Beste Camille,
Beste Davina,
Beste Margriet,
Beste Koen,
Beste Piet,
Beste Loredana,
Beste Pat,
Beste Suzan,
Beste Freek,
Laat mij maar meteen met de deur in huis vallen. Ik ben een fan van het programma. Geen enkel seizoen heb ik gemist. Toch moet ik bekennen dat ik dit jaar net iets enthousiaster ben. Dit jaar blijven we niet thuis. We gaan op reis. Dit jaar trekken we naar Zuid-Frankrijk. Naar Marseillan. U kan misschien denken dat het maar een detail is. Een detail, dat het verschil toch niet kan maken. Ik durf evenwel te denken dat het meer dan een detail is. Want in het feit dat we naar Marseillan trekken lees ik dat heuglijke nieuws. Dat we opnieuw mogen reizen. Dat we opnieuw kunnen reizen. We hoeven niet meer in ons kot te blijven. Maar er is nog meer. Veel meer. Jullie mogen opnieuw optreden. Mogen opnieuw op een podium staan. Dat moet jullie tevreden stemmen, denk ik dan. Omdat het mij tevreden stemt. Omdat het mij heel tevreden stemt. Liefde voor Muziek. Niet in Westende. Wel in Marseillan. Reizen en muziek, het programma is terug. In volle glorie. Zoals het moet. Zoals het hoort.
Laat mij duidelijk wezen, dit wordt geen brief over de pandemie. Geen brief over de genomen maatregelen. Dat debat wil ik hier niet starten. Mijn brief heeft een andere insteek. Ik wil het hebben over Liefde voor Muziek. Want daar heb ik wel wat over te vertellen. Enkel positieve dingen. Uiteraard, ik ben een optimistische jongen. Ik focus mij bijgevolg op de positieve dingen. Op de mooie dingen. Positief en mooi, dat zou een bondige samenvatting kunnen zijn van het programma.
Bij de eerste aflevering ben ik op post. Niks zal ik missen. Die afspraak heb ik met mezelf gemaakt. Ik wil niet enkel de songs. Ik wil alles wat er rond hangt. Ik zie jullie arriveren op de luchthaven. Ik zie jullie op weg naar jullie vakantiehuisje. Ik zie jullie enthousiasme als jullie arriveren. Jullie zijn uitbundig om het huisje, dat als kasteel kan omschreven worden. Jullie stormen het huis binnen op zoek naar de juiste slaapkamer. Meteen weet ik, dit komt goed. Dit wordt alweer fantastisch. Dat blijkt ook. Alhoewel jullie elkaar niet echt goed kennen, lijkt daar al een vriendengroep te staan. Zo voelt het als jullie toasten op het begin van dat grote, muzikale avontuur. Er wordt gelachen. Er wordt geginnegapt. Er worden verwachtingen uitgesproken. Wat niet gebeurt is neerkijken op. Wat niet gebeurt is opkijken naar. Iedereen staat op gelijke voet. Muziek verbindt, dat is iets wat zeker is. Geen hokjesdenken hier. Enkel een open geest. Plots stel ik mij de vraag hoe mooi de wereld zou kunnen zijn als iedereen die muzikant in zich naar boven laat komen. Als iedereen die muzikant diep in zich wakker schudt. Maar dat zijn mijmeringen. Ik keer terug. Want zoals ik al zei, ik wil niks missen.
Jullie zijn niet enkel muzikanten. Net zoals zovelen vervellen jullie tot toerist als jullie in het buitenland zijn. Dan moeten dingen gezien worden. Dan moeten dingen gedaan worden. Jullie nemen mij op sleeptouw. Met jullie ga ik om brood. Met jullie stap ik een bootje op. Met jullie ga ik naar een lokaal marktje. Met jullie ga ik een biertje drinken. Dat alles om die banden nog te versterken. Dat lukt. Ik zie het gebeuren. Er wordt gepraat. Over de carrière. Over gemaakte keuzes. Over het vak. Over de muziek. Want dat hebben jullie gemeen. Over wat jullie gemeen hebben, wordt gepraat. Zo is het altijd geweest. Dat zijn de gangbare regels in het sociale verkeer. Niet enkel muzikanten zijn jullie. Niet enkel toeristen zijn jullie. Net zozeer zijn jullie sociale beestjes. Sociale beestjes, die het gezellig willen hebben. Voor zichzelf. Voor anderen.
Maar dan is er dat moment. Dat moment waarop het frivole wat naar de achtergrond verhuist en de ernst meer op de voorgrond treedt. Dat moment waarop jullie moeten presteren. Voor mij is dat het moment waarnaar ik uitkijk. Omdat ik wil weten wat jullie zullen doen met de nummers van anderen. Omdat ik wil weten hoe jullie de nummers van anderen in jullie eigen wereld binnenhalen. Omdat ik wil weten hoe jullie de nummers van anderen met jullie eigen sausje overgieten. Daarvan getuige te mogen zijn is voor mij telkens het moment suprême. Dat beleef ik heel intens. Zo intens dat mijn vrouw soms met mij moet lachen. Zij moet lachen als zij mij ziet verdwijnen in dat moment. Als ik die liedjes in mij opneem. Elke traan van jullie neem ik in mij op. Elke ‘wauw’ en ‘oooohhhh’ of ‘aaaahhhh’ neem ik in mij op. Het ontroert mij. Het raakt mij diep. Sommigen beweren dat die reacties van jullie fake zijn. Dat ze gemaakt zijn. Dat geloof ik niet. Dat wil ik niet geloven. Voor mij is elke ‘wauw’ oprecht. Elke ‘oooohhhh’ is oprecht. Elke ‘aaaahhhh’ is oprecht. Laat daarover geen misverstand bestaan.
Ik hoor jullie zingen. Ik hoor jullie stemmen. Slechts één ding kan ik zeggen. Die stemmen zijn één voor één magisch. Niet enkel het arrangement weet mij te ontroeren. Boven alles zijn het jullie stemmen die mij de keel dichtknijpen. Telkens word ik geconfronteerd met een krop in de keel. Een krop die ik moet doorzwelgen. Net als jullie oordeel ik niet over het genre, waarvoor jullie staan. Ik laat dat aan mij voorbijgaan. Dat is niet wat belangrijk is. Muziek, daar gaat het om. Dat is de essentie. Naar die muziek luister ik. Jullie overtuigen mij. Jullie verrassen mij. Jullie begeesteren mij. Jawel, jullie maken mij enthousiast. Jullie laten mij genieten. Ten volle. Jullie doen mij opnieuw beseffen dat er slechts één soort muziek bestaat. Goede muziek. Daarvan leveren jullie het overtuigende bewijs.
Beste Camille. Beste Davina. Beste Margriet. Beste Koen. Beste Piet. Beste Loredana. Beste Pat. Beste Suzan. Beste Freek. Ik wil jullie danken. Voor wat jullie elke maandagavond brengen. Jullie laten mij deelgenoot zijn van jullie grootste passie. Daarvan deelgenoot te kunnen zijn, is een voorrecht. Ik voel het enthousiasme. Ik voel de goesting. Ik voel het plezier. Ik voel de camaraderie. Dat alles te mogen voelen op een maandagavond, na de eerste werkdag, is fantastisch. Bedankt dus. Dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties