Ik trek opnieuw de rode lijn. Brief aan Bart De Wever.

Beste Bart,
Beste Maxime,

Zondag stapte ik mee in de betoging en trok ik opnieuw de rode lijn.  Ik stapte mee omdat ik mij niet kan vinden in het afgeklopte akkoord rond Gaza.  Dat akkoord is een compromis dat enkel en alleen is bedoeld om de lont uit het kruitvat te halen en een dreigende regeringscrisis te vermijden.  Meer is het niet.  Wanneer ik Conner Rousseau hoor praten over een compromis met tanden, frons ik de wenkbrauwen.  Ikzelf zou het compromis eerder omschrijven als een tandeloos compromis.  Omdat het rammelt.  Omdat het snel in elkaar werd geflanst.  Omdat niemand gezichtsverlies lijdt maar het akkoord bij nadere lezing zonder inhoud blijkt te zijn.  Want u wenst voorrang te geven aan industrialisering en concurrentiekracht.  Daaraan moet alles ondergeschikt gemaakt worden.  Zelfs de mensenrechten.

Het vermijden van gezichtsverlies voor alle regeringspartijen komt het duidelijkst tot uiting in de voorwaardelijke erkenning van Palestina.  De ene partij zal aan zijn achterban kunnen zeggen dat België Palestina erkent terwijl de andere partij dan weer zal kunnen beweren dat de erkenning slechts voorwaardelijk en daarmee op de lange baan kan geschoven worden.  Met deze halfslachtige houding vindt ons land geen aansluiting bij de 147 landen (75% van de VN-lidstaten) die de staat Palestina als een soevereine natie erkennen.  België blijft dus achterophinken. 

België legt een nationale importban vast voor goederen die geproduceerd, ontgonnen of verwerkt zijn door de bezettende macht in de door Israël bezette gebieden.  Wel moet de overheid nog een concrete lijst opmaken die opsomt welke producten uit de bezette gebieden precies te koop zijn in ons land.  Pas daarna kan er pas een importban komen.  Belangrijk om aan te stippen is dat Israël deze importban gemakkelijk kan omzeilen.  Dat kan het doen door op het product niet de locatie van de echte oorsprong van het product te zetten, maar van de plek waar het officieel geëxporteerd wordt.  Op die manier kan de importeur en de consument niet weten waar het product precies vandaan komt.  Daarom zou het goed zijn om de importban uit te breiden naar alle Israëlische producten.  Te verregaand? Vorig jaar riepen zo’n 3000 Israëliërs, onder wie prominente veteranen in de strijd tegen de bezetting, de internationale gemeenschap op elke mogelijke sanctie te gebruiken om een onmiddellijk staakt-het-vuren af te dwingen.  Volgens hen is het de enige manier die nog rest om de afschuwelijke misdaden te doen ophouden.

Het Vlaamse kantoor van Flanders Investment & Trade in Tel Aviv zal niet gesloten worden.  De werking wordt enkel beperkt waarbij wordt aangegeven dat het kantoor niet mag werken rond defensie, geen promotie meer mag voeren voor handel en niet meer mag samenwerken met bedrijven die actief zijn in de bezette gebieden.  Aansluitend bij mijn oproep om de importban uit te breiden naar alle Israëlische producten, is het bijgevolg logisch dat ik in deze dan ook pleit voor een volledig sluiting van het kantoor van Flanders Investment & Trade.

Een wapenembargo naar Israël lijkt binnen uw regering nogal moeilijk te liggen.  Om hieraan tegemoet te komen, schuift u dit handig door naar Europa.  Op die manier hoeft u dus niet zelf te beslissen en kan u hopen dat alles gewoon bij het oude blijft omdat een akkoord hierover binnen Europa bijzonder moeilijk ligt en bijna onhaalbaar lijkt.  Het was moediger geweest om zelf een volledig wapenembargo af te kondigen in plaats van u te verschuilen achter Europa.

Wat mij enigszins verbaast, is dat het door u bereikte akkoord slechts pleit voor een gedeeltelijke opschorting van het Europese associatieakkoord met Israël.  In dat akkoord wordt nochtans duidelijk gesteld dat het akkoord kan opgezegd worden wanneer de mensenrechten worden geschonden.  Europa heeft in een eigen onderzoek vastgesteld dat de mensenrechten wel degelijk geschonden worden.  Bijgevolg zou een volledige opschorting van het associatieakkoord de meest logische stap zijn geweest.  Dat dit toch niet gebeurt, doet mij opnieuw twijfelen aan de ‘tanden van het compromis’.

Een beetje vreemd of helemaal vreemd is dat enkel de Israëlische ministers Itamar Ben-Gvir en Bezalel Smotrich persona non grata worden verklaard op het Belgisch grondgebied.  Alsof enkel zij als extremistisch kunnen bestempeld worden.  Zij zijn misschien de luidste schreeuwers maar mij lijkt het juister te zijn alle leden van de Israëlische regering tot persona nog grata te verklaren.  Het mag immers duidelijk zijn dat Israël niet langer (of zelfs helemaal niet) aan de kant van het licht staat en dat alle regeringsleden samen en heel bewust het licht hebben uitgeschakeld.

Beste Bart.  Het moet mij van het hart, ik kan niet blij zijn met wat u als een akkoord omschrijft.  In de betoging zag ik een meisje lopen.  Zij droeg een bord met daarop de woorden ‘Your silence will be studied by your grandchildren’.  Juister kon het niet zijn.  Want uw akkoord is een in loze woorden verpakt stilzwijgen.  Een akkoord zonder impact.  Een akkoord zonder tanden.

Met vriendelijke groeten.