Uitgelezen: Kiezen voor een nuchter leven. Brief aan Kobe Lecompte.

Beste Kobe,

Lange tijd heb ik getwijfeld of ik uw nieuwste boek wel zou lezen.  Niet omdat ik twijfel aan de waarde van het boek.  Wel omdat ik meen geen problemen te hebben met alcohol.  Vandaag meen ik op een verantwoorde manier om te gaan met alcohol.  Ik had het boek dus gemakkelijk aan de kant kunnen schuiven.  Toch deed ik het niet.  U weet het al, nieuwsgierigheid is wat mij uiteindelijk tot lezen bracht.  Ik wou begrijpen wat mensen tot alcoholisme brengt.  Ik wou begrijpen waarom mensen al te vaak en al te snel naar de fles grijpen.  Over alcoholisten wordt al te gemakkelijk geoordeeld.  Het zouden losers zijn.  Het zouden marginalen zijn.  Die al te gemakkelijke stereotypering wou ik doorprikken.  U kon hierbij de perfecte gids zijn.

In uw boek bundelt u uw bekommernissen rond alcoholproblematiek.  Aan iedereen die u begeleidt vertelt u duizend nieuwe zaken.  Maar u vertelt ook duizend keer hetzelfde aan elk van hen.  Die duizend identieke dingen brengt u samen in dit boek.  Met dit boek wil u een duidelijk beeld geven en de problemen in kaart brengen.  U wil antwoorden bieden en oplossingen aanreiken.

U weet waarover u schrijft.  U bent een ervaringsdeskundige.  Uw persoonlijke verhaal stopt u niet weg.  U deelt het met de lezer.  U vertelt over uw opnames.  In de psychiatrische observatieafdeling in Gent.  U vertelt over uw tocht langs psychiatrische afdelingen.  Daarbij stelt u vast dat er nooit werd gewerkt aan het alcoholprobleem.  Wel werden er diagnoses gesteld.  Borderline.  Het Peter Pan syndroom.  Die vele jaren beschouwt u als verloren jaren. 

Al die ervaringen hebben u gebracht waar u vandaag staat.  U hebt kunnen vaststellen waar het fout loopt.  U meent dat men beter start met de aanpak van het alcoholprobleem en hiervoor het verleden even aan de kant schuift.  De patiënt hoeft niet vooraf gelabeld te worden.  De patiënt moet geholpen worden.  Dat is de reden waarom u een pleidooi houdt voor het betrekken van ervaringsdeskundigen in de hulp.  In het beleid.  Weg van psychiaters en psychologen.  Maar niet enkel ervaringsdeskundigen moeten betrokken worden.  Net zozeer moet het gezin, de familie en de vrienden betrokken worden.  Dat is wat u ervaren hebt.  Dat is wat u gemist hebt in de aanpak.

Wat ook anders moet, is de taal.  Al te vaak baadt die taal in negativiteit.  U pleit voor een juiste woordenschat.  Een woordenschat die positiviteit uitstraalt.  Die vertrouwen schenkt.  U pleit voor een woordenschat die niet onderdrukt.  Want dat is wat vandaag nog te dikwijls gebeurt.  U wenst de taal lichter te maken om veel vlotter te kunnen begrijpen.  Dat een juiste woordenschat noodzakelijk is, mag blijken uit die vaak gehoorde motivatie bij alcoholisten.  Zij moeten stoppen, zeggen zij.  Dat is al verkeerd.  Stoppen kiest als een verplichting.  Als iets wat men moet doen.  Een verplichting motiveert niet.  Beter is het te zeggen dat men kiest voor een nuchter leven.  In uw boek geeft u nog andere voorbeelden aan waarbij het negatieve kan omgebogen worden tot iets positiefs.  Dat ombuigen minimaliseert de dingen niet.  Verhult de dingen niet.  Die positieve ingesteldheid motiveert de patiënt.  Houdt de patiënt beter bij de les.

Die positieve taal houdt u consequent aan in uw boek.  Dat doet u als u schrijft over het afkicken.  Over het communiceren.  Over het maken van lijstjes.  Over gewoonteveranderingen.  Over de nazorg.  Over het hervallen.  Over de reacties van de buitenwereld.  U duidt op de gevaren.  Op de moeilijkheden.  Op de uitdagingen.  Wat u hierbij vermijdt, is het vermanende vingertje.  Dat laat u achterwege.  U toont begrip.  U zoekt naar de redenen waarom het fout kan lopen.  Tegelijk geeft u aan hoe die redenen kunnen gecounterd worden.

U schrijft in een eenvoudige stijl.  In een begrijpelijke taal.  In uw boek houdt u de positieve toon aan.  Van begin tot einde.  Dat zorgt er voor dat het parcours dat u voorschrijft haalbaar lijkt.  Voor iedereen.  Dat moet bemoedigend zijn.  U schrikt niet af.  Integendeel.  U nodigt uit.  Met een uitgestoken en open hand.  Dat alles maakt dat wij bij het lezen van uw recept enkel dat ene kunnen opperen: natuurlijk.  Natuurlijk, zo moet het.  Natuurlijk, zo hoort het.  Uw recept om tot een nuchter leven te komen is bijna de logica zelve.  Maar die vanzelfsprekende logica maakt u niet blind voor de valkuilen.  Waar het eigenlijk op neerkomt is jezelf te herontdekken.  Terug te keren naar de fabrieksinstelling.  Naar je oorspronkelijke zelf.  Die weg zal voor sommigen heel vlotjes verlopen.  Anderen zullen eerder een hobbelig parcours afleggen. 

In uw boek hebt u een aantal getuigenissen opgenomen van BV’s.  Tessa Wullaert, Dirk De Wachter en Delphine Lecompte vertellen hoe zij omgaan of omgingen met alcohol.  Die getuigenissen noopten mij om ook mijn omgang met alcohol even aan een kritisch onderzoek te onderwerpen.  Heel eerlijk moet ik dan vaststellen dat mijn rem heel af en toe gehaperd heeft.  Mijn remmen werkten niet altijd optimaal.  Toen ik jong was zei mijn vader altijd dat er ook nog water of cola bestond.  Ik lachte het weg.  Ik wist wel beter.  Nu ben ik ouder en wijzer en weet ik, net als mijn vader, dat water of cola een waardig alternatief is.  Die verworven kennis is een opluchting.  Het moet niet meer zo nodig.  Die jeugdige sturm und drang is niet langer meer nodig.

Beste Kobe.  Op heldere wijze hebt u mij getoond wat een alcoholverslaving is.  U hebt mij op overtuigende wijze het pad naar een nuchter leven getoond zonder blind te zijn voor de mogelijke valkuilen.  Toch hebt u niet alleen dat gedaan.  U hebt nog meer gedaan.  U hebt mij gerustgesteld.  Op verantwoorde wijze ga ik om met alcohol.  Ook dat hebt u mij doen begrijpen.  Voor dat begrip en zelfonderzoek wil ik u danken.  Van ganser harte.

Met vriendelijke groeten.