Beste Marike,
Beste Maarten,
De wereld staat in brand. Altijd maar feller. Altijd maar extremer. Van dat alles word ik een beetje rusteloos. Om die rusteloosheid te temperen ga ik op zoek naar informatie. Ik raas door kranten, tijdschriften en boeken. Omdat ik wil begrijpen. Omdat ik wil doorgronden. Omdat ik mijzelf een economisch analfabeet beschouw, hou ik mij ver weg van het economische nieuws. Politieke economie? Macro-economie? Ik heb er geen kaas van gegeten. Het zijn termen die mijn mond doen openvallen. Het zijn termen die mij volledig doen stilvallen. Nochtans heb ik bij de recente handelsoorlog begrepen dat het economische nieuws een van de puzzelstukjes is om tot begrip te komen. Ik moest mijn interessegebied dus uitbreiden. Ik moest mijn voorbehoud slopen. ‘It’s the economy, stupid’, die gevleugelde uitdrukking galmde doorheen mijn hoofd.
Waartoe kon ik mij wenden? Waar kon ik terecht voor begrijpelijk economisch nieuws, waarin een economische leek zich niet zou verliezen? Ik wist het niet. Ik wist het helemaal niet. Ik ging klikken. Ik ging surfen. Nergens kon ik terecht. Maar toen kwam daar dat ene moment. Het ene moment waarop het licht helder ging schijnen. Als bij toeval kwam ik uit op uw podcast Zo simpel is het niet. In die titel zat een eerlijkheid ingebakken. Die oprechte eerlijkheid wist ik te appreciëren. Die oprechte eerlijkheid wist mij ook te overtuigen even bij u aan te kloppen.
Zo simpel is het niet. In die titel voor uw podcast lees ik een bezorgdheid om u niet te laten verleiden tot een al te zeer doorgedreven neiging tot simplificatie. In die val trapt u niet. Integendeel. U benoemt de moeilijkheden van het gekozen onderwerp. In elke aflevering benoemt u de wolfijzers en schietgeweren. Om die vervolgens heel uitgebreid te gaan bespreken. U lijkt zich bewust van de kracht van herhaling. Want dat is wat u doet. U herhaalt. U herformuleert. Dat alles in een poging om de luisteraar betrokken te houden. Om diezelfde luisteraar niet te laten afhaken.
Dat blijkt goed te lukken. Al enkele weken ga ik luisteren naar telkens de nieuwste aflevering. Ik blijf luisteren. Van begin tot einde. Eén uur lang. Het is heerlijk om experten op een begrijpelijke manier te horen spreken over tal van onderwerpen. Onderwerpen die de wereld beroeren. Onderwerpen die ook mij beroeren. Elke week weer hoor ik hoe u een onderwerp haarfijn ontleedt. Een kritische vivisectie als het ware. U trekt het onderwerp uiteen in deelelementen. Om dan dieper in te gaan op elk van die deelelementen. Daarbij kijkt u achterom. Daarbij gaat u vergelijken. Daarbij gaat u grasduinen in internationale nieuwsbronnen. Dat alles brengt u samen in een schitterende analyse.
Ik had nooit kunnen denken dat economie zo boeiend kon zijn. Het is intens. Bij de les blijven is niet altijd een vanzelfsprekendheid. Ik durf nog af te dwalen tijdens een luistersessie. Maar ik keer terug. Ik keer altijd terug. Waarbij ik soms, als het nodig is, even terugspoel. Als ik meen iets niet goed begrepen te hebben. Als ik meen de rode draad doorheen het verhaal gelost te hebben. Maar dat doet er niet toe. Belangrijker is dat ik niet afhaak. Uw aanstekelijke enthousiasme heeft daarin een groot aandeel. U besmet mij met dat enthousiasme. Elke keer weer. Bij het einde van elke aflevering zucht ik diep. Omdat het weer maar eens voorbij is. Omdat ik weer maar eens afscheid moet nemen. Omdat ik weer maar eens een week moet wachten tot de volgende aflevering.
Nog maar enkele weken stem ik af op de wekelijkse aflevering van uw podcast. Tussendoor scrol ik doorheen uw archief. Om dan te blijven hangen bij een aflevering. Een aflevering die mijn aandacht weet te trekken. Een aflevering die mijn interesse weet op te wekken. Dan ga ik luisteren. Om nog maar eens vast te stellen dat Zo simpel is het niet een meer dan fantastische ontdekking is. Die vaststelling groeit bij elke luisterbeurt. Die vaststelling doet mij besluiten: ik ben een fan. Woorden, waarvan ik dacht dat ik die als economische leek nooit zou afspreken. Maar, inderdaad, het kan verkeren.
Beste Marike. Beste Maarten. Met uw podcast hebt u mij een extra puzzelstukje aangereikt dat onontbeerlijk is in mijn zoektocht naar begrip. Dat extra puzzelstukje mildert mijn rusteloosheid. Het is er nog steeds maar het knagende karakter lijkt te verdwijnen. Ik durf al eens te relativeren. Ik durf al eens de neiging tot doemdenken uit te schakelen. U reikt mij elementen aan waaruit ik lichtpuntjes meen te kunnen distilleren. U reikt mij elementen aan waaruit ik meen te kunnen afleiden dat alternatieven mogelijk en realistisch zijn. Daarvoor wil ik u danken. Van ganser harte. Dank dus. Dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties