Beste Astrid,
Beste Evy,
Beste Marcia,
Beste Bjorn,
Beste Herbert,
Beste Johan,
Beste Kevin,
Beste Sebastian,
Jawel, ’t is feest. ’t Is alweer feest. Elk jaar is er dat ene feestje. Dat feestje dat twee weken lang ononderbroken doorgaat. Geen pauze. Dat kan niet. Dat mag niet. Elk jaar ben ik aanwezig. Alles moet aan de kant voor dat ene feestje. Alles moet wijken. Classics Top 2020 op Nostalgie. Dat is de naam van dat feestje. Dat muzikale feestje.
Ik schreef dat alles moet wijken. Uiteraard bedoel ik dat muzikaalgewijs. Radio Willy wordt het zwijgen opgelegd. Spotify wordt niet meer bezocht. Twee weken lang bepaalt Nostalgie mijn muzikale hartslag. Twee weken lang stem ik op geen enkele andere zender af. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat ben ik op post. Ben ik bij de les. Overal waar ik ben, klinkt Nostalgie. Bij alles wat ik doe, klinkt Nostalgie. Als het stil is rondom mij, voelt het eng. Voelt het akelig. Stilte kan ik in die weken niet verdragen. Muziek moet weerklinken. Want die tweeduizend twintig plaatjes doen mij terugkeren. Doen mij terugreizen. Terugreizen in de tijd. Soms naar heel recente tijden. Soms naar tijden, die al ver in het verleden liggen. Aan veel van die plaatjes kan ik herinneringen koppelen. Kan ik periodes uit mijn geleefde leven koppelen. De muziek wordt een kapstok van mijn leven. Soms moet ik lachen. Glimlachen. Soms word ik stil. Heel stil.
Twee weken lang heb ik een warm gevoel. Twee weken lang lijkt het alsof mij niks kan gebeuren. Twee weken lang maakt uw zender zijn naam waar. Nostalgie. In dat nostalgisch gevoel dompel ik mij graag onder. Thuis. Op het werk. Telkens schakel ik onmiddellijk de muziek aan. Ik luister. Soms met een half oor. Soms met een volledig oor. Ik word verrast bij dat ene liedje. Dat ene liedje dat ik al zo lang niet meer hoorde. Ik draai met mijn ogen bij dat andere liedje. Omdat ik dat ene liedje nog altijd afschuwelijk vind. Doorheen al de jaren is mijn afkeer voor bepaalde liedjes constant gebleven. Bij de meeste liedjes heb ik evenwel diezelfde reactie. Bij de meeste liedjes zeg ik stilletjes ‘ja, ja, ja, ja, natuurlijk’. Omdat die meeste liedjes een terechte plaats hebben in uw lijst. Ik zeg ‘ja, ja, ja, ja, natuurlijk’ en begin te neuriën. Soms zing ik zelfs. Stilletjes of uit volle borst. Soms doe ik zelfs twee dingen tegelijk. Ik weet het, ik ben een man. Het zou onmogelijk zijn. Toch doe ik het. Soms zing en dans ik. Waarbij mijn danspasjes zich hierbij beperken tot licht voetenwerk. Collega’s zouden immers vreemd opkijken indien ik plots wild begin rond te hossen. Vreemde blikken wil ik vermijden. Daarom dus beperk ik mij tot een lichte choreografie. Een lichte choreografie waarmee ik geen prijzen zou pakken op So You Think You Can Dance. Dat besef ik. Maar die bescheiden danspasjes kan ik niet laten. Het gebeurt. Bijna automatisch.
Twee weken lang schenkt u mij het mooiste cadeau. U brengt de muziek van mijn jeugd. Muziek, die als soundtrack van mijn jeugd zou kunnen dienen. Ik word oud. Ik ben de vijftig voorbij. Nog steeds volg ik de muziek. Ik tracht bij te houden wat er zoal gebeurt in de wereld van de muziek. Maar steeds weer kom ik tot die ene conclusie. Niks kan tippen aan de muziek uit mijn jeugd. Omdat die muziek mij terugvoert naar een tijd waarin alles nog mogelijk was. Naar een tijd waarin mijn leven nog alle kanten uit kon. Naar een tijd waarin ik mij duizend man sterk voelde. Muziek, die mij terugvoert naar een jeugdige onstuimigheid. Die muziek blijft bij. Die muziek gaat nooit meer weg. Veel van die muziek vind ik terug in uw lijst. Daarom luister ik. Omdat ik die jeugdige onstuimigheid wil herinneren. Wil voelen. Twee weken lang ben ik weer die jonge man. Die twintiger. Die twintiger voor wie het leven één groot feest was. Dat is het nu nog altijd. Alleen komen er nu van die verplichtingen doorheen het leven fietsen. Dat was vroeger anders.
Beste Astrid. Beste Evy. Beste Marcia. Beste Bjorn. Beste Herbert. Beste Johan. Beste Kevin. Beste Sebastian. Voor die heerlijke en wonderlijke muzikale trip wil ik jullie danken. Van ganser harte. Dank, dank, dank.
Met vriendelijke groeten.
PS: Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik heel eventjes afhaakte. Heel eventjes ging ik weg van het feestje. De Nieuwe Lichting 2020 dwong mij hiertoe. Ik moest kiezen. Ik moest mijn drie favorieten naar de overwinning stemmen. Dat heb ik gedaan. Of hoop ik gedaan te hebben. Ik was dus eventjes weg om dan snel weer terug te keren. Naar dat feestje.
Reactie plaatsen
Reacties