Beste Johannes,
Het moet anderhalve week geleden zijn. In Het Nieuwsblad las ik een krantenartikel. Over uw nieuwste album. Ik wil eerlijk zijn tegenover u. Omdat eerlijkheid toch altijd het langste duurt. Dat zei mijn moeder altijd. Zij is een wijze vrouw. Naar wijze vrouwen moet geluisterd worden. Daarom dus gebiedt die eerlijkheid mij te zeggen dat ik vroeger aan dat artikel zou voorbijgegaan zijn. Ik zou het niet gelezen hebben. Vele redenen kunnen hiervoor aangedragen worden. Daarover uitweiden zou ons te ver leiden. Misschien kan ik simpel stellen dat onze muzikale interesses te ver uit elkaar lagen. Maar tijden veranderen. Dingen gebeuren. U was één van de gasten in Liefde voor Muziek. Daarin leerde ik u kennen. Dat was één van die dingen, dat alles veranderde.
Liefde voor Muziek. Ik keek. U kwam. U overwon. Het waren niet meteen uw interpretaties van andermans hits, die mij overtuigden. Dat deden zij ook. Uiteraard. Maar toch waren zij niet de belangrijkste reden waarom ik mij ging interesseren in uw bestaan als artiest. In uw bestaan als muzikant. Dat was iets heel anders. In een gesprek met Ronny Mosuse zei u dingen over integratie. Warme en juiste dingen, die mij goedkeurend deden knikken. Warme en juiste dingen, waarin ik mijn standpunten weerspiegeld zag. Die woorden deden mij het licht zien. Deden mij begrijpen dat u best wel heel wat interessante dingen te vertellen hebt. Iets in mij zei mij dat ik uw teksten diende te ontleden. Dat ik daarin wel meerdere dingen zou kunnen ontdekken. In die teksten zou ik kunnen horen hoe u in de maatschappij staat. Hoe u tegen de maatschappij aankijkt. Uw analyses wou ik ontdekken. Ik ging op onderzoek.
Ik begon bij Antwerps Testament. Ging via En Route door naar We begrijpen mekaar. Dat deed ik niet één keer. Dat deed ik meerdere keren. Meerdere keren volgde ik uw route. Meerdere keren keerde ik terug naar uw wereld. Hoe meer ik terugkeerde, hoe minder ik begreep waarom ik u nog niet eerder ontdekte. Waarom ik u al die tijd negeerde. Want dat is wat ik deed. Ik negeerde u. Misschien kan ik als verontschuldiging aanvoeren dat er wel een heel groot aanbod is in het nationale en internationale muziekgebeuren. Er moet gekozen worden. Elke dag weer. Dingen passeren dan geruisloos. Zonder opgepikt te worden. Maar altijd weer is er die troost. Die zekerheid. Wat goed is, komt ooit bovendrijven. Zodat negeren niet langer een optie is. Dat u kwam bovendrijven kan ik enkel maar toejuichen. Mijn kennismaking met u voelde als een verrijking. Een muzikale verrijking.
Toen ik dus las dat u een nieuw album had uitgebracht was ik meteen bij de pinken. Dit ging ik niet laten passeren. Ik kocht het album. Ik luisterde. Wat ik verwachtte, gebeurde. U overtuigde. Alweer. Toch was er dat ene verschil. Dat ene verschil met uw vorige werken. Ik merkte dat u op uw route als muzikant een stap verder had gezet. U trappelde niet ter plaatse. U viel niet in herhaling. Integendeel. U kwam opnieuw een stap dichter bij die volmaakte puurheid. Die volmaakte schoonheid. Van die schoonheid laat u mij genieten. Ik neem het in kleine schepjes tot mij. Heel voorzichtig. Want dat is de juiste manier om met schoonheid om te gaan.
U bent als een chef-kok. Zoals een chef-kok kruiden samenvoegt om tot het juiste smakenpalet te komen, voegt u woorden samen. Niet zomaar lukraak. U doet het weloverwogen. U plaatst de juiste woorden samen. In de juiste volgorde. Op de juiste plaats. Om zo tot die perfecte balans te komen. U schrapt woorden. U voegt woorden toe. U herhaalt. U laat die woorden in uw mond rondgaan. Bijna lijkt het alsof u de woorden proeft. Om dan te beslissen dat het goed is. Of dat er toch nog moet aangepast worden. Songsmid. Dat woord bestaat. U bent daarvan het levende bewijs. U smeed woorden aaneen. Woorden die een idee vaste vorm geven. Woorden die een beeld tot leven wekken. U bent niet enkel een songsmid. U bent een woordenalchemist. Een woordenkunstenaar. U kent de kracht van woorden. U kent de overbodigheid van te veel woorden. U kent de perfecte dosering.
Wat mij ook opvalt bij uw nieuwste album is die verdere verfijning. U bent erin geslaagd alle onnodige ballast overboord te gooien. Wat overblijft is de essentie. U lijkt bij dit album beseft te hebben dat u geen nood hebt aan tierlantijntjes. Aan trucjes. Die essentie verkort de afstand tussen u en de luisteraar. Uw muziek komt binnen. Meteen. Er hoeven geen omwegen gemaakt te worden. Neen, uw woorden zeggen wat moet gezegd worden. Geen enkele stoorzender.
Uw muziek ademt een ongelooflijke rust uit. Dat deden de vorige albums al. Dat doet ook dit nieuwste album. Die rust voert mij naar een plek waar ik alleen ben. Alles om mij heen lijkt te te verdwijnen. Ik sluit mijn ogen. In die verbeelde isolatie kan ik heerlijk genieten van uw muziek. In die mate dat het lijkt alsof ik op vakantie ben. Alsof ik op reis ben. Op reis doorheen een wereld die mij onbekend is. Doorheen een wereld waarin u mijn gids bent. U toont. U wijst aan. U benoemt. Ik zwijg. Ik knik. Zo is het mij geleerd. Als broekventje werd het mij vele malen gezegd. Als grote mensen spreken, moet ik zwijgen. Ik herinner mij die woorden. Als ik naar u luister, herhaal ik die woorden. In enigszins aangepaste vorm. Als grote kunstenaars spreken, moet ik zwijgen. Dat doe ik dus. Ik zwijg. Ik reis. Ik geniet.
Beste Johannes. Ik weet het nu al. U schreef een meesterwerk. Een meesterwerk dat ongetwijfeld tot het beste werk van dit jaar zal gerekend worden. Tot het beste werk van de volgende jaren. Jawel, Niemandsland is een parel. Een muzikale parel. Daarom wil ik u danken. Uitgebreid. Met volle overtuiging. Dank. Dank. Dank.
Ik wens u het allerbeste. Ik wens u een blijvende inspiratie.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties