Streetartroute in Hasselt. Brief aan de Hasselaar.

Beste Hasselaar,

Bij Hasselt moet ik altijd denken aan de wijze raad van mijn vader: oordeel niet over wat je niet of nauwelijks kent.  Mijn vader is negenentachtig jaar oud, hij heeft zich hierin bekwaamd.  Mijn vader straalt wijsheid uit.  Ikzelf, als zevenenvijftigjarige zoon, zit nog in een leerproces.  Een leerproces met het kwalijke neveneffect dat ik wel eens een uitschuiver durf te maken.  Die uitschuiver maakte ik telkens mij gevraagd werd naar mijn mening over Hasselt.  Als die vraag kwam, bleef ik zeggen dat uw stad mij niet kon bekoren.  Mijn vader zou mij terechtwijzen als hij mij zou horen.  Want, inderdaad, ik kende uw stad onvoldoende.  Zwijgen zou een betere optie geweest zijn.

Dingen kunnen veranderen.  Het voorbije weekend kwam ik naar Hasselt.  Eindelijk zou ik tijd vrijmaken voor een diepgaande kennismaking.  Ik deed de Streetartroute.  Een uitgesproken kans om mij doorheen uw stad te laten leiden.  De wandeling dwingt mij met andere ogen naar uw stad te kijken.  Op een verwachtingsvolle manier wandel ik doorheen uw stad.  Ik kijk om mij heen.  Mijn ogen staan scherp.  In dat scherpstellen merk ik de details op.  Details waaraan ik zou voorbijgaan in andere omstandigheden.

Ik parkeer mij op parking Astrid.  Op die plek sta ik oog in oog met een eerste muurschildering.  In die muurschildering lees ik een belofte.  Een belofte van schoonheid.  Want dat is wat mij zal vergezellen tijdens die wandeling van bijna negen kilometer.  Vol van geestdrift begin ik aan de wandeling.  Er heerst een zekere onrust in mij.  Een onrust die mij voortdrijft.  Van de ene muurschildering naar de andere.  Nu zou u kunnen denken dat ik mij tijdens de wandeling enkel focus op die mural arts.  Maar zo is het niet.  Dat doe ik niet.  Ik hou mijn ogen wijd open.  Ik neem de omgeving in mij op.  Hasselt stelt zich open voor mij.  Uw stad openbaart aan mij haar unieke plekken.  Dankbaar aanvaard ik de openheid van uw stad.

Ik kom op plekken waar ik nooit eerder ben geweest.  Ik krijg nu een vollediger beeld van uw stad.  Ik begrijp nu dat een totaalbeeld noodzakelijk is om te oordelen over de aantrekkelijkheid van een stad.  De schellen vallen mij van de ogen.  Ik dwaalde, dat besef ik nu.  Pas nu zie ik helder.  Pas nu zie ik scherp.  Dit is niet wat ik had verwacht, dat zinnetje herhaal ik vaak tijdens de wandeling.  Ik had niet verwacht dat uw stad mij zou verleiden.  Dat is nochtans wat gebeurt.  Uw stad verleidt mij.  Uw stad toont mij al haar charmes.  Charmes waarvan ik dacht dat uw stad die ontbeerde.  Ik wandel door uw stad en word een ander mens.  Een vollediger mens.  Een ander en vollediger mens omdat ik ongefundeerde meningen achter mij laat en nieuwe ideeën oppik.  Ik verrijk mij.  Ik herijk mij.

Ik kijk achter mij.  Ik kijk voor mij.  Ik kijk links van mij.  Ik kijk rechts van mij.  Ik kijk boven mij.  Ik kijk onder mij.  Ik wil niks missen.  Dat enthousiaste rondkijken doet mij dingen ontdekken.  Heerlijke architectuur.  Historische pracht.  Ik was dwalende.  Pas nu, bij deze wandeling, zie ik het licht.  Ik wentel mij in dat licht.  Een warm gevoel nestelt zich in mij.  Een gevoel dat zich laat omschrijven als enthousiaste tevredenheid.  Een gevoel dat tijdens de wandeling enkel maar intenser wordt.

Beste Hasselaar.  Ik kwam naar uw stad.  Ik zag uw stad.  Wat toen gebeurde, had ik niet verwacht.  Ik stelde mij open voor uw stad.  De muurschilderingen prikkelden mijn geest.  Nodigden mij uit werkelijk en oprecht te kijken.  Ik heb die uitnodiging aanvaard.  Want dat is wat moet gebeuren met uitnodigingen.  Die moeten aanvaard worden.  Die uitnodiging deed mij uw stad anders beleven.  Waardoor ik uw stad ging begrijpen.  Beter ging begrijpen.  Voortaan zal ik anders antwoorden als gepeild wordt naar mijn gevoelens tegenover uw stad.  Voortaan zal ik mijn liefde verklaren.  Voortaan zal ik de schoonheid van uw stad benoemen.  Want die heb ik ontdekt.  Eindelijk.  Via de muurschilderingen.  Voor die hernieuwde kennismaking wil ik u dus danken.  Van ganser harte.  Dank dus.  Dank.  Dank.  Dank.

Met vriendelijke groeten.