Beste Studio,
Als het goed is, moet het gezegd worden. Niet stilletjes. Wel luidop. Het moet als het ware van de daken geschreeuwd worden. Zo ben ik opgevoed. Goede dingen moeten gedeeld worden. Goede dingen mag een mens niet voor zichzelf houden. Dat alles kan wel beweerd worden. U zal evenwel vragen naar de redenen. Welnu, hierover kan ik kort zijn. Omdat wat goed is, de goesting voedt. De goesting om te kijken. De goesting om te luisteren. De goesting om te proeven. Jawel, de goesting om lief te hebben. Goede dingen wakkeren de zin in het leven aan.
Ik ging onlangs naar Pied de Poule. Eén van uw voorstellingen. Dat was goed. Waarbij ik onmiddellijk dien aan te stippen dat ‘goed’ een understatement is. Een zwaar understatement. Uit wat voorafgaat, zal u kunnen begrijpen dat deze vaststelling consequenties heeft. Ik moet rechtop gaan staan. Ik moet spreken. Want goede dingen moeten gedeeld worden. Dat zou ik doen. Practice what you preach, zoals in het schoon Nederlands wel eens gezegd wordt. Helaas, u houdt op te bestaan. Eind dit jaar sluit u de boeken. Definitief. Een brief heeft dan nog weinig zin. Dat meen ik te mogen denken. Ik mag mij uitsloven in het zoeken naar de mooiste woorden, die woorden zullen niemand meer tot bij u brengen. Omdat het niet meer kan.
De gedachte geen brief te kunnen schrijven, wringt. Het houdt mij bezig. Ik zoek naar een uitweg. Naar een creatieve oplossing. Die meen ik gevonden te hebben. Ik schrijf een afscheidsbrief. Ik weet het, een afscheidsbrief veronderstelt een zekere vriendschapsband. Vrienden nemen afscheid. Dat kleine detail zou u kunnen doen denken dat ik uw grootste fan ben. U zou kunnen denken dat ik al uw voorstellingen zag. Dat ik in uw zeventienjarig bestaan steeds weer op de eerste rij zat bij uw voorstellingen. Dat is niet zo. Ik heb nochtans geprobeerd. Telkens weer was ik te laat. Telkens weer botste ik op dat ene woordje: uitverkocht.
Pied de Poule was mijn eerste voorstelling en zal dus ook mijn laatste voorstelling zijn. Om bij een eerste ontmoeting al meteen van vriendschap te spreken, dat lijkt mij een beetje te sterk. Wel kan een eerste ontmoeting de kiemen in zich dragen tot een hechte vriendschapsband. Die kiemen maken het dan mogelijk een afscheidsbrief te schrijven. Ik had mijn creatieve oplossing gevonden. Ik kon beginnen aan mijn afscheidsbrief.
Afscheid nemen is wat ik na de voorstelling moest doen. Die vaststelling milderde mijn enthousiasme, dat ik na de voorstelling voelde. Milderde mijn euforie, die ik na de voorstelling voelde. Want dat is wat gebeurde. Al heel snel daalde het besef in dat ik vele dingen zou gaan missen. Ik zou die mix van vele elementen, die u op een voortreffelijke manier weet samen te brengen, missen. Speelsheid. Acrobatie. Poëzie. Verwondering. Kwetsbaarheid. Gevoeligheid. Eigenzinnigheid. Veelgelaagdheid. Ik zou die wijze missen waarop u doorheen al die elementen een frisse portie maatschappijkritiek laat insijpelen. Op een natuurlijke wijze. Ik zou die wijze missen waarop u die maatschappijkritiek humoristisch en bijzonder gevat laat doordringen bij het publiek. Ik zou die wijze missen waarop u die humorvolle speelsheid laat samenvloeien met de analytische ernst. Dat alles ging ik missen. Dat stemde mij triest. Dat stemde mij droef.
Tegelijkertijd was ik bijzonder blij. Want ik had u ontmoet. Op de valreep had ik kennisgemaakt met u. Wat ik nu zal schrijven, kan vreemd klinken. Toch is het precies wat ik voelde. Met die ene voorstelling voelde het alsof ik alle voorgaande voorstellingen had gezien. Ik weet dat het niet kan. Dat is nochtans wat gebeurde. Met die ene voorstelling zat ik volledig op uw lijn. Met die ene voorstelling begreep ik uw manier van werken. Ik begreep uw manier van communiceren. Ik begreep uw manier van acteren. Dit was theater waarvan ik hield. Dit was theater waarvan ik hou. En zo kom ik opnieuw uit bij droefheid. U ziet, ik balanceer tussen droefheid en blijheid. Droef om wat ik heb gemist. Blij om wat ik heb gezien.
Al enkele dagen zit Luc Steeno in mijn hoofd. Als ik aan u denk, begin ik spontaan die ene hit van hem te zingen. Ik mis je elke dag een beetje meer, ’t gevoel alleen te zijn dat doet zo zeer. Die woorden zing ik. Stilletjes. In mijn hoofd. Maar dan denk ik aan die woorden van een andere zanger. Een Nederlandse zanger. Hij zong dat afscheid nemen niet bestaat. In die wijze woorden vind ik troost. Want ik besef dat ik u heel waarschijnlijk ergens tegen het lijf zal lopen. Ergens in het theaterlandschap. Aan dat vooruitzicht trek ik mij op. Het vooruitzicht van door u gecreëerde schoonheid ergens te treffen. Daar kijk ik ontzettend naar uit. Waardoor ik meteen besef dat Marco Borsato het echt wel juist heeft. Afscheid nemen bestaat niet.
Beste Studio. Ik besef nu ook dat deze brief geen afscheidsbrief is. Deze brief is een uitnodiging. Een uitnodiging tot een weerzien. Een blij weerzien. Want dat is wat het zal worden. Daarvan ben ik heilig overtuigd. Intussen wens ik u het beste. Het allerbeste.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties