A concert called landscape van Muziektheater Lod, gezien in NTGent. Brief aan Josse, Kris, Lander en Nicolas.

Beste Josse,

Beste Kris,

Beste Lander,

Beste Nicolas,

Landschappen, daar zou het over gaan. Over onze manier van kijken. Daarover zou u het met ons willen hebben. Een vreemd onderwerp, dacht ik zo. Wat valt daar eigenlijk over te vertellen, dat dacht ik ook nog. Donderdagavond zat ik in de zaal. Nieuwsgierig naar wat u zou vertellen. Nieuwsgierig naar uw woorden. Naar uw gesproken woorden. Naar uw gezongen woorden.

U begon meteen goed. U had de juiste opener. Het is niet enkel in de zoektocht naar de grote liefde dat de juiste openingszin belangrijk is. Dat is het ook op het toneel. De toeschouwer meteen bij het nekvel grijpen, dat is belangrijk. Want zo zal diezelfde toeschouwer u niet meer lossen. Gedwee zal hij u volgen. Het lijkt makkelijk, een evidentie is het evenwel niet. Maar, zoals ik al zei, u had de juiste opener. U begon met een facteur. Niet met een postbode. Deze zijn niet identiek. Een postbode is van deze tijden. Een facteur is van andere tijden. Vroegere tijden. Ik zou dieper kunnen ingaan op dit verschil. Het zou mij evenwel te ver voeren. Ver van datgene wat ik u eigenlijk wilde vertellen. Terug naar de facteur dus.

Met die facteur flitste u mij terug naar het verleden. Veertig tot vijfenveertig jaar terug. Toen ik nog een kleine jongen was. Een kleine jongen met een korte broek. Ik dacht terug aan onze facteur. Een facteur die nog binnenkwam bij ons. Voor een babbeltje. Voor een ‘druppelken’. Ik zag hem opnieuw. Ik zag hem rijden. Doorheen mijn landschap. Het landschap van mijn jeugd. Ik dacht aan de boomhut. Aan de bossen. Ik dacht aan dat vervallen huisje. Aan de autowijding. Ik stond met beide voeten in mijn geboortegrond. Tussen mijn jeugdvrienden. Een landschap is als een kistje. Dat wij volstoppen met herinneringen. U reikte mij het sleuteltje aan. Ik aanvaardde dankbaar. Ik opende het kistje. Fijne herinneringen kwamen binnen. Met dank aan de facteur. Met dank aan u.

Toch zijn landschappen niet enkel een kistje. Landschappen zijn meer. Veel meer. Landschappen zijn projectieschermen. Projectieschermen waarop wij onze gedachten projecteren. Om die helder te krijgen. Waarop wij onze dromen tevoorschijn toveren. Om deze vorm te geven. Waarop wij onze gestorvenen laten paraderen. Als op een catwalk. Om deze zo vast te houden in onze hoofden. Ik denk terug aan die plekken waar ik dat alles gedaan heb. Opnieuw reis ik de wereld rond. Naar plekken waar de uitgestrektheid ons toelaten die dingen ongeremd te doen. Ik kom terug op heerlijke plekken. Dichtbij en verder weg. Ik beleef opnieuw die sensatie. Die sensatie van verbazing en verwondering.

Bijna wilde ik mijn ogen sluiten. Toch wilde ik mij hiervan vrijwaren. Dat mocht niet gebeuren. Ik diende alert te blijven. Niks van deze voorstelling wou ik missen. Ik wou niet enkel uw woorden horen. Ik wou ook uw gebaren zien. Net zoals ik de muziek niet enkel wou horen. Ik wou die muziek ook zien. Ik nam alles in mij op. Ik werd geroerd. Ontroerd. Niet enkel door wat er in mijn hoofd gebeurde. Die emoties werden ook aangevuurd door wat er op de scene gebeurde. Op het podium zag ik een fijne samenwerking. Ik zag hoe jullie elkaar versterkten. Ik zag plezier. Ik zag goesting. In een interview vooraf zei u dat deze voorstelling minder dansbaar zou zijn. Dat heb ik zo niet ervaren. Ik zag u bewegen. Dansen. U leek een sjamaan. Een bezweerder. Zelfs ik voelde heel af en toe mijn voeten bewegen. Bewegende voeten als aanzet tot danspassen. Toch bleef ik zitten. Ik wou niet storen. Al te zeer in de ban van wat jullie deden.

Landschappen verdienen een hartelijk dankwoord. Een overtuigende loftuiting. Een gedicht was reeds geschreven. Wandeling van Rutger Kopland. Dat gedicht had ik op mijn werk tegen één van mijn kasten gehangen. Vele malen had ik het gelezen. In dat gedicht las ik de kracht van landschappen. Die kracht ervaarde u ook. In die mate zelfs dat u een symfonie noodzakelijk achtte. Als eerbetoon. U vond de juiste woorden. De juiste muziek. In een schitterende ode plaatste u de landschappen op de voorgrond. In de schijnwerpers. Ik aanvaardde dankbaar.

Beste Josse. Beste Kris. Beste Lander. Beste Nicolas. U deed mij achterom kijken. U deed mij stilstaan. U deed mij nadenken. Maar meer nog dan dat alles, deed u mij ook genieten. Voor dat wonderlijke ‘vier in één’ pakket wil ik u danken. Uitgebreid en van ganser harte. Dank. Dank. Dank.

Met vriendelijke groeten.