Beste Philippe,
In bad met Philippe Geubels? Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dit scenario niet meteen op mijn lijstje stond met daarop mijn meest wilde fantasieën. Toch is net dat wat gebeurde. Op het podium van het Gildenhuis ging u in bad. Ik keek toe. Dat toekijken deed ik niet heimelijk. Niet vanachter een muurtje. Niet doorheen het sleutelgat. Het gebeurde open en bloot. Ik was gekomen om uw nieuwste show te zien. Wat het zou worden, daarvan had ik geen enkel idee. Toen de voorstelling begon en ik u meteen in bad zag zitten, keek ik toch wel heel even vreemd op. Dit had ik niet verwacht. Nog maar net begonnen en u had mij al verrast. Dat kon tellen. U had gekozen voor een begin waarbij het publiek meteen alert was. Niemand zat nog te dommelen. Iedereen zat op het puntje van zijn stoel. U had mijn volle aandacht.
Al snel moet ik vaststellen dat het bad de perfecte zet was. Het creëert de perfecte setting. Het schept vertrouwen. Het schept intimiteit. Het lijkt alsof alles kan gezegd worden. Mogelijke barrières lijken al bij voorbaat gesloopt. Alles kan. Alles mag. Het bad lijkt de beste gangmaker te zijn voor een gesprek. Voor een goed gesprek. Het gesprek start gemakkelijk. Moeilijke onderwerpen lijkt u achter de hand te houden. Alsof u vooraf even de temperatuur van de zaal wenst te nemen. Alsof u vooraf even lijkt af te tasten hoever u mag gaan. Jawel, u weet, u mag shockeren. Toch zijn er grenzen. Die grenzen wilt u voor u zelf duidelijk afbakenen. In het begin dus maar eventjes over de voordelen van een bad. Over de heilzame effecten van een bad. U praat over windjes in bad. Over een shampookerkhof. Om dan heel langzaam die grenzen te verleggen. Want één ding is zeker, u hebt het publiek op uw hand. Het publiek eet uit uw hand. U krijgt carte blanche. Alles mag gezegd worden.
Dat is voor u het teken. Het teken dat u uit het bad mag komen. Pas nu komt het volle besef dat u naakt in dat bad zat. Pas nu komt het volle besef dat er water in dat bad was. U lijkt dat ook plots te beseffen. Want uw pure naaktheid wil u niet delen met een groot publiek. U hebt recht op privacy. Zelfs op een podium. U gaat dus voorzichtig aan het werk. Met een handdoek. U klautert uit het bad terwijl een handdoek de meest privacygevoelige lichaamsdelen afschermt. Het lukt u. U staat rechtop. Uit het bad. Niemand heeft iets gezien. Om dat te kunnen bewerkstelligen, moet u verschillende oefensessies achter de rug hebben. Maar, zoals het spreekwoord zegt, oefening baart kunst.
U bent uit het bad. Klaar om er vol voor te gaan. Het aftasten is voorbij. Het startschot voor Full Force Geubels is gegeven. Niemand lijkt u nog tegen te kunnen houden. Als een stormram springt u van de hak op de tak. Kleine ergernissen. Grote ergernissen. U gooit het er allemaal uit. Alsof alles, na twee jaar corona, eindelijk eens moet gezegd worden. Twee jaar lang hebt u moeten zwijgen. Nu mag u praten. Die kans grijpt u. Met beide handen. U vertelt over relaties. Over het huwelijk. Waarbij u heel vaak terugkoppelt naar uw leven. U deelt met wat er met u gebeurt. Niks lijkt taboe. U praat dus over uw dochter. Over de grote piemel. Over vervelende kinderliedjes. U stelt zichzelf kwetsbaar op. Waardoor u meteen een vrijgeleide krijgt om ook ons gedrag in vraag te stellen. Om ook ons leven even onder het vergrootglas te leggen. Vele onderwerpen passeren de revue. Seks. Feminisme. Schoolcarrières. Excuses. Leeftijdsverschillen. Emoties. Alles passeert in sneltreinvaart waarbij u het publiek en uzelf een spiegel voorhoudt. Een spiegel waarin ik heel soms bevestigend en herkennend moet knikken. Een spiegel waarin ik verbaasd om mij heen kijk.
Lachen is een constante in uw show. Soms heel lichtjes. Soms in lange, bulderende salvo’s. Lachen zou gezond zijn, dat wordt wel eens beweerd. De aanmaak van verschillende gelukshormonen in het lichaam wordt verhoogd. Lachen zou ontspannend werken. Het zou energie geven en zorgen voor een positieve kijk op problemen. Dat wordt gezegd. Maar die avond bewijst u die kracht. Proefondervindelijk bewijst u de juistheid van die stellingen. Ik ben ontspannen. Ik ben gelukkig. Ik ben energiek. Met elk lachsalvo gaan alle mogelijke gezondheidsparameters in een stijgende, positieve lijn.
Toch weet u het heel af en toe ook stil te maken. Zo stil dat ik een muis zou kunnen horen lopen. Het lachen lijkt u heel bewust af en toe te counteren. Door een heel persoonlijke getuigenis. U vertelt over uw moeder. Over verlies. Over opgroeien. Al die dingen verspreidt u doorheen uw grappen en grollen. Waardoor het publiek bijna continu op twee benen wankelt. U laat het publiek schipperen tussen plezier en verdriet. U laat het publiek balanceren. Waardoor het publiek mag proeven van het volle leven. Want dat is wat het leven eigenlijk is, een lach en een traan. Dat illustreert u op een perfecte en ontroerende wijze.
Beste Philippe. Al lang wou ik u een brief schrijven. Om u deelgenoot te laten zijn van mijn enthousiasme over Taboe. Een programma waarin u gastheer bent voor mensen met wie men eigenlijk niet mag lachen. Die brief heb ik nooit geschreven. Niet na het eerste seizoen. Niet na het tweede seizoen. Excuses heb ik niet. Ik heb het gewoon nooit gedaan. Punt aan de lijn. Maar nu ik uw show zag, wist ik meteen wat te doen. Ik moest een brief schrijven. Dat heb ik gedaan. Eindelijk. Twee weken na de show schreef ik eindelijk die brief. Om u te danken. Van ganser harte. Om u te danken voor een avond vol van plezier. Een avond waarop u mij deed lachen. Een avond waarop u mij die spreekwoordelijke krop in de keel deed wegslikken. U bezorgde mij een wonderlijke, magnifieke avond. Daarvoor dus (en voor Taboe dus) wil ik u uitgebreid danken. Dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties