Uitgelezen: Alle moeders wenen dezelfde tranen. Brief aan Sophie Pirson.

Beste Sophie,

Soms gebeuren er van die dingen.  Dingen, die inspireren.  Dingen, die ontroeren.  Eén van die dingen zijn uw ontmoetingen met Fatima Ezzarhouni.  Uw dochter raakte zwaargewond bij de aanslag op het metrostation Maalbeek.  De zoon van Fatima sloot zich aan bij IS en dreigde vanuit Syrië met aanslagen.  De kans dat jullie elkaar zouden ontmoeten is bijna nihil te noemen.  Maar dan is daar het project van Isabelle en Vincent.  Zij brengen mensen samen.  Op avonden nodigden zij naasten van geradicaliseerde jongeren uit.  Samen met slachtoffers van de aanslagen of hun familie en vrienden.  Samen met hulpverleners van het eerste uur.  Bedoeling van die avonden is te zoeken naar wat samenbrengt.  Niet naar wat verdeelt.  Op één van die avonden neemt u het woord.  Op diezelfde avond neemt Fatima het woord.  Uw beide getuigenissen openen een poort.  Een poort naar elkaar toe.

Het kan vreemd lijken.  De moeder van een slachtoffer en de moeder van een Syriëganger aan één tafel.  Wat aan die tafel gebeurt, is telkens een klein wonder.  Een klein wonder van mededogen en medemenselijkheid.  U had een andere weg kunnen kiezen.  U had kunnen kiezen voor de gemakkelijkere weg van de haat.  Maar dat weigert u.  U hebt geen plaats voor haat.  Meer nog, u weigert om te haten.  Al uw energie gaat naar uw dochter.  De daders staan buiten elke menselijkheid.  Net daarom kon u de daders zelfs geen haat geven.  U keert de haat uw rug toe.  U kijkt naar de andere kant.  De kant van het begrip.  Want heel soms kan de geschiedenis tot begrip dwingen.

Uw boek is een verslag van die zoektocht.  Een zoektocht waarin de kracht van kwetsbaarheid en de troost van schoonheid centraal staan.  Die insteek zorgt ervoor dat uw boek niet over verwoesting gaat.  Wel over wederopbouw.  Wat u tijdens die zoektocht niet enkel aan u zelf maar ook aan anderen wenst na te laten, is een boodschap van liefde en menselijkheid.

Uw ontmoeting blijft niet enkel beperkt tot die ene avond.  Die eerste ontmoeting krijgt een vervolg.  In die vele ontmoetingen vertellen jullie verhalen.  U vertelt uw verhaal.  Fatima vertelt haar verhaal.  Via die verhalen herkent de een zich in het verhaal van de ander.  De een leert zichzelf begrijpen door het verhaal van de ander.  Woorden verbinden.  Woorden scheppen een band.  In al die verhalen gaat u op zoek naar schoonheid.  In al zijn vormen.  Omdat schoonheid in zich de kracht draagt om ons milder te stemmen.  Het dwingt ons om hart en ogen open te houden.  Misschien gelijkt schoonheid in die bewoordingen op blijheid.  Beiden hebben zij de mogelijkheid om het gewicht van de wereld te verzachten.

U toont ons hoe gemakkelijk wij telkens in die val trappen.  U toont ons hoe gemakkelijk wij oordelen zonder te kennen.  Zonder te weten.  Wij menen te mogen veroordelen.  Zelfs zonder enige kennis.  In die val weigert u te trappen.  U opent uw ogen.  U opent uw oren.  U opent uw armen.  U opent uw handen.  U luistert.  U vertelt.  Wat heerlijk om vast te stellen dat ook deze houding een mogelijkheid is.  Een mogelijkheid die een inspanning vraagt maar die tegelijk zo verrijkend is.

In die verhalen vertellen u en Fatima over de pijn.  Over vriendschap.  Over religie.  Over tolerantie.  Over onthaal.  Over gastvrijheid.  Over Syrië.  Over uw leven.  Over het leven van Fatima.  Over vrijheid.  Over verleden.  Over heden.  Over toekomst.  Tussen al die verhalen laat u de hedendaagse problemen en uitdagingen binnensluipen.  Klimaat, politiegeweld, migratie, corona, … Die problemen gaan het grote verhaal niet overheersen.  Zij worden slechts zijdelings aangeraakt.  Dat is goed.  Omdat zij zo uw verhalen niet zullen overstemmen.  Niet zullen overschaduwen.

U ontroerde mij.  Door uw boodschap van vrede en liefde.  Elk woord is doordesemd van die waarden.  Elk woord ademt die waarden.  U wist mij dus te ontroeren.  Maar dat was niet het enige.  Want u wist nog meer te bereiken.  Bovenal inspireerde u mij.  Ik hoor, waarschijnlijk net als u, het populistische gewauwel en die donkere onheilsprofetieën die mij vertellen dat samenleven niet mogelijk zou zijn.  Met uw boek bewijst u het tegendeel.  Maar tegelijk geeft u aan dat samenleven geen vanzelfsprekendheid is.  Er moeten stappen gezet worden.  Naar elkaar toe.  De een naar de ander.  De ander naar de een.  Enkel door uit te breken kunnen wij elkaar bereiken.  U hebt getoond dat het mogelijk is.  Zelfs in de moeilijkste omstandigheden.  Dus, jawel, uw verhaal werkt inspirerend.

Beste Sophie.  In uw boek schrijft u dat uw woorden zijn bedoeld om het hart te verruimen.  Daarin bent u geslaagd.  Met grootste onderscheiding.  Uw woorden zijn mijn hart binnengedrongen.  Hebben zich daar genesteld.  Hebben mijn hart ruimer gemaakt.  Hebben mijn hart vol doen lopen met hoop.  Voor dat alles wil ik u uitgebreid danken.  Van ganser harte.

Met vriendelijke groeten.