Mijn reisverhaal Libanon: een inleiding.

Het lezen van kranten, dat is wat ik moest doen.  Ik zag het mijn vader doen.  Ik zag het mijn moeder doen.  Ik zag het mijn broer doen.  In mijn ogen waren zij één voor één wijze mensen.  Zij spraken met kennis van zaken.  Dat is wat ik wou.  Die wijsheid wou ik mij eigen maken.  Dan restte mij maar één ding.  Ik moest de krant lezen.  Ik was halverwege mijn tienerjaren.  Ik had ambitie.  Ik ging Het Nieuwsblad lezen.  Dat was toen nog een bewijs van ambitie.

Ik maakte kennis met de complexiteit van de wereld.  Met de onpeilbare diepten van de internationale politiek.  In mijn beginjaren als krantenlezer was de Libanese Burgeroorlog in volle gang.  Ik las de commentaren.  Ik las de opinies.  Ik voelde het knetteren in mijn hoofd.  Een kortsluiting dreigde.  Verwerven van wijsheid om uiteindelijk de dingen te begrijpen, het zou een heikele klus worden.  Het zou zwoegen en zweten worden.  De Libanese Burgeroorlog deed mijn geloof in een goede afloop wankelen.

Ik las over Amal.  Over de Druzen.  Over Hezbollah.  Over falangisten.  Ik las over het Libanese Front.  Over de Libanese Nationale Beweging.  Ik las over Bashir Gemayel.  Over Michel Aoun.  Over Kamal Jumblatt.  Ik las over de bloedbaden in Sabra en Shatila.  Over de aanslag op de Amerikaanse ambassade in Beiroet.  Over de aanslag op de internationale vredesmacht in Beiroet.  Ik las over de betrokkenheid van buitenlandse mogendheden in de Libanese Burgeroorlog.  Over Syrië.  Over Israël.  Het beeld, dat zich in mijn hoofd nestelde, was een bijna niet te ontwarren kluwen aan belangen en persoonlijke agenda’s.  Aan de lijst van milities en splintergroeperingen leek bijna geen einde te komen.  Die lijst breidde continu uit.  Ik beet mijn tanden stuk op deze oorlog.  Volgen kon ik niet meer.  Toch beet ik door.  Dat hoort zo.  Ambitie mag niet stoppen bij de minste tegenslag. 

In alle analyses was er altijd weer die ene constante.  In vele beschouwingen werd gereflecteerd over Beiroet.  Een schitterende parel in het Midden-Oosten, die door oorlogsgeweld aan flarden werd geschoten.  Verslaggevers schreven over een Beiroet dat ooit geweest was.  Zij schreven over het Parijs van de Oriënt.  Beiroet en een bruisend nachtleven, het bleken synoniemen te zijn.  Toch was het niet enkel dat.  Er waren die architecturale pareltjes, bewijs van weelde en rijkdom.  Die verhalen triggerden mij.  Prikkelden mij.  Ik wou er heen.  Naar een stad die geweest was.  Naar een verleden dat geweest was.  Alleen, ik was te klein.  Te jong en te onervaren.  Ik zou moeten wachten.  Tot ik groot was.  Dan zou ik gaan.  Dat nam ik mij voor.

Dat verlangen om af te reizen naar Libanon zocht naar bevestiging.  Die bevestiging volgde.  Toen The Human League een eerste single uit het album Hysteria uitbracht.  The Lebanon, dat was de single.  Die werd de soundtrack onder mijn verlangen.  Het was niet meteen de tekst die mij er toe bracht de song te koppelen aan mijn verlangen.  Volgens bandlid Wright zou Philip Oakey de tekst geschreven hebben met het bloedbad in Sabra en Shatila in het achterhoofd.  Die bewering kan een voorwerp van discussie zijn.  Die discussie zal ik evenwel niet voeren.  Dat zou ons te ver leiden.  Waarom dan toch die song kiezen als soundtrack voor mijn verlangen? Een verlangen kan toch niet gelinkt worden aan een bloedbad? Volledig mee eens.  Het gaat mij dan ook niet om die mogelijke link.  Het gaat mij enkel om het refrein waarbij zanger en zangeressen die enkele woorden zingen: from the Lebanon, the Lebanon, the Lebanon, from the Lebanon.  In die enkele woorden, die bijna als een schreeuw klinken, zie ik mijn enthousiasme en sympathie voor dat land op een bijna perfecte wijze ingekleurd worden.  Aan die enkele woorden haakte ik mijn verlangen.  Aan die enkele woorden haakte ik mijn beelden van het Parijs van de Oriënt.

Het werd een automatisme.  Telkens Libanon ter sprake kwam, moest ik denken aan dat ene liedje.  Andersom werkte het ook.  Telkens ik dat ene liedje hoorde, moest ik denken aan Libanon.  Het werkte in de beide richtingen.

Ik had een verlangen.  Ik had een soundtrack.  Nu restte mij nog één ding.  Een reis naar Libanon.  Lange tijd stond het op mijn lijst met favoriete vakantiebestemmingen.  Toch leek het alsof het nooit zou afgevinkt worden.  Libanon zou niet meer dan een verlangen blijven.  Maar dan gebeurt het.  Verlangen wordt werkelijkheid.  Libanon wordt mijn reisbestemming.  De aanhouder wint, zo, is het altijd al geweest.  Eindelijk zal ik de beelden in mijn hoofd kunnen aftoetsen aan de werkelijkheid.  In mijn hoofd hoor ik terug die enkele woorden.  From the Lebanon, the Lebanon, the Lebanon, from the Lebanon.  Het blijft zich herhalen.  Eindeloos.  Ik glimlach.  Ik zing.  Ik zing luidop.

Libanon.  Libanon.  Libanon.  Ik kom er aan.

Volgende aflevering op dinsdag 30/08/2022: Zaventem – Beiroet.