Beste Olivier,

Gisteren reden we van Santa Marta naar Cartagena. Dat deden we niet in één lange rit. Nog maar net buiten Santa Marta hielden wij een eerste keer halt. Een verplichte stop. Hier konden wij niet zomaar voorbij rijden. Dat zou ons al te zwaar aangerekend worden. Door de Colombianen. Omwille van het historische belang van die ene site. Wij stopten bij het landgoed Quinta Florida San Pedro de Alejandrino. Hier beleefde Simón Bolívar in december 1830 zijn laatste dagen. Hij was gevlucht uit Bogotá. Hij was nog slechts een schim van zichzelf. Uitgekotst door zijn politieke opponenten. Uitgekotst door de bevolking in de hoofdstad. Slechts één uitweg stond nog open voor deze gebroken man. Een man die ooit nog president was van de onafhankelijke natie Gran Colombia. Deze man kon enkel nog weg uit Bogotá. Deze man moest weg uit Bogotá. Langer blijven was geen optie. Vanwege tuberculose diende hij zijn vlucht te onderbreken. In Santa Marta. In het landgoed, dat wij zullen bezoeken.

Beste Ilse,

Wij zijn nog steeds in Colombia. Wel is het een ander Colombia. Gisterenavond zijn wij gearriveerd in Santa Marta. Dit is Caraïbisch Colombia. Het verschil is duidelijk merkbaar. Zelfs voor een toevallige passant. Zelfs voor een toerist, die slechts drie weken doorheen Colombia trekt. Dit Colombia is minder zorgzaam. Dat merken we ondermeer aan het vuilnis langs de straten. Vorige weken was ik vol lof over de netheid. De graskanten. De graspleinen. Altijd was het kraaknet. Of toch bijna altijd. Nu is het anders. Hier is het anders. Rommel en vuilnis slingeren rond. Het wordt zomaar gedumpt. Langs de straten lijkt het wel één grote aaneenschakeling van vuilnis. Het valt mij op. Het springt in het oog. Dit Colombia is ook armer. Dat is nog een ander verschil met de vorige weken. Hier wordt anders gewoond. Armoediger. Aan de rand van de steden ontstaan sloppenwijken. Krakkemikkige huisjes. Barakken. Wij kunnen het zien bij het binnenrijden van Santa Marta. We zullen het ook zien bij Cartagena. Terwijl het land de voorbije weken nog enigszins de schijn kon ophouden, vallen nu de maskers af. Bijna dertig procent van de Colombianen leeft onder de armoedegrens. Die cijfers worden hier tastbaarder. Ondanks het feit dat Colombia de vierde economie is van Midden- en Zuid-Amerika blijft het land een ontwikkelingsland.

Beste Jamie,

Beste Koen,

Drie dagen in San Agustin. Onmogelijk. Dat zou u kunnen denken. U zou kunnen denken dat drie dagen echt wel te lang is. Toch is het niet zo. Integendeel. Wij weten heus wel wat te doen. We hoeven geen gekke dingen te doen om die drie dagen te vullen. Dit stadje heeft genoeg interessants in de aanbieding. Uit dat rijke aanbod kunnen wij naar hartenlust kiezen.

Beste Jan-Werner,

Busje komt zo. Busje komt zo. Busje komt zo. Lang hoeven we nochtans niet te wachten. We worden opgepikt aan ons hotel. We kunnen onmiddellijk het busje op. Heel waarschijnlijk zal u zich de vraag stellen wat er zo interessant kan zijn aan een busrit. Heel waarschijnlijk zal u ook denken dat er toch weinig avontuur kan schuilen in een busrit. Die overpeinzingen zouden helemaal terecht zijn als het om een gewoon en simpel busje zou gaan. Een bus zoals wij die bij ons kennen. Een bus van De Lijn. Indien het zo zou zijn, zou ik enkel instemmend kunnen knikken. Ik zou moeten erkennen dat u het gelijk aan uw kant hebt. Maar hier in San Agustin is het geen gewoon busje. Hier is het wat anders. Heel wat anders. We worden opgepikt door een Chiva. Een Chiva is het koosnaampje voor één bepaald soort bus. Chiva is het Spaans voor geit. Dat moet al wat meer duidelijkheid scheppen. Want in die bijnaam schuilt de eigenheid van deze bussen. Deze bussen werden gemaakt voor de bergen. Deze bussen raken op plaatsen waar andere transportmiddelen moeten afhaken. Opgeven staat niet in het woordenboek van deze ‘berggeiten’. Zij gaan door. Blijven doorgaan. Geen enkele helling is te steil. Dat zullen wij vandaag aan den lijve ondervinden.

Beste Martha,

Gisteren nog hadden we stilgestaan bij de impact van toerisme op een land. Op een omgeving. Het is niet omdat we reizen dat wij ons zelf niet in vraag hoeven te stellen. Die denkoefening mag best. Overal wordt het toerisme in vraag gesteld. Toerisme wordt niet afgewezen maar recent worden wel naar manieren gezocht om dat toerisme in betere banen te leiden. Dicht bij huis zien wij dat Amsterdam en Venetië begonnen zijn met die oefening. Een oefening in leefbaarheid. Verder van huis gaat Peru aan de slag. Zij stellen zich de vraag hoe Machu Picchu toch toegankelijk kan blijven terwijl tegelijkertijd het respect voor de site intact blijft. Jawel, er gebeurt wat in de wereld. In diezelfde wereld wordt nagedacht. Niet altijd door de mensen, die het zouden moeten doen, maar wel vaak door anderen. Door belangengroepen. Door groepen, die hun normale functioneren bedreigd zien.

Beste Michael,