Mooie liedjes: Verloren in de tijd. Brief aan Lieven Tavernier.

Beste Lieven,

Mijn vrienden kunnen het beamen. Ik volg wat in de muziekwereld gebeurt. Met grote interesse. Die liefde voor muziek doet mij de nieuwste bands najagen. Ik wil weten wat nieuw is. Ik wil weten wie de volgende supergroep zal worden. De supergroep die de volgende jaren zal domineren. Jawel, ik wil de vinger aan de pols houden. Ik ben alert. Ik blijf alert. Die drang heeft mij mooie momenten gebracht. Tegelijk heeft diezelfde drang ook een schaduwzijde. Het maakt mij blind. Blind voor wat vandaag gebeurt. Blind voor wat in het verleden gebeurt. Met het ouder worden stel ik vast dat enkel de toekomst onvoldoende is. Mijn blikveld moet ruimer. Om zo dichter bij een totaalbeeld te komen. Gisteren, vandaag, morgen. Niet enkel stilstaan bij wat ik al ken. Niet enkel vooruit kijken naar wat moet. Ruimer. Weidser. Zo moet het. Dat besefte ik. Jawel, ouder worden heeft zo zijn zegeningen.

U kwam met een nieuw album, Verloren in de tijd. Mijn jeugdige ik zou aan dit muzikale feit voorbijgegaan zijn. Mijn jeugdige ik zou dit feit genegeerd hebben. Net zoals ik alles wat om u heen gebeurde negeerde. Uw concerten liet ik aan mij voorbijgaan. Al uw albums liet ik op eenzelfde manier aan mij voorbijgaan. Arrogante onverschilligheid, durf ik het nu te noemen. Mijn jeugdigheid durfde het aan u als oubollig te omschrijven. Aan oubolligheid had ik geen boodschap. Ik besefte toen niet hoezeer ik mij kon vergissen. Maar op cruciale momenten komt daar altijd Bredero aangefietst. Het kan verkeren. Dingen kunnen ten goede wijzigen. Zoals ik reeds schreef, ik legde mijn jeugdige onverschilligheid naast mij neer. Mijn jeugdige onbezonnenheid legde ik af. Mijn nieuwe ik merkte u wel op. Mijn nieuwe ik vestigde mijn aandacht op uw nieuwste werk.

Verloren in de tijd. Ik ging luisteren. Eén keer. Meerdere keren. Bijna elke dag luisterde ik. Naar uw verhalen. Want dat is wat uw liedjes zijn. Elk liedje is een verhaal. Een korte schets. Van een leven. Van wat voorbij is. Van wat u ervaarde. Van wat u zag. U vertelt. Ik luister. Ik hoor uw stem, ik voel mij welkom. Ik ga mij nestelen. Ik maak het mij comfortabel. Luisteren kan ik enkel als ik gemakkelijk zit. Dat is dan ook wat ik doe. Want geen enkel woord wil ik missen van u. Ik wil alles in mij opnemen. Ik wil u leren kennen. Ik wil de verloren tijd inhalen. Want ook ik heb tijd verloren. Dat besef ik nu. Te lang heb ik u moeten missen. Die tijd wil ik nu inhalen. Daarom klop ik bijna elke dag bij u aan. Telkens opent u uw deuren. U houdt die deuren niet gesloten voor mij. Zelfs verdwaalde zielen heet u van harte welkom. Niemand sluit u uit.

Ik luister en geef mij over aan u. Ik stap met u mee naar Groningen. Ik ga met u naar die ophaalbrug. Met u kijk ik achterom. Naar het verleden. U stelt mij voor aan uw eerste liefde. U vertelt mij van een lang verloren vriend. U laat mij meestrijden met Julien. U maakt mij deelgenoot. Ik kan uw uitnodiging enkel aanvaarden. Ik stap uw leven binnen. Ik voel pijn. Ik voel vreugde. Ik voel ergernis. Ik voel liefde. U serveert mij die vele emoties. Soms lach ik. Soms huil ik. Soms knik ik. Omdat ik mijzelf in bepaalde situaties herken. Omdat u het over mijn favoriet stad hebt. U laat mij niet onberoerd. U raakt mij. Diep. Omdat u de juiste woorden vindt. Omdat u diezelfde woorden in een juiste volgorde zet. Poëzie, op muziek gezet. Zo durf ik het te noemen.

Verloren in de tijd. Een mooier cadeau kon ik mij niet wensen. Ik mocht niet enkel dat muzikale pareltje ontdekken. Uw nieuwste album deed veel meer. Dat album duwde de deur open. Naar uw verleden. Ik ontdekte wat u in dat verleden deed. Ik vond De fanfare van honger en dorst. Ik vond Wintergras. Ik vond Witzand. Ik vond Oude regenbogen. Schoonheid. Pure schoonheid. Dat is wat ik vond in elk van die albums. Dat is wat al die albums gemeenschappelijk hebben. In uw werk is die schoonheid een eeuwige constante. Het heeft lang geduurd. Misschien te lang. Maar over wat voorbij is, mag ik niet treuren. Ik kan mij enkel verheugen om wat nog komen gaat. In die toekomst zullen wij elkaar nog ontmoeten. Want nu al weet ik dat ik vaak zal teruggrijpen naar uw muziek. Omdat ik mij wil wentelen in uw weemoed. In uw nostalgie. Omdat ik wil genieten. Vooral daarom. Omdat ik wil genieten.

Ouder worden? Het schrikt mij niet meer af.  Ik luister naar uw album en ik leer dat het jachtige najagen tot het verleden behoort.  In de plaats daarvan treedt rust in.  Rust, waarin ik voldoende tijd ervaar om te ontdekken.  Om dingen te ontdekken waaraan ik te lange tijd ben voorbij gelopen.  Zo ontdekte ik onlangs Erwin Mortier.  Eindelijk.  Zo ontdekte ik onlangs Lieven Tavernier.  Eindelijk.  Uw album levert mij niet enkel schoonheid.  Uw album leert mij ook om te gaan met het ouder worden en toont mij ook daarin de schoonheid.  Ik kan u zeggen, voorwaar een fantastisch gevoel.  Een heuse geruststelling.  

Beste Lieven. Ik wil u danken voor Verloren in de tijd. Ik wil u danken voor dat prachtige album. Ik heb een muzikant leren kennen. Een muzikant die mij weet te ontroeren. Voor die kennismaking wil ik u uitermate danken. Dank. Duizendmaal dank.

Met vriendelijke groeten.