Beste Alexis,
Beste Alex,
Alles begint met een bericht op uw Signal-account. Een anonieme bron beweerde beeldopnames te kunnen leveren waarop te zien is hoe de politie Netanyahu, zijn vrouw en zoon en allerlei getuigen en beklaagden verhoort. Meer dan 1000 uren videobeelden kreeg u in handen. U besloot dat deze beelden de basis konden vormen voor een documentaire over Benjamin Natanyahu. Sinds 2009 is hij bijna onafgebroken de regeringsleider. Daarmee is hij de langst regerende premier ooit van Israël. Die verhoren zijn slechts een deel van de documentaire. U verwerkt in de documentaire ook de terreuraanval van Hamas en de oorlog in Gaza. Omdat u meent dat het één verband houdt met het ander.
De documentaire begint met peperdure champagne. Met Cubaanse sigaren. Met een diamanten halssnoer. Wij zien hoe Benjamin Netanyahu en zijn gezin sponsors zoeken voor het luxueuze leventje dat zij leiden. Ik kijk en haal mijn schouders op. Corruptie, denk ik. Alweer, denk ik. Boeiender wordt het als blijkt dat die geschenken de basis vormen voor de aanklacht voor corruptie in 2019. Netanyahu wordt aangeklaagd voor omkoping, fraude en misbruik van vertrouwen. In een eerste zaak beweren de aanklagers dat de premier voor 475 miljoen euro aan gunsten heeft verleend aan een Israëlisch telecombedrijf. In ruil daarvoor rekende hij op positieve berichtgeving over hemzelf en zijn vrouw op een nieuwswebsite die beheerd wordt door de voorzitter van het bedrijf. In een tweede zaak beweren de aanklagers dat Netanyahu en zijn vrouw geschenken hebben ontvangen van een Israëlische Hollywoordproducer en ondernemer en van een Australische zakenman. In ruil hielp de premier de Israëlische producer met zijn zakelijke belangen. In een derde zaak wordt Netanyahu aangeklaagd omdat hij een deal zou gesloten hebben met de eigenaar van een Israëlische krant. De premier wilde betere berichtgeving in ruil voor wetgeving om de groei van een rivaliserende krant af te remmen. Ik haal mijn schouders niet meer op. Integendeel. Ik zet mij rechtop in de zetel. Want wat volgt is hallucinant. Mijn ergernis over ‘koning Netanyahu’ neemt toe. Met elk woord en elk beeld groeit mijn boosheid.
De aanklachten dateren van 2019. Het proces start in 2020. Dat is het kantelpunt. Plots gaat de premier beseffen dat hij wel eens in de gevangenis kan belanden. Dat een gevangenisstraf werkelijkheid zou kunnen worden. Dat besef dwingt de premier tot een reeks van diep betreurenswaardige beslissingen. Bij de verkiezingen van 2022 gaat Netanyahu in coalitie met ondermeer de extreemrechtse Religieus Zionisme Partij. Dat is een eerste stap op het pad naar de chaos. Want, ere wie ere toekomt, betere handlangers om chaos te creëren kan een mens zich niet wensen. Chaos kan pas goed gedijen als alle omstandigheden juist zitten. Die omstandigheden moeten gecreëerd worden. De voorgestelde justitiehervorming is een poging daartoe door de regering van Netanyahu. In die plannen voor de hervorming zou rechters van het Hooggerechtshof de mogelijkheid ontnomen worden om te oordelen over de ‘redelijkheid’ van een regeringsbeslissing. Het zou de overheid de mogelijkheid bieden om voortaan rechters te benoemen. Critici vrezen dat het wetsvoorstel kan leiden tot corruptie en de willekeurige invulling van hoge functies. Om de impact van dat voorstel te schetsen, verwijs ik graag naar oud-premier Ehud Barak die in een interview met Knack zegt dat Israël met deze hervorming afglijdt naar een dictatuur. Dictatuur staat synoniem voor totale willekeur. Voor totale chaos.
Ehud Barak zegt op dat moment dat zijn land in de grootste crisis in de geschiedenis van het land verkeert. Maar dan kwam de Hamas-aanval op 7 oktober 2023. Israël was in shock. Een nog grotere chaos was onmogelijk. In reactie op de aanval zien minister van Financiën Smotrich en minister van Nationale Veiligheid Ben-Gvir hun natte droom werkelijkheid worden. De annexatie van Gaza en de Westelijke Jordaanoever bij Israël. Etnische zuivering? Genocide? Terwijl de wereld discussieert hoe de feiten in Israël te benoemen, gaat Israël wild tekeer. In het verloop van deze oorlog wordt duidelijk hoe het handelen van Netanyahu gedicteerd wordt door zijn extreemrechtse coalitiepartner. Netanyahu kan niet anders dan gehoorzaam volgen. Omdat hij beseft dat zijn regering valt als hij weigert. Bij een mogelijke val van de regering hoort Netanyahu nog harder en nog scherper het geluid van de gevangenispoort die achter zijn rug wordt dichtgeslagen. Dat is een scenario dat Bibi absoluut wenst te vermijden. Smotrich en Ben-Gvir zitten dus aan het stuur, Netanyahu zit braafjes op de achterbank.
De harde conclusie is dat Netanyahu’s beleid, inclusief de oorlog in Gaza, voornamelijk dient om uit de cel te blijven. Met deze houding brengt hij zijn land in een existentiële crisis. Met deze houding stort hij de regio in diepe chaos. Om tot die conclusie te komen, volgen wij uw redenering, die begint bij champagne, sigaren en sieraden en eindigt bij de oorlog in Gaza. Terwijl u onderweg ook nog een karakterschets maakt van Netanyahu, zijn vrouw en zijn zoon. U toont ons een bange man die aan het handje loopt van zijn vrouw en zoon. Die aan het handje loopt van extreemrechts tuig. Die aan het handje loopt van een ‘Joodse terrorist’, zoals Smotrich in uw documentaire door Ami Ayalon, gewezen directeur van Shin Bet, genoemd wordt.
Beste Alexis. Beste Alex. Uw documentaire is vernietigend. Is verontrustend. Is urgent. Uw documentaire is absoluut noodzakelijk. Nodig. Uw documentaire moet gezien worden. Door iedereen (of toch door zoveel mogelijke mensen). Ik heb uw documentaire gezien. Ik was geschokt. Ik was verbaasd. Ik was onder de indruk. Zwaar onder de indruk. Voor het scherpstellen van mijn mening over Israël en zijn leiders wil ik u van ganser harte bedanken. Dank dus. Dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties