Beste Hans,
Ik leerde u kennen in Hasselt. Op de site van de abdij van Herkenrode. Daar stapte ik de installatie The Quiet View binnen. U sloeg mij met verstomming. Ik werd stil. Ik zette mij neer. Ik bleef kijken. Ik bleef zwijgen. Buitengekomen ging ik niet meteen praten. Alsof ik leek te moeten bekomen. Ik moest die afzondering van mij afschudden. Ik moest opnieuw deel van de wereld worden. Die eerste kennismaking bleef hangen in mijn hoofd. Ik verlangde naar volgende ontmoetingen.
Jaren later was er dan eindelijk die kans op een nieuwe ontmoeting. U stelde tentoon in het KMSKA. In Antwerpen. Voor het museum creëerde u één groot, belevingsgericht parcours doorheen een fictief, mysterieus oord. Nachtreis werd de naam van de tentoonstelling. Ik kon wel juichen bij dat heerlijke nieuws. Een vreugdedansje, dat is wat ik maakte. Ik twijfelde niet. Ik zou gaan. Ik moest gaan. Een gaatje in de agenda? Dat werd de moeilijkste uitdaging. Uiteindelijk kocht ik een ticket voor de voorbije zaterdag. Eén week voor het einde van de tentoonstelling zou ik naar u toe komen.
Ik was zenuwachtig u opnieuw te ontmoeten. Misschien zou de magie van die eerste ontmoeting weg zijn. Misschien zou u mij niet meer weten te verrassen. Dat alles zou kunnen gebeuren. Dat alles zou een mogelijkheid kunnen zijn. Wat volgde, had ik niet kunnen voorspellen. Ik zette die eerste stap. In de donkerte. Het was even aanpassen. Het was even zoeken. Achter mij leek het alsof de poorten van de echte wereld werden dichtgegooid. Ik ging vooruit en kwam in de wereld van Hans Op de Beeck. Ik kwam in de wereld, gecreëerd en bijeen gefantaseerd door Hans Op de Beeck. Het kan vreemd klinken, toch was het zo. Ik voelde mij meteen thuis. Ik wist onmiddellijk dat ik in deze wereld een tijdje zou verblijven.
Want ik wou alles zien. Elk detail wou ik in mij opnemen. Details moeten kloppen. Dat is het vervelende aan details. Als dat niet het geval is, stort om het even welk verhaal ineen. Dat is het gruwelijke aan details. Daarom ging ik opletten. Ik ging de confrontatie aan met elk van uw creaties. Elk van uw creaties keek ik recht in de ogen. Ik wandelde, als het mogelijk was, rond uw creaties. Om dan te besluiten: het klopt. Alles klopt. Perfectie, zo durven wij dat wel eens te noemen. Die perfectie maakte mij bang. Ik proefde de broosheid. De kwetsbaarheid. De onschuld. Ik was bang dat het plots in gruzelementen uiteen kon spatten. Net omdat het zo perfect was. Niemand kan die perfectie (ver)dragen.
Toch was het niet enkel de angst die mij overviel. Evenzo voelde ik een ongelooflijke troost. Ik meende dat de wereld waar ik doorheen wandelde voor heel even was stilgevallen. Dat die stilgevallen wereld na mijn passage opnieuw tot leven zou komen. Dat de mensen, die in uw creaties gevat waren, opnieuw de dingen zouden doen die zij net vóór het stilvallen, deden. Dat ik, als ik mij zou omdraaien, zou geconfronteerd worden met een wereld die opnieuw in beweging was. Dat wou ik niet. Daarom keek ik niet achterom. Ik hield mijn blik voorwaarts. Ik wou die stilgevallen wereld zo lang mogelijk vasthouden. Omdat hij in dat moment zo perfect leek. Ik wou deel uitmaken van die perfecte wereld. Want eenmaal buiten de deuren van het museum, zou ik die harde werkelijkheid instappen. Dat wou ik uitstellen. Ik besefte dat uw wereld troost bood. In uw wereld kon ik schuilen.
Terwijl ik door uw wereld stapte, ervaarde ik een enorme rust. De enscenering van de nacht was hierin een belangrijke factor. De nacht lijkt over alles een mantel van rust te leggen. De ballast valt weg. Enkel de essentie blijft. Die essentie, zijnde uw creaties, worden in de nacht op een perfect uitgebalanceerde manier in het licht gezet. De lichtarchitectuur versterkt de beleving. Net als de muziek. Beeld, licht en muziek worden samengebracht in een heerlijke combinatie. Ik moet zeggen, u hebt alles in het werk gesteld om mij te verleiden. Om mij te bekoren. Om mij te overtuigen (zo dat nog nodig was geweest). In dat alles bent u geslaagd. Met grootste onderscheiding. Ik was en ben nog steeds diep onder de indruk.
Beste Hans. U schonk mij een wonderlijke ervaring. In een door u gecreëerd universum. Ik had het nog nooit eerder ervaren maar het deed werkelijk pijn uw wereld buiten te stappen. Ik wou die unieke schoonheid vasthouden. Nooit meer loslaten. Maar ik moest verder. Ik moest nog de vaste collectie zien. Ik wou nog even naar de Antwerp Pride. Ik had een tafeltje geboekt in restaurant Samenloop. Dat alles deed ik nog die dag. Na het bezoek aan uw wereld. Dat bezoek reikte ik mij een bril aan van rustige zachtheid. Doorheen die bril beleefde ik mijn zaterdag. Het werd een heerlijke zaterdag. Daarvoor wil ik u van ganser harte danken. Dank dus. Dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties