Beste Manu,
Mijn vrouw was meteen enthousiast toen zij over uw nieuwe programma las. Zij wist meteen, dit ga ik volgen. Bij mij was het enigszins anders. Ik deelde haar enthousiasme niet. Ik twijfelde. Nog maar eens een datingprogramma, dat is wat ik dacht. Er volgde een klein huishoudelijk debat. Het zal u niet verbazen als ik zeg dat wij uitkwamen op datgene waarvoor België wereldwijd bekendstaat: het compromis. Wij zouden uw programma een kans geven. Met een open geest zouden wij naar de eerste aflevering kijken.
Vorige donderdag installeerden wij ons voor de televisie. Knusjes en gezellig, dat is wat een televisie vraagt. Dat is dan ook wat wij deden. Languit onder een fleecedekentje maakten wij kennis met Jesse en Charlotte. Het programma was nog maar nauwelijks begonnen of mijn aanvankelijke voorbehoud verdween als sneeuw voor de zon. Weg waren alle mogelijke kritische bedenkingen. Achteraf bekeken moet ik besluiten dat mijn vrouw mij beter kent dan ik mij zelf ken. Zij wist wat er zou gebeuren. Zij weet wat er gebeurt als ik naar een romantische komedie kijk. Ik word enthousiast. Ik ga supporteren. Als mijn vrouw dat ziet gebeuren, moet zij lachen. Bij uw programma moest mijn vrouw ook lachen. Omdat zij bij mij opnieuw hetzelfde zag gebeuren.
Ik had mijn enthousiasme kunnen temperen. Toch deed ik het niet. Ik liet het gebeuren. Ik transformeerde van een neutraal waarnemer naar een actieve deelnemer. Ik ging juichen. Ik ging applaudisseren. Ik sprong uit de zetel. Stilzitten was geen optie meer. Ik wou wat het programma wou. Dat de liefde zou zegevieren. Dat was de inzet. Dat was de opzet. Ik meende oprecht dat mijn aanstekelijke enthousiasme een invloed zou hebben op de uitkomst. Dan kon ik niet lui en ongeïnteresseerd achteroverleunen. Ik moest aan de slag. Mijn enthousiaste vreugdekreten moesten het liefdesvuur doen opflakkeren. Ik ging er vol voor.
Bijna leek het alsof ik naast u zat. In de controlekamer. Het leek alsof ik via uw walkietalkie tot Jesse en Charlotte sprak. Het leek alsof ik deel was van de vriendenkring van Jesse en Charlotte. Alsof ik deel was van die samenzwering om Jesse en Charlotte bij elkaar te brengen. Ik klopte op mijn dijen omdat alles zo vlotjes verliep. Geen enkel vermoeden bij de deelnemers. Geen enkel voorbehoud bij de deelnemers. Wat moest gebeuren, gebeurde. Twee personen stelden zich open voor elkaar. Twee personen die elkaar anders hoogstwaarschijnlijk nooit zouden ontmoeten. Maar nu dus wel. Dankzij u. Dankzij mij. Want jawel, ik zei het al, ik was betrokken partij. Ik wou hetzelfde als u.
Het zal u niet verbazen als ik zeg dat ik een vreugdedansje maakte aan het eind van die eerste aflevering. Want wat ik hoopte, werd werkelijkheid. U hield er nochtans de spanning in. Even leek het alsof het toch nog anders zou uitdraaien. Even dacht ik aan afwijzing. Maar dan gebeurde het toch. Het juiste einde. Het mooiste einde. Ik juichte. Ik was blij. Ik was gelukkig. Een mens zou zich kunnen afvragen waarom ik blij en gelukkig word van twee mensen die ik helemaal niet ken. Sta mij daarom toe slechts één klein ding over mij te verklappen: ik ben verliefd op de liefde. Liefde ontroert mij. In mij en rondom mij. Als ik liefde zie, word ik warm en week. Als ik liefde zie, word ik blij en gelukkig. Zo is het altijd al geweest. En dus ook nu.
Nog één ding wil ik zeggen over uw programma. Dat ene ding betreft uw persoon. Wees niet bang, wat volgt is een lofzang. U bent de perfecte gastheer voor dit programma. Niemand anders zou het beter kunnen doen. Dit programma vraagt om oprecht enthousiasme. U levert dat in massa’s. U blijft dat enthousiasme continu aanvoeren. Waardoor u de ideale cheerleader wordt van de liefde. U moedigt Jesse aan. U moedigt Charlotte aan. U moedigt de kijker aan. Zodat wij met zijn allen onze schouders zetten onder het opzet van uw programma: de liefde.
Aan het eind van het programma, vroeg mijn vrouw of ik ook naar de volgende afleveringen zou kijken. Uiteraard, riep ik. Om mij een beetje te jennen, herinnerde zij mij aan mijn voorbehoud tegenover uw programma. De eerste aflevering heeft dat voorbehoud volledig uitgewist, zei ik haar. Dit is zo schoon, vulde ik verder aan. Ik stapte naar onze agenda en blokkeerde alle volgende donderdagen. Want dan hadden wij een afspraak. Een afspraak met elkaar. Een afspraak met de liefde.
Beste Manu. U bezorgde mij een mooie televisieavond. Een mooie televisieavond die te snel voorbij was. Dat is misschien het enige puntje van kritiek. Het mocht best wat langer duren. Ik wou best nog wel meer subtiele beïnvloedingstechnieken. Ik wou best nog wel meer perfect getimede toevalligheden. Maar u, als kenner en gastheer van de liefde, weet dat liefde gedoseerd moet worden. U weet dat liefde geen overdaad verdraagt. Enkel de juiste dosering. Daarom gaat het. Daarom draait het. Ik heb genoten van uw programma. Meer dan genoten. Daarvoor wil ik u danken. Van ganser harte. Dank dus. Dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties