet zomaar. Daartoe had u een plannetje uitgewerkt. Zo leek het wel. Want u wist ons op meerdere manieren te verleiden. U wist ons op meerdere manieren uit te nodigen mee te stappen in uw film. In uw verhaal. Er was de soundtrack. Er waren de beelden. Er waren de acteurs. Er waren de actrices. Nooit eerder viel alles op een zo perfecte manier samen. Achteraf wist een vriend het schitterend samen te vatten. De beelden spraken voor zich, zei hij. Wij konden het geluid uitdraaien, nog steeds zouden wij het volledige verhaal snappen. Er hoefde niet gesproken te worden. Er hoefde niks gezegd te worden. Zo was het inderdaad. Maar ook de soundtrack sprak voor zich. Wij konden enkel naar de muziek luisteren en toch het volledige verhaal snappen. U kan zich voorstellen wat het moet betekenen als de drie elementen samen en tezelfdertijd aangeschakeld worden. Dan geschiedt een wonder. Een wonder waarnaar ik gekeken heb.
Ik heb dus gehuild. Om uw verhaal. Om mijn verhaal. Om de vriendschap. Om mijn vrienden van toen. Om mijn vrienden van nu. Ik stap de film buiten met de gedachte dat ik bevoorrecht ben. Bevoorrecht omwille van iedereen die ik om mij heen heb. Dus, jawel, ik stap de film buiten in het volle besef dat ik een gelukkig man ben. In het volle besef dat zelfs gelukkige mannen kunnen huilen. Dat zelfs gelukkige mannen mogen huilen.
Eén ding kan en wil ik nog zeggen. The Oscar for Best International Feature Film goes to Close. Dat hoop ik te mogen horen. Omdat het terecht zou zijn. Omdat het verdomme volledig terecht zou zijn.
Beste Lukas. Ik wil u danken voor wat u mij gaf. Voor wat u mij schonk. U bracht verre vrienden opnieuw dichterbij. U drukte dichte vrienden nog dichter tegen mij aan. Voor dat alles wil ik u uitgebreid en van ganser harte danken. Dank dus. Dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties