Beste Clara,
Beste Eddy,
Beste Christa,
Beste Francesco,
Besta Magali,
Beste Stephanie,
Beste Christopher,
Beste Junior,
Beste Devon,
Beste Noa,
Beste Yukka,
Beste Iluna,
Beste Mageno,
Beste Elara,
Wat volgt, zou niet mogen. Wat volgt, zou niet kunnen. Schrijven over iets wat nog niet gezien werd, een recensent zou hiervoor aan de schandpaal genageld worden. Maar ik ben geen recensent. Ik schrijf over dingen. Dingen, die mij ontroeren. Dingen, die mij verbazen. Dingen, die mij verwonderen. Ik schrijf over schoonheid. Schoonheid zoals ik het ontdek. Schoonheid zoals ik het ervaar. Om al die dingen schrijf ik u deze brief. Want zondag start het nieuwe seizoen van Château Planckaert. Dat programma verenigt in zich vele van de redenen waarom ik schrijf.
Zondagavond zal ik naar de eerste aflevering van het nieuwe seizoen kijken. Dat te weten doet mij nu al een vreugdedansje maken. Opnieuw zal ik kijken naar wat het leven zou moeten zijn. Gezin. Familie. Vrienden. Dat is de essentie. Dat weet ik. Dat besef ik. Ik zelf tracht zo dicht mogelijk bij die essentie te komen. Helaas zijn er nog te veel obstakels. Obstakels die ik ook wel verplichtingen durf te noemen. Dus word ik afgeleid. Jullie daarentegen slagen er wonderwel in die essentie blijvend en innig te omarmen. Alsof het niks is. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Alleen al dat te mogen zien, stemt mij blij.
Indien het enkel dat was, zou het al voldoende zijn voor mij. Maar dat is het niet. Er is meer. Er is veel meer. U toont ons hoe eenvoudig het leven kan zijn. U toont ons hoe lichtvoetig het leven kan zijn. Wij hoeven niet de duurste dingen na te streven. Wij hoeven niet alle nieuwste hypes achterna te lopen. Dat alles hoeven we niet te doen. Wat we wel kunnen doen om dat leven licht en simpel te houden is ons open te stellen. Is ons een beetje verdraagzaam op te stellen. Is ons een beetje weghouden van chagrijn en afgunst. Is ons bewust worden dat delen rijker maakt. Ik moet uitkijken, ik begin een beetje te klinken als een dorpspastoor. Hoogtijd om een andere richting uit te gaan. Weg van dorpspastoors en Bond Zonder Naam klinkende boodschappen. Toch wil ik nog dat ene zeggen. U toont ons hoe u al die dingen op een natuurlijke manier kan opnemen in uw dagelijkse handelen. Op een ongedwongen manier. Nooit lijkt het geacteerd. Nooit lijkt het alsof. U bent wie u bent. Mooi en oprecht.
U leeft als God in Frankrijk. Wonderwel slaagt u erin dat ook te doen in België. Dat doet mij besluiten dat Frankrijk is waar u bent. Bij u is Frankrijk geen geografische plek. Het is een ingesteldheid. Een ingesteldheid, die u zich op meesterlijke wijze hebt eigen gemaakt.
Wat nu volgt, zal u misschien wegzetten als naïviteit. Indien dat zou gebeuren, vind ik dat helemaal niet erg. Elk mens zou een beetje naïviteit in zich moeten toelaten. Dus ik ga gewoon verder. Alsof ik voorgaande waarschuwing niet geschreven heb. Terwijl ik naar uw programma kijk, komt bij mij steeds weer die ene gedachte op. Ik kijk en denk hoe mooier de wereld zou kunnen zijn als iedereen een stukje Planckaert DNA in zich droeg. Er zou meer gelachen worden. Er zou meer gefeest worden. Er zou meer gedold worden. Er zou meer samengewerkt worden. Er zou meer geknuffeld worden. Al die dingen, die wij in de doldwaze ratrace al te gemakkelijk aan de kant schuiven, zouden wij herontdekken. Zouden wij herwaarderen.
U ziet, uw programma is niet zomaar een ‘programmaatje’. Een programmaatje waarnaar enkel mag gekeken worden door het weg te zetten als een guilty pleasure. Een guilty pleasure is het zeer zeker niet. Het is een bewuste keuze. Een weloverwogen keuze. Omdat ik via u elke zondagavond eventjes kan wegdromen. Omdat ik mij eventjes kan laten opnemen in die bijna unieke warmte. Dat alles heeft zo zijn gevolgen. Positieve gevolgen, uiteraard. Mijn zondag-blues verdampt. Niet dat ik een zwartgallige jongeman ben. Helemaal niet. Maar zondag kan nogal zwaar zijn. Omdat ik achteromkijk naar een meestal vrolijk weekend. Omdat ik vooruitkijk naar een nieuwe intense werkweek. Wat u doet, is mijn weemoed milderen. U laadt mijn batterijen op. Zodat ik mijn natuurlijke vrolijkheid kan aanhouden.
Beste. Ik wil u nu al danken voor alle volgende zondagavonden. Ik zal kijken naar geluk. Naar vrolijkheid. Naar liefde. Naar positivisme. Ik zal kijken. Terwijl ik kijk zal ik beseffen hoe bevoorrecht ik ben. Ik ben gelukkig. Ik ben vrolijk. Ik ken liefde. Ik ben mij daar terdege van bewust. Ik kijk en binnen in mij wordt het warm. En zo zal dan gebeuren wat zal gebeuren. Elke zondagavond ga ik slapen met een big smile. Elke maandagmorgen word ik wakker met een big smile. De wereld lacht mij toe. Het leven is mooi. Maar dat laatste had Will Tura mij reeds gezegd. Meermaals. Een mij toelachende wereld. Een mooi leven. Die mooie vooruitzichten schenkt u mij. Daarom, dus, dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties