In tijden van corona: over knuffelen in het nieuwe normaal. Brief aan corona.

Beste corona,

Wat wij lange tijd als normaal beschouwden, blijkt plots niet langer meer normaal te zijn. U bracht ons die nieuwe term: het nieuwe normaal. Omgangsvormen werden anders. Bij aanvang keken we vreemd op. Nu lijkt het bijna algemeen aanvaard. Wij houden afstand. Alhoewel we de laatste tijd toch wat dichter bij elkaar schuifelen, lijkt die anderhalve meter zich toch vastgezet te hebben in onze hoofden. Het mondmasker hebben we sinds kort steeds op zak. Op plaatsen waar de social distancing niet kan gegarandeerd worden, nemen we dat masker uit de achterzak en verbergen we ons achter dat masker. Meer nog, het mondmasker wordt nu zelfs verplicht. Van aanbeveling is geen sprake meer. Er wordt ons gezegd dat wij het niet hoeven te doen om onszelf te beschermen maar wel om de andere te beschermen. Het mondmasker wordt op die manier symbool voor solidariteit. Solidariteit doet zo zijn intrede op het publieke forum, waarvan het al te lang werd geweerd. In sommige straten wordt nog steeds geapplaudisseerd voor de mensen uit de zorgsector. Wij worden ons meer bewust van de inzet van anderen. De inzet van anderen in vele sectoren, die vroeger al te vaak in het donker of aan de rand opereerden. En dan is er nog dat ene woord, dat in zich alle mogelijkheden verenigt om tot hét woord van het jaar uit te groeien: de bubbel. Iedereen zit in een bubbel. In zijn of haar bubbel. Bubbels worden uitgebreid. Worden ingeperkt.

Het nieuwe normaal? Stilletjes aan sluipt het ons handelen binnen. Bij de een als sneller dan de ander. Maar toch is er dat ene, waarnaar wij zo verlangen. Dat ene uit tijden vóór het coronavirus. Dat ene dat wij toch niet zomaar kunnen uitwissen. Toch niet zomaar kunnen vergeten. Wij willen knuffelen. Wij willen omhelzen. Omdat in die ene daad zo veel dingen schuilen, die wij anders niet gezegd krijgen. Wij knuffelen om te danken. Wij knuffelen uit liefde. Wij knuffelen omdat wij missen. Wij knuffelen om het goed te maken.  Wij knuffelen omdat wij er nood aan hebben. Wij knuffelen omdat wij er kracht uit halen. Wij knuffelen, gewoon, om te knuffelen. Om ons dicht bij elkaar te voelen. Dat niet meer te mogen doen, is misschien wel de grootste tekortkoming in het nieuwe normaal. Misschien moeten we dus niet alle oude dingen bij het afval zetten. Misschien moeten we bepaalde dingen toch recycleren en opnemen in het nieuwe normaal. Laten we dus bij dat nieuwe normaal toch elkaar wat knuffelen. Niet uitgebreid. Niet al te intens. Niet alleman. Wel slechts enkelen. Enkele dierbaren. Heel eventjes. Laten we het nieuwe normaal aanvullen met het nieuwe knuffelen.  Als tussenoplossing.  Als voorschot.  Zou dat mooi zijn? Of is het slechts een droom?

Eén ding is zeker. Ik kijk al uit naar dat moment waarop wij kunnen knuffelen. Niet snel. Niet eventjes. Wel grenzeloos. Wel innig. Zonder angst.  Zonder schuldgevoel.  Naar dat moment kijk ik uit. En ik weet nu al één ding, dat moment wordt emotioneel. Bijzonder emotioneel. Tranen? Het zou kunnen.

Beste corona, ik hoop dat u snel verdwijnt.  Want met uw verdwijnen keert het knuffelen terug.  Beide kan ik enkel maar toejuichen.

Groeten.  Geen vriendelijke groeten.  Geen haatdragende groeten.  Gewoon, groeten.  Zondermeer.  U zal het wel begrijpen.