Beste Rik,
Ik weet niet meer of het een documentaire was. Het had net zo goed een interview kunnen zijn. Dat specifieke detail kan ik mij niet meer herinneren. Wat ik mij wel nog kan herinneren is dat ene moment. Dat ene moment waarop ik kennismaakte met David Eugene Edwards. Ik zag hem op televisie. Toevallig. Ik was aan het zappen en bleef bij hem hangen. Ik hoorde en zag hem praten. Over zijn muziek. Over zijn passies. Over zijn muzikale helden. Over zijn drijfveren. Tussen de vele vragen en de even zo vele antwoorden werden liedjes van hem gespeeld. Ik was met verstomming geslagen. Sprakeloos was ik. Dit was een ontdekking. Mijn ontdekking. Op dat moment zwoer ik eeuwige trouw aan David Eugene Edwards. Hem zou ik blijven volgen. Via 16 Horsepower. Via Wovenhand. Nooit zou ik hem verlaten.
Waarom ik u dit vertel? Dat alles lijkt nogal ver van u te staan. Bij het volgende kom ik al iets meer dichterbij. Langs vele omwegen kom ik nader tot u. Hewers of wood and drawers of water. Van Kiss the Anus of a Black Cat. Meer dan tien jaar geleden kocht ik dat album. Nooit eerder had ik van de groep gehoord. Toch kocht ik het album. Omwille van de groepsnaam. Omwille van de toch wel bizarre groepsnaam. Die naam verleidde mij. Triggerde mij. Maakte mij nieuwsgierig. Ik ging luisteren. Opnieuw was ik met verstomming geslagen. Opnieuw was ik sprakeloos. Dit was een ontdekking. Mijn ontdekking. David Eugene Edwards was niet langer meer alleen. Hij kreeg het gezelschap van KTAOABC. Want ook aan die Belgische band zwoer ik eeuwige trouw. Die band zou ik blijven volgen. Maar helaas. Terwijl David Eugene Edwards dit jaar nog een nieuw album uitbracht met Wovenhand, viel KTAOABC uiteen.
Einde verhaal, dat zou u kunnen denken. Toch gaat het verhaal verder. Onlangs ontving ik een mailtje. Waarin de eerste single van Noland Sunn werd aangekondigd. Ik had het mailtje kunnen verwijderen. Zonder te lezen. Maar dat deed ik niet. Wat ik wel deed, was het mailtje lezen. Daarbij deed ik een ontdekking. U had in vroegere jaren nog gespeeld bij KTAOABC. U had meteen mijn volle aandacht. Want ik herinnerde mij de eed die ik gezworen had. Mijn eed van trouw. Ik ging luisteren. Uiteraard. Ik ging luisteren naar Memento Park. Alle goede en mooie dingen bestaan uit drie. Dat bleek bij deze.
Bij David Eugene Edwards gebeurde het. Bij KTAOABC gebeurde het. Nu gebeurde het opnieuw. Toen ik die eerste single hoorde, maakte ik spontaan een vreugdedansje. Niet wild. Wel ingetogen. Een enorme blijheid overviel mij. Alsof ik eindelijk die muziek gevonden had, waarnaar ik zo lang op zoek was. Wat ik dan precies voelde? Het valt mij moeilijk een analyse te maken. Ik werd gegrepen door een breekbaarheid. Door een lichtheid. Ik kan het niet echt duiden. De juiste woorden lijken mij te ontbreken. Dat gebeurt wel vaker. In confrontatie met schoonheid verliezen woorden hun betekenis. In confrontatie met schoonheid hoeven woorden plots niet meer. Stilte is dan de enige juiste reactie. In die stilte heb ik geluisterd naar u. Enkel u mocht nog spreken. Enkel u mocht nog zingen. Niet één keer. Wel vele keren. De schoonheid vervaagde niet. Integendeel. De schoonheid werd intenser.
Bij uw tweede single dacht ik dat de magie aan kracht zou ingeboet hebben. Ik dacht verkeerd. U toonde op overtuigende wijze aan dat u wist wat schoonheid nodig heeft. U herhaalde niet. U gaf enkel aan dat schoonheid op vele manieren kan bekomen worden. U varieerde in die schoonheid. Die variatie maakt mij nieuwsgierig. Doet mij verlangend uitkijken. Naar uw debuutalbum. Omdat ik wil weten hoe u mij zal toestaan mij in die wisselende schoonheid onder te dompelen. Omdat ik wil weten hoe u mij zal toestaan in die variërende schoonheid te baden. Niet één nummer lang. Niet twee nummers lang. Wel één album lang. U zal mij betoveren. Met uw klanken. Met uw woorden. Met uw stem. Met die heilige Drievuldigheid zal u mij overtuigen. Daaraan twijfel ik geen moment.
Indien het mogelijk was, zou ik het nu willen doen. Ik zou in de toekomst willen reizen. Om in die nabije toekomst uw debuutalbum te kopen. Zodat ik het nu al zou kunnen beluisteren. Mijn moeder zou zeggen dat zij het een gek idee zou vinden. Laat alles maar netjes op u afkomen, zou zij zeggen. Waaraan zij nog zou toevoegen dat de tijd al snel genoeg vliegt. Wacht dus maar eventjes af, zou zij zeggen. Onder normale omstandigheden zou ik de wijze raad van mijn moeder dankbaar aanvaarden. Maar deze omstandigheden zijn niet normaal. Deze omstandigheden zijn uitzonderlijk. Dat zou ik haar antwoorden. Als zoon. Om dat te staven zou ik haar laten luisteren. Naar Memento Park. Naar The promise. Zij zou luisteren. Zij zou knikken. Zij zou zeggen dat zij het begrijpt. Meer nog, zij zou mij toestemming geven in de toekomst te reizen. Voor die ene keer. Omdat zij zou begrijpen dat schoonheid in deze donkere tijden verlichting kan betekenen. Klaarheid kan brengen.
Beste Rik. Ik wil u na al danken voor dat voorsmaakje. Ik wil u nu al danken dat u mij liet voorproeven. Ik heb hiervan op heel intense wijze genoten. Dat doe ik nog. Ik herkauw de schoonheid, die u mij aanbood. Toch wil ik u niet alleen danken. Ik wil meer doen. Ik wil u voldoende inspiratie toewensen. Voldoende inspiratie om uw reis te vervolmaken. Zodat ik achteraf kan terugblikken op die reis. Die reis die belooft uniek te zijn. Die belooft wonderbaarlijk mooi te zijn.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties