Beste Raymond,
Ik zal er niet omheen fietsen. Ik was er niet bij. Op uw afsluitend concert van de Gentse Feesten. Nochtans, ik was het van plan. Ik zou gaan. Maar er was dat ene dat mij weerhield te gaan. Ik was net terug van een weekje Libanon. Die reis bleef niet zonder gevolgen. De Libanese keuken had een aanslag gepleegd op mijn darmen. Die darmen waren bijzonder actief. Een goede stoelgang is een pluspunt, zegt mijn huisdokter. Maar als je slag om slinger naar het toilet moet hollen durf je al eens te gaan twijfelen aan dat pluspunt. Ik achtte het bijgevolg niet aangewezen om mij in een massa te begeven met de wetenschap dat ik heel regelmatig en met de nodige spoed naar het kleinste kamertje zou dienen te hollen. Ik zou thuisblijven. Dat leek mij juist. Dat leek mij wijs.
Ik had u in het verleden al aan het werk gezien op de Gentse Feesten. Ik wist dat uw aanwezigheid garant zou staan voor een feestje. Dat bleek ook dit jaar zo te zijn. Dat las ik in de vele commentaren. Het lezen van die commentaren was als een soort van zelfkwelling. Ik wist wat ik had gemist. Ik zocht enkel nog die bevestiging. In kranten. Bij vrienden. Die waren unaniem. U was groots. U was gul. U was opnieuw de volksmenner. Gent at uit uw handen. Alleen ik bleef op mijn honger zitten.
Gelukkig was er die ene journalist. Hij begreep hoe hij afwezigen de nodige troost kon bieden. Troost die heilzaam zou kunnen werken. Troost die een balsem op de wonde zou kunnen betekenen. Bij zijn verslag plaatste hij de setlist. De playlist. Geen evidente opgave. U had meer dan zeven uur op het podium gestaan. U had net iets meer dan honderd nummers gebracht. Eigen nummers. Covers. Dat alles in een lijstje samenbrengen leek mij niet meteen gemakkelijk. Maar die ene journalist deed het. Dat stemde mij tevreden. Meer nog, het zette mij aan het werk. Ik ging een playlist aanmaken. Op Spotify. Zodat ik kon gaan luisteren. Zodat ik in uitgesteld relais kon genieten van wat u op die laatste avond op de Gentse Feesten had gebracht.
Intussen heb ik al vele malen geluisterd. Intussen stond ik al vele malen op Sint-Jacobs. Niet in het echt, uiteraard. U was daar niet meer. Maar toch. Telkens ik luisterde, beeldde ik mij in op dat plein te staan. Telkens ik luisterde, beeldde ik mij in naar u te kijken. Op dat podium. U moet weten, ik heb een grote verbeelding. Ik heb een grote fantasie. Het werkte. Het werkte wonderwel. Terwijl iedereen meende dat de Gentse Feesten voorbij waren, liep ik nog rond op die Feesten. Heerlijk fantastisch.
Ik luisterde vele malen. Telkens kwam ik tot die ene slotsom. Maar één iemand kan de Gentse Feesten op een juiste manier afsluiten. Dat bent u. Ik kijk dus uit naar volgend jaar. Naar de volgende editie. Daar hoop ik dan u te mogen ontmoeten. Op het podium. Ik zal mijn voorzorgen nemen. Ik zal niet op reis gaan. Ik zal mij die ene week vrij houden. Ik zal mij op een dieet van brood en water zetten. Zodat ik in goede conditie zal zijn. Zodat niks mij zal weerhouden te gaan. Ik zal er zijn. Nu enkel u nog.
Beste Raymond. Ik was er niet bij. Ik zou daarom kunnen huilen. Dat heb ik niet gedaan. Ik luisterde naar uw nummers. Via een toegeworpen hulplijn. U bracht mij schoonheid. Pure schoonheid. Door u zelf gebracht. Daar anderen u aangereikt. Ik heb ervan genoten. Meer nog, ik geniet er nog steeds van. Voor die altijd aanwezige schoonheid wil ik u danken. Van ganser harte. Bedankt, Raymond, bedankt.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties