Mijn reisverhaal Libanon: Byblos - Beiroet - Brussel. Een besluit.

We keren terug naar Beiroet.  Vanuit Byblos.  Niet om verder te reizen.  Wel om huiswaarts te keren.  De reis zit erop.  Libanon laten we achter ons.  Dat aloude gezegde blijkt opnieuw een waarheid als een koe.  Er is een tijd van komen, er is een tijd van gaan.  De tijd van gaan is gekomen.  We stappen het vliegtuig op.  Vroeg in de morgen.  Nog met ‘slapertjes’ in onze ogen.

Nog maar net opgestegen woelen wij het gebeuren.  In het vliegtuig wordt de afstand met Libanon groter.  Hoe verder wij Libanon achter ons laten, hoe intenser de herinneringen worden.  In Libanon zijn de opgedane ervaringen nog nauwelijks herinneringen te noemen.  Het omzettingsproces naar herinneringen start naarmate de afstand groter wordt.  De opgedane ervaringen worden gecomprimeerd naar herinneringen.  Worden in het hoofd netjes gecatalogiseerd en opgeslagen.  Om vlotjes naar te kunnen teruggrijpen als de vraag zich stelt.  Als het verlangen de kop opsteekt om die herinneringen nog eens te herbeleven.  Dat is dan ook wat ik op het vliegtuig doe.  Ik stel mijn herinneringsadministratie op orde.

Maar niet enkel dienen de herinneringen netjes opgeslagen te worden.  Er dienen ook besluiten genomen te worden.  Er dienen conclusies getrokken te worden.  Aan het eind van een reis volgt telkens een rapport.  Een rapport waaruit kan blijken hoe wij de reis ervaren hebben.  Dat kan een negatief rapport zijn.  Dat kan een positief rapport zijn.  Dat kan zelfs een neutraal rapport zijn.  Eén ding is evenwel zeker, een rapport moet volgen.

Libanon? Vóór vertrek had ik verwachtingen over onze reisbestemming.  Hoge verwachtingen.  Nochtans wist ik niet wat te verwachten.  Die hoge verwachtingen waren niet gebaseerd op feiten.  Het was eerder mijn buikgevoel dat sprak.  Op reis heb ik die verwachtingen kunnen aftoetsen.  Heb ik die verwachtingen kunnen koppelen aan feiten.  Bij vertrek blik ik terug.  Met een zeker heimwee.  Want dat is wat ik nu al kan zeggen, Libanon zit in mijn hart.  Zachtjes aan heeft Libanon dat plekje veroverd.  Niet stormenderhand.  Wel heel geleidelijk. 

Vanwaar kwam die ontluikende liefde voor het land? Die liefde wordt gevoed door een algemeen aanvoelen.  Door die specifieke vibe die doorheen het land stroomt.  Een vibe die verleidt.  Een vibe die enthousiasmeert.  Ik voel die vibe in de ontmoetingen met Libanezen.  Ik zie die vibe in de steden en op de sites.  Ik ruik die vibe in de natuur.  Vanop uitkijkpunten zie ik die vibe slingeren doorheen de valleien.  Het kan gek klinken.  Maar dit is wat ik zag.  Dit is wat ik voelde.

Er is niet enkel die vibe.  Wij mogen niet blind zijn.  Wij moeten onze ogen openhouden.  Dus jawel, ik kijk er niet langs.  Ik kijk er niet naast.  Libanon zit in een crisis.  Een diepe crisis.  Op vele vlakken.  Een financiële crisis.  Een politieke crisis.  Een humanitaire crisis.  Een sociale crisis.  Het land zit in overlevingsmodus.  Toch kan het twee kanten uit met het land.  Dat is altijd zo met een crisis.  Het kan de goede kant op.  Het kan de verkeerde kant op.  Ik weet niet welke kant het zal uitgaan.  Ik heb geen kristallen bol.  Voorspellingen maken kan ik niet.  Ik kan enkel hopen.  Hopen dat het goed komt.  Met het land en zijn bewoners.  Zodat het land ongeremd en ten volle zijn troeven kan uitspelen.  Want die heeft het.  Het land heeft zijn steden.  Zijn historische sites.  Zijn bergen, bossen en rivieren.  Zijn keuken.  Zijn bevolking.  Als dat alles kan aangeboden worden in een crisisvrije omgeving dan is het paradijs bijna een werkelijkheid.

Heel misschien zal u denken dat ik overdrijf.  Dat mijn enthousiasme mij al te los laat.  Dat is het niet.  Het is dat bijna unieke gevoel dat ik ervaarde tijdens mijn reis.  Het gevoel doorheen een land te reizen dat op een kantelpunt staat.  Op vele plekken zag ik verzet.  Las ik verzet.  Tegen de huidige stand van zaken.  Verandering hangt in de lucht.  Het wordt gevraagd.  Het wordt geëist.  Die roep om verandering te mogen horen en te mogen proeven maakte van deze reis een intense beleving. 

Libanon.  Meer dan de moeite waard.  Terwijl ik die woorden schrijf, besef ik dat die woorden slechts een understatement zijn.  Libanon moet beleefd worden.  Libanon moet gezien worden.  Zo voel ik het aan.  Dat is mijn rapport.  Dat is mijn besluit.

Ik wens u een fijne reis.