Beste Jasper,
Net iets meer dan een kwarteeuw geleden kwam het debuutalbum van Arid uit. Little things of venom. Ik was meteen dolenthousiast over dat album. Met eenzelfde enthousiasme zag ik u in die beginjaren live aan het werk. Op vele podia doorheen het land. Telkens was ik onder de indruk. Nooit verveelde het. En toch. Toch gebeurde het. We verloren elkaar uit het oog. Niet omdat uw muziek mij niet meer interesseerde. Wel omdat nieuwere dingen mijn aandacht vroegen. Meer en meer verdween u naar de achtergrond. Tot ik u helemaal kwijt was. Goede dingen komen evenwel altijd opnieuw aan de oppervlakte. Die kunnen niet voor eeuwig weggestopt blijven. In 2018 nam u deel aan Liefde voor Muziek. Ik keek. Zoals altijd. Dat jaar herontdekte ik uw unieke stem. Uw prachtstem. Dat jaar nam ik mij voor u opnieuw te volgen. Vanop afstand. U stond opnieuw op mijn radar.
Vorig jaar kondigde u een nieuwe concertreeks aan. Ter promotie van uw nieuwste album The healing. Ik twijfelde geen moment. Ik kocht een kaartje. Voor het eerste concert in de Gentse Capitole. Na een lange onderbreking zou ik opnieuw gaan kijken naar u. Naar Jasper Steverlinck. Wij zouden elkaar eindelijk opnieuw ontmoeten.
Naar die nieuwe ontmoeting keek ik enorm uit. In die mate zelfs dat ik mij die vijfde februari klaarmaakte om naar de Capitole te gaan. Een nieuwe broek. Een vers hemd. Ik wou netjes verschijnen op onze afspraak. Kort voor ik vertrok nam ik mijn kaart. Ik controleerde mijn kaart. Om dan vast te stellen dat ik enkele dagen verkeerd was. Ik was enkele dagen te vroeg. Het was pas vrijdag. Ik legde de kaart aan de kant. Mijn kleren hing ik aan de kapstok. Ik diende nog enkele dagen te wachten.
Die vrijdag verscheen ik dan netjes op tijd op onze afspraak. Opnieuw met die nieuwe broek. Opnieuw met dat verse hemd. Ik ging naar mijn plaats. Op het eerste balkon. Ik schoof mijn rij in. Ik ging zitten. Het kan misschien gek klinken. Toch voelde ik het. In de zaal hing een zekere spanning. In de zaal hing een zekere verwachting. In mijzelf voelde ik diezelfde gespannen verwachting. Ik hoopte op een spetterend concert. Op een schitterend concert. Dat kan nogal egoïstisch klinken. Misschien was het dat ook. Toch hoopte ik dat niet voor mijzelf. Eerder hoopte ik het voor u. In mijn hoop schuilde een wens. Een wens van mij naar u. Een stille wens. Een niet uitgesproken wens.
Toen u dan het podium opstapte en het concert begon, leek het alsof mijn wens was aangekomen bij u. U had mijn wens ontvangen. U zette uw keel open. Ik knipperde met mijn ogen. Ik keek naast mij. Naar mijn vrouw. Wij lachten naar elkaar. Omdat wij meteen begrepen dat het een onvergetelijke avond zou worden.
Ik ging op het puntje van mijn stoel zitten. Niet de meest comfortabele houding, ik weet het. Maar enkel zo gezeten kon ik alles oppikken. Niks ontsnapte aan mijn aandacht. Vele malen schudde ik mijn hoofd. Alsof ik niet kon geloven dat een dergelijke stem werkelijkheid kon zijn. Om toch te verifiëren of ik in de werkelijkheid stond, kneep ik herhaaldelijk in mijn vel. Dit was geen droom. Dit was echt. Dit waren geen engelen. Dit was werkelijk u.
Het is mij onmogelijk een hoogtepunt uit uw show te benoemen. Omdat ik daarmee afbreuk zou doen aan al het andere. Omdat ik daarmee zou suggereren dat er mindere momenten waren. Dat was niet zo. Geen mindere momenten. Uw concert was een lange aaneenschakeling van enkel hoogtepunten. U bleef op hoog niveau presteren. Meer nog, u presteerde op een dergelijk hoog niveau dat ik vreesde dat u misschien wel eens zou kunnen struikelen. Struikelen deed u niet. U deed wat enkel de grootste sterren kunnen: rechtop blijven en een opperste schoonheid aanbieden aan zijn publiek.
Tijd was ik volledig uit het oog verloren. Dat tijdsbesef kwam pas terug nadat u uw laatste song bracht. Na twee uur landde ik opnieuw op aarde. Twee uur lang had ik vertoefd in een universum van uitzonderlijke kunst. Uw stem was en is uitzonderlijke kunst. Dat zou kunnen geïnterpreteerd worden als een lichte vorm van overdrijving. Toch is het dat niet. Want ik heb het mogen ervaren. Ik heb het aan den lijve mogen ondervinden. Zelfs nu nog, als ik terugdenk aan dat concert, krijg ik opnieuw kippenvel.
Het concert was voorbij. Dan kan het al eens gebeuren dat ik mij aan een analyse waag. Dat ik mij durf uit te spreken over de mindere momenten. Over de betere momenten. Dat lukte mij nu niet. Ik was sprakeloos. Ik raakte niet verder dan ‘Jawadde’. Dat ene woord herhaalde ik ontelbare keren. Die oneindige herhaling was de verwoording van mijn diepe waardering voor wat ik die avond hoorde. Andere woorden leken mij te onvolledig. Enkel die jawadde-mantra leek mij de juiste en gepaste reactie.
Wat u die avond presteerde was het samenleggen van een puzzel waarvan elk stukje perfect in elkaar paste. Uw stem. Uw pianist. Uw strijkkwartet. Uw lichtshow. Al die dingen kwamen samen in een onvergetelijke avond. In al die dingen kwam uw zorg om kwaliteit naar boven. Enkel het beste, dat straalden al die elementen uit.
Beste Jasper. Ik kwam. Ik zag. U overwon. U zegevierde. Daarover kon ik enkel maar blij zijn. U gaf en ik aanvaardde. Dankbaar. Tot tranen toe bewogen. Voor die wonderlijke avond wil ik u nog bedanken. Van ganser harte. Dank dus. Dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties