Mijn reisverhaal Colombia: San Agustin.

Drie dagen in San Agustin. Onmogelijk. Dat zou u kunnen denken. U zou kunnen denken dat drie dagen echt wel te lang is. Toch is het niet zo. Integendeel. Wij weten heus wel wat te doen. We hoeven geen gekke dingen te doen om die drie dagen te vullen. Dit stadje heeft genoeg interessants in de aanbieding. Uit dat rijke aanbod kunnen wij naar hartenlust kiezen.

Vandaag gaan we naar de lokale markt. Bij de Lourdeskerk. Thuis gaan we nooit naar de markt. De macht der gewoonte voert ons steeds naar het warenhuis. Nooit (of bijna nooit) zal u ons treffen op een markt. Op reis doen we het anders. Dan gaan we bijna altijd naar een markt. Omdat we op die plek pas echt het besef hebben midden in het leven te staan. Hier hebben we echt het gevoel dat wij ons mengen. Dat wij deel uitmaken van een gemeenschap. Wij blijven niet angstvallig aan de kant staan. Geen angsthazen. We gooien ons. Wij dompelen ons onder. Wij kijken om ons heen. Naar het leven. Naar het echte leven. Hier wordt geroddeld. Hier wordt gebabbeld. Hier wordt gediscussieerd. Dit is het epicentrum van het grote en het kleine nieuws. Nieuwtjes gaan van mond tot mond. Toch wordt er niet enkel gepraat. Er gebeurt meer. Hier wordt gedronken. Hier wordt gegeten. Hier wordt alles ingekocht. Voor het middageten. Voor het avondeten. Hier zien wij producten; die we voordien nog nooit hadden gezien. Waarvan we voordien het bestaan nooit hadden vermoed. Maracuya. Lulo. Guanabana. Curubo. Granadilla. Mamoncillo. Cherimoya. Al dat nieuwe lekkers om ons heen. We kunnen niet anders dan proeven. We kunnen niet anders dan smaken. Toch beperken we ons niet enkel tot het proeven. Onderdompelen betekent ook ontmoeten. Wij zijn het Spaans niet machtig. Toch maken we contact. Door simpelweg een duim op te steken. Door te lachen. Door een hand te schudden. Door niet weg te kijken maar diep in de ogen te kijken. Dan hoeft praten niet altijd. Non-verbale communicatie werkt ook. Soms werkt het zelfs beter. Zonder woorden kan er geen spraakverwarring zijn. Ik lach en kijk om mij heen. Ik denk dat het leven zoveel eenvoudiger zou kunnen zijn als er wat vaker zou gezwegen worden. Als iedereen niet de behoefte had te moeten praten.

Een voormiddag is snel gepasseerd. Een markt vraagt tijd. Hier moet niet snel gegaan worden. Hier moet de nodige tijd genomen worden. Hier moet geleefd worden op het ritme van de Colombiaan. Tranquilo dus. Ik hoef mij nauwelijks aan te passen. Mijn vakantieritme loopt gelijk met het Colombiaance ritme. Vakantie verdraagt geen gejaagdheid. Stress mag niet. Dat moet ten zeerste vermeden worden. Rustig aan. Kalmpjes. Alles komt goed. Alles komt op zijn tijd.

Vandaag is het onze laatste dag in San Agustin. Twee dingen hadden we nog graag gezien. Om op die plaatsen te raken, hebben we een 4x4 nodig. De wegen zijn hobbelig. De wegen zijn smal. De wegen zijn steil. Op die momenten kan een 4x4 best wel handig zijn. Al schuddend en rammelend komen wij aan bij de eerste halte. La Pelota. Nog maar eens een grafheuvel. De derde site op rij die wij bezoeken. Maar alweer hebben we zo onze redenen om tot hier te komen. Deze site staat gekend om zijn bijna intacte beelden. Gave beelden met sporen van gekleurde gezichten. Die kleuren maken ook dat de uitdrukkingen net iets feller zijn. Die gekleurde gezichten maken deze plek toch wel bijzonder. Die gekleurde gezichten verantwoorden een bezoekje.

De laatste halte is La Chaquira. Naar deze plek komen wij omwille van de beelden, uitgekapt in de rotsen. Dat zou de voornaamste reden kunnen zijn. Dat zou de enige reden kunnen zijn. Toch is er meer. Naar deze plek moet gekomen worden omwille van de ligging. Omwille van het uitzicht. We zijn al getrakteerd op prachtige vergezichten. Maar deze plek is werkelijk bijzonder. Bijna uniek. Deze plek is heerlijk. Wij kijken uit over een canyon waar tweehonderd meter lager de Río Magdalena in bochten slingert. Dit is werkelijk adembenemend. Prachtig is nog een te beperkende omschrijving. Het is meer dan prachtig. Veel meer. Dat uitzicht zou ons doen vergeten waarom wij eigenlijk naar hier gekomen zijn. Daarvoor moeten we die canyon onze rug toekeren. En omhoog kijken. Naar de godin Chaquira. Want zij zou het zijn die in de rotsen werd uitgekapt. Zij staat met haar armen omhoog. Alsof ook zij het niet lijkt te beseffen. Alsof ook zij niet weet wie precies deze bijna goddelijke plek heeft gecreëerd.

Afscheid nemen, het kan best moeilijk zijn. Het moet op een juiste manier gebeuren. Om de pijn van het afscheid tot een minimum te herleiden. Want dat weet iedereen. Afscheid nemen doet pijn. Dat lijken zij in San Agustin te beseffen. Hier beseffen zij dat schoonheid die pijn kan doen verdwijnen. Hier beseffen zij dat schoonheid iets aan de bezoeker geeft. Er wordt iets toegevoegd aan de bezoeker. Er wordt hem niks afgenomen. Integendeel. Terwijl ik uitkijk over de canyon denk ik aan dat alles. Ik ben klaar om afscheid te nemen. Klaar voor de volgende stap. In mijn hoofd zitten vele beelden. Vele herinneringen. Die staan opgeslagen op mijn harde schijf. Die draag ik mee. Voor eeuwig en altijd. Ik kan San Agustin achter mij laten omdat ik voel en weet dat deze plek in mij zit. Diep in mij.

Volgende aflevering op donderdag 04/07/2019: Santa Marta.