Mooie liedjes: Individual Friends. Brief aan twaalf vrienden.

Beste vrienden,

De twaalf apostelen.  Zouden zij werkelijk bestaan hebben? Zou Andreas aan een X-vormig kruis gekruisigd zijn? Zou Bartolomeüs levend gevild zijn? Zou Filippus aan een T-vormig kruis de kruisdood gestorven zijn? Zou Jakobus met het zwaard ter dood gebracht zijn? Zou Johannes in een bad met hete olie gegooid zijn? Zou Judas Taddeüs de marteldood gestorven zijn? Zou Petrus werkelijk de rots zijn waarop Jezus zijn kerk zou bouwen? Zou Tomas werkelijk ongelovig zijn geweest? Ik weet het niet.  Ik weet het allemaal niet.  Ik moet nu wel erkennen dat al die vragen mij nog nauwelijks bezighouden.  Onderweg ben ik afgedwaald.  Ik heb het geloof afgelegd.  Die apostelen zijn een ver-van-mijn-bedshow geworden.  Toch moest ik onlangs aan hen denken.  Toen ik uitkwam bij Individual Friends.  U bleek met twaalf te zijn.  Ik had de hedendaagse versie van de twaalf apostelen gevonden.  In u kan ik wel geloven.  Zonder veel moeite.  U verkondigt het geloof niet.  Of toch wel.  U verkondigt het geloof in de muziek.  Het geloof in de kracht van goede muziek.  In dat geloof kan ik mij vinden.  Een verdraagzaam, minder extreem geloof.  Dat lijkt mij veiliger.  Hieraan kan ik mij overgeven.

Gods wegen zijn ondoorgrondelijk.  De wegen van de muziek zijn dat evenzeer.  Het was niet evident dat ik zo maar bij u uitkwam.  Dat had zo zijn voeten in de aarde.  Altijd is er dat juiste dominosteentje dat moet omvallen.  Dat juiste dominosteentje dat mij uiteindelijk bij u zou brengen.  Eén van die steentjes was Matt Watts.  Hem leerde ik kennen op een concert in de Handelsbeurs.  Ik werd fan.  Een ander dominosteentje was Kris Dane.  Hem leerde ik dan weer kennen via zijn meest recente singles, Long distance en Palooza.  Ik werd fan.  Beide steentjes brachten mij uiteindelijk bij Individual Friends.  Ik had het eindstation bereikt.  Zo leek het.  Zo voelde het.

Goede muziek, wat is dat? Die vraag durf ik mij wel eens te stellen.  Toen ik uw debuutalbum, Individual Friends, beluisterde, wist ik het antwoord.  Een helder antwoord.  Een eenvoudig antwoord.  Goede muziek voelt aan als thuiskomen.  Als luisteraar wordt men niet verplicht zich in allerlei bochten te wringen om tot een oordeel te komen.  Een lang afwegen is niet noodzakelijk.  Er hoeft niet gewikt te worden.  Er hoeft niet gewogen te worden.  Wij weten het meteen.  Een onvermoede rust valt over ons heen.  We worden uitgenodigd achterover te leunen.  Er worden geen woorden gesproken.  De muziek vraagt het.  De muziek vraagt de ogen te sluiten en te genieten.  De muziek spreekt voor zich.  De muziek overtuigt.  Dat alles is wat goede muziek doet.

Dat alles mocht ik ervaren bij uw debuutalbum.  U deed het mij ervaren.  U doet het mij ervaren.  Elke keer weer.  Ik luister en kom thuis.  Ik kom binnen langs de voordeur.  Langs Individual Friends, het openingsnummer.  Ik ga buiten langs de achterdeur.  Langs 20 years, het slotnummer.  Tussen voor- en achterdeur laat u mij de vele mooie kamers zien.  Elke kamer op een eigen manier ingericht.  Geen enkele kamer is dezelfde.  Elke kamer heeft een eigen accent.  Uw huis blinkt uit in diversiteit.  Verschillende stijlen komen samen.  Van ingetogen tot opgewekt.  In uw huis worden verschillende talen gesproken.  Nederlands, Frans, Engels, Spaans.  In uw huis schuilt een deel van de wereld.  In uw huis kan ik reizen.  Kan ik grenzeloos rondtrekken.  Ik hoef mijn zetel niet uit.  In mijn hoofd kan ik mij de meest onwaarschijnlijke reisbestemmingen voor de geest halen.  In uw huis is het heerlijk (ver)toeven.

U zou kunnen denken dat ik, eenmaal de achterdeur achter mij in het slot valt, gewoon verder trek naar het volgende muzikale huis, dat mij warm zal ontvangen.  Toch doe ik dat niet.  Ik keer op mijn stappen terug en klop opnieuw aan.  U opent de voordeur.  Opnieuw treed ik binnen.  Opnieuw laat ik mij verrassen.  Want in elke kamer ontdek ik wel dat ene detail, dat ik de vorige keren jammerlijk over het hoofd heb gezien.  Laagje per laagje dring ik dieper door in uw muziek.  Laagje per laagje weet uw muziek mij nog dieper te ontroeren.  Het spreekt voor zich, ik aanvaard dankbaar.  Mij zal u niet horen klagen.

Eén ding wil ik nog.  Althans, één ding waarin u een aandeel heeft.  Ik wil u live aan het werk zien.  Omdat ik nu al weet dat het een feestje wordt.  Mijn knaldrang is zo groot dat ik dat feestje niet wil missen.  Ik weet wanneer het haar op mijn armen overeind zal gaan staan.  De meer ingetogen nummers zullen mij diep raken.  Ik weet wanneer ik uit de bol zal gaan.  De meer opzwepende nummers zullen de meest gekke danscapriolen uit mijn voeten schudden.  Een live concert, het is lang geleden.  Bijna ben ik vergeten wat het precies betekent.  Wat het met een mens kan doen.  Maar u zal mij op dat podium snel in herinnering brengen wat het allemaal precies inhoudt.  U zal mij de kracht van een live concert op overtuigende wijze doen herbeleven.  Ik zal luisteren.  Ik zal lachen.  Stilletjes.  In mijn vuistje.

Terwijl ik droom van dat uitzonderlijke concert, luister ik nogmaals en opnieuw naar uw debuutalbum.  Naar uw prachtige debuutalbum.  Een debuutalbum dat via het juiste dominosteentje tot bij mij kwam.  Ik kan mij alleen maar gelukkig prijzen.  Gelukkig dat ik jullie mocht leren kennen.  Gelukkig dat ik jullie muziek mocht leren kennen.  Bijna zou ik zeggen dat ik mij bevoorrecht voel.  Dat zou evenwel een beetje overdreven zijn.  Wij moeten ons hoeden voor die gevaarlijke neiging tot overdrijven.  Omdat het alles wat ik voordien heb geschreven zou overschaduwen en zelfs in vraag zou stellen.  Dat wil ik niet.  Dat wil ik geenszins niet.  U bracht een overtuigend debuutalbum uit.  Dat is de waarheid.  Dat is niks meer dan de waarheid.  Alles wat ik in deze brief schreef is een bescheiden poging de kracht van het album te duiden.

Beste vrienden.  Aan het eind van mijn brief gekomen, rest mij nog één ding.  Ik wil u nog danken.  Voor uw muziek.  Voor uw debuutalbum.  Dus, daarom.  Van harte bedankt.  Dank.  Dank.  Dank.

Met vriendelijke groeten.