Beste Clara,
Beste Greet,
Mijn fiets is stuk. Niet zomaar een lekke band. Indien het enkel dat was geweest, zou de herstelling reeds gebeurd zijn. Dan had ik u heel waarschijnlijk deze brief nooit geschreven. Een lekke band is het dus niet. Het is ernstiger. In die mate dat mijn e-bike nu al enkele dagen bij de fietshersteller is. Dat mijn fiets daar nog enkele weken zal moeten blijven. Er moeten stukken besteld worden. Ik zal nog een tijdje fietsloos zijn. Dat heeft zo zijn consequenties. Niet enkel voor mijn conditie en het aantikken van coronakilootjes. Ik diende ook een alternatief te zoeken voor het woon-werkverkeer. Ik kwam uit bij mijn wagen. Ik zou met de wagen naar het werk gaan.
Een moeilijke beslissing. Weg is mijn vrijheid. Mijn vrijheid op de fiets. Rustig en vrij doorheen het verkeer laveren is er niet meer bij. Ik dien mij aan nog stringentere regels te houden. Ik dien nog meer rekening te houden met anderen om mij heen. Jawel, de stressfactor in een wagen neemt toe. Neemt behoorlijk toe. Die stressfactor stuurt mijn ergernissen. In de wagen herken ik mij nauwelijks. Ik erger mij sneller. Veel sneller. Bijna zou ik zeggen dat ik achter dat stuur een ettertje word. Toch doe ik het niet. Ik wil mezelf een beetje sparen. Want ik weet, ik ben een brave en rustige jongen. Alleen is het zo dat ik in die wagen een confronterende metamorfose onderga.
Ik ging op zoek naar manieren om diezelfde rust te vinden die ik op de fiets ervaar. Dat moest lukken. Muziek moest de oplossing brengen. Ik ging alle radiostations af. Eerst de voor de hand liggende. Dan de minder voor de hand liggende. Nergens vond ik mijn gading. Muziek bracht geen rust. Maar dan plots ging een lichtje branden. Eén radiostation had ik niet geprobeerd. Een radiostation dat ik steeds weer links liet liggen. Omdat ik meende dat het geen spek voor mijn bek is. Ik ben een rocker. Geen klassieker. Toch deed ik het. Omdat ik de wanhoop nabij was. Bijna kreeg ik in de wagen een hekel aan mijzelf. U was mijn laatste strohalm. Ik stemde af op Klara. Ik kwam uit bij Espresso. Uw programma.
De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Dat wordt wel eens gezegd. Het wordt niet enkel gezegd. Heel soms wordt het ook ervaren. Ik mocht ervaren hoe een wonder geschiedde toen ik in de wagen overschakelde op Klara. Die constant aanwezige frons op mijn voorhoofd verdween. Ik voelde alle spanning uit mij weglopen. Grijsheid werd heldere klaarheid. Mijn ogen, die ik voordien bijna dichtkneep, gingen nu volledig open staan. In die wagen begon ik te glimlachen. Weg was dat ettertje. Ik werd opnieuw mijn natuurlijke zelve.
Een rood verkeerslicht bracht mij niet langer van de wijs. Ik aanvaardde in alle rust. Hetzelfde gebeurde als ik iemand moest overlaten aan het zebrapad. Ik wachtte in alle rust. Zelfs al was het een school van veertig losgelaten kinderen, ik zou wachten. Met alle plezier. Snelheidslimieten volgde ik strikt op. Vijftig was vijftig. Dertig was dertig. Zone 30 werd mijn favoriet. Niks kon mij van slag brengen. Zelfs als ik achter een vuilniswagen reed, nam ik mijn tijd. Ik keek niet om in een al te gek maneuver die vuilniswagen voorbij te halen. Ik bleef rustig. Keek hoe die vuilnismannen hun werk deden. Alles wat mij ook maar langer op de weg hield, omarmde ik. Omdat ik op die manier langer bij u kon blijven. Bij uw programma. U was het goede en juiste gezelschap in de wagen. Afscheid nemen wou ik niet. Ik wou dat voor mij uitduwen. Daarom was elk obstakel mij dierbaar. Daarom bracht elk obstakel mij rust.
Ik ben een rocker, dat schreef ik reeds. Maar die ochtenden leerde ik de klassieker in mij kennen. Die bleek goed weggestopt te zijn. U bracht hem aan de oppervlakte. De terminologie ben ik nog niet machtig. De taal van de klassieke muziek heb ik niet onder de knie. Concerto. Opus. Sonate. Etude. Suite. Minor. Major. Die taal spreek ik niet. Ik twijfel of ik die ooit zal spreken. Maar waar ik niet langer aan twijfel, is dat ik best wel kan genieten van klassieke muziek. Mits de juiste begeleiders. De juiste gidsen die mij tot de juiste muziek brengen. Die rol nam u op zich. Ik aanvaardde dankbaar. Ik stapte een nieuwe wereld binnen. Een mooie wereld. Met die heerlijke muziek schonk u mij opnieuw die rustige vrijheid, die ik op de fiets genoot. Die momenten dat ik met u was leek het eventjes alsof mijn wagen die fiets was.
Heel binnenkort heb ik mijn fiets terug. Dat juich ik toe. Ik kan opnieuw die vrijbuiter zijn. Toch is er dat ene ding dat knaagt. Wij zullen afscheid moeten nemen. Op de fiets heb ik voorlopig geen muziek. Oortjes insteken op de fiets weiger ik. Te gevaarlijk. Ik zal andere manieren moeten zoeken om u opnieuw te treffen. Dat zal ik doen. Heel zeker. Ik heb u ontdekt. Nu laat ik niet meer los. De door u aangeleverde muziek laat ik niet meer los.
Beste Clara. Beste Greet. Ik wil u danken voor datgene wat ik onmogelijk achtte. U liet mij proeven van de klassieke muziek. Ik genoot. Lange tijd dacht ik dat ik te dom was voor dat soort muziek. Neen, laat het mij anders zeggen. Ik was te lui. Ik wou geen inspanning leveren om die muziek te ontdekken. U toonde dat klassieke muziek geen inspanningen vraagt. Ik hoefde mij enkel open te stellen. Dat liet u mij doen. Daarvoor wil ik u graag danken. Van harte bedankt.
Tot de volgende ontmoeting. Ergens.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties