Beste Francisco,
Zondagavond gebeurt het. Dan word ik overvallen door de maandagblues. Elke zondagavond dringt het tot mij door dat het weekend voorbij is. Dat de werkweek voor de deur staat. Dat maakt mij weemoedig. Om die weemoedigheid te temperen is er slechts één remedie. Eén remedie waarvoor geen doktersvoorschrift nodig is. Een fijne zondagse televisieavond volstaat. Nu zal u denken dat ik zomaar lukraak zappend een programma uitkies. Zo werkt het niet. Een programma dat als remedie voor mijn maandagblues kan werken, moet aan enkele voorwaarden voldoen. Voorwaarden die in essentie kunnen samengevat worden als gemakkelijk en eenvoudig. Geen documentaire over de wereldlijke problemen dus. Geen psychologische thriller. Geen doorwrochte analyse van een voorbije voetbal- of wielerwedstrijd. Wat ik dan wel nodig heb? Dancing with the stars. Dat is de beste remedie. Dat is de ultieme remedie.
Zondagavond heb ik dus een afspraak. Om acht uur ’s avonds leg ik alles waar ik op dat moment mee bezig ben, stil. Ik schuif alles aan de kant. Ik schakel de televisie aan. Ik nestel mij in mijn vaste zetel. Ik maak het mij comfortabel. Want ik weet, nu gaat het beginnen. Nu gaat het ongestoord genieten beginnen. Ik weet, nu begint de show. Nu begint het spektakel.
Ik vervel tot presentator. Ik vervel tot deelnemer. Ik vervel tot professionele danser. Ik vervel tot jurylid. Ik word alles. Alles in één. Want ik voel mij betrokken. Aan de zijkant kan ik niet blijven staan. Ik supporter. Ik juich. Ik huil. Bij elke dans razen de emoties door mijn lijf. Ik hoop dat het goed komt. Dat iedereen de dans kan brengen zoals hij of zij het wenst. Ik betreur de kleine of grote foutjes in het uitvoeren van de uitgedachte choreografie. Ik betreur de door stress veroorzaakte houterigheid. Bij het rapport van de jury hoop ik op een mild oordeel. Ik hoop op bemoedigende en opbouwende kritiek.
Ik waardeer de natuurlijke flair van de betere danser of danseres. Net zoals ik het harde labeur van de minder gefortuneerde danser of danseres waardeer. Omdat ik ten volle besef dat het moed vraagt om dat podium op te stappen. Om u over te geven aan het oordeel van televisiekijkend Vlaanderen. Ik zou het niet kunnen. Ik zou het niet durven. Mijzelf een danser noemen, zal ik niet doen. Daarmee zou ik de waarheid geweld aandoen. Toch kan u mij wel eens treffen op een dansvloer. Waarbij ik mij dan overgeef aan de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie. Prijzen zal ik hiermee niet wegkapen. Zelfkennis is het begin van alle wijsheid. Dat u tegen alle mogelijke voorbehoud foert zegt en toch dat podium opstapt, kan ik enkel maar bewonderen.
Dancing with the stars kan niet zomaar stilletjes passeren. Zoals ik al schreef, ik supporter. Ik juich. Ik huil. Daarbij geef ik mij niet over aan vloeiende commentaren. Ik waag mij niet aan onderbouwde kritieken op de technische uitvoering. Dat doe ik niet. Het is zondagavond. Ik ben volop bezig mijn maandagblues weg te werken. In mijn commentaren beperk ik mij tot eenlettergrepige woorden: wauw, oei, aah, ooh, jawadde, ola, auw. In al die woorden kan ik kiezen voor alle mogelijke combinaties waarbij de intonatie mijn waardering of teleurstelling moet weergeven. Soms zwijg ik. Soms blijft het stil. Op die momenten kan mijn gelaatsuitdrukking een indicatie van mijn waardering zijn. Mijn mond kan openvallen. Mijn ogen kan ik wijd open zetten. Diezelfde ogen kan ik wild ronddraaien. Ik kan met het hoofd schudden. Van links naar rechts. Van boven naar onder. Laat één ding evenwel duidelijk zijn, in mijn oordeel ben ik mild en begrijpend. Uw lef, dat ik bovenal bewonder, brengt mij daartoe.
De zondagavond glijdt zachtjes voorbij. Een wervelende show voert mij naar het moment waarop ik de televisie uitschakel. Tijd voor bed. Bijna klaar voor maandagmorgen. De maandagblues is doorgespoeld. Daarvoor hebt u gezorgd. Uw wil te performen en te entertainen hebben mij alles doen vergeten. Ik kan dus gaan slapen. Meer nog, ik kan gaan dromen. Dromen van de jive. Van de quickstep. Van de tango. Van de salsa. Ik kan dromen dat ergens diep in mij een Fred Astaire schuilt. Dat ergens diep in mij een king of the ballroom schuilt.
Beste Francisco. Na uw deelname aan Special Forces wou ik u al schrijven. Ik deed het niet. Na de documentaire Francisco Desir wou ik u al schrijven. Ik deed het niet. De derde keer blijkt nu de goede keer te zijn. Ik schrijf u deze brief. Dancing with the stars leek mij het juiste moment. In deze brief kan ik mijn liefde voor het programma verwoorden. Maar nog veel meer kan ik mijn bewondering voor uw persoon verwoorden. Heel kort samengevat zou ik kunnen schrijven: u bent een mooi mens. U doet mij glimlachen. Omdat ik in u een goesting voor het leven zie en voel. U omarmt het leven. U proeft van het leven. U laat die liefde voor het leven niet beperken door vooroordelen. Niks van dat alles. U bent genereus. U stelt zich open. Dat mag ik nu opnieuw ervaren. Ik kijk dus niet enkel naar Dancing with the stars omwille van de show. Net zozeer kijk ik naar Dancing with the stars omwille van uw aanwezigheid. Omdat ik uw energie zo verrijkend en bevrijdend vind. Omdat uw energie mijn maandagblues blust. Daarvoor wil ik u dus danken. Van ganser harte. Dank dus. Dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties