Beste Agnes,
Beste Frans,
Beste Gunter,
Beste Luc,
Beste Ruben,
Beste Wouter,
Toen ik las dat u naar Gent kwam, aarzelde ik geen moment. Ik kocht meteen een kaartje. Want ik was enthousiast. Buitengewoon enthousiast. Dat enthousiasme werd, als dat nog mogelijk was, groter toen ik de commentaren las bij uw tweede album Ready for the revolution. Musiczine schrijft dat u met het tweede album warme en diepmenselijke tunes brengt die in een tijdloos jasje gehuld werden. Rootstime noemt uw plaat een dijk van een warmte uitstralende plaat. Volgens Music that needs attention maakt het tweede album na verloop van tijd nog meer indruk dat het al fraaie debuut. Al die lovende commentaren deden mij reikhalzend uitkijken naar uw concert. Vorige woensdag was het dan zover. Op voorhand maakte ik al een vreugdedansje.
Ik hoorde uw stem. In de Gentse Minard. Spontaan kwam bij mij de vraag op of de coaches bij The Voice van Vlaanderen zich zouden omdraaien. In hun zoektocht naar de perfecte stem durf ik te betwijfelen of zij zouden drukken. Eerlijkheid dwingt mij te zeggen dat uw stem niet perfect is. Uit voorgaande zinnen zou u kunnen afleiden dat ik geen fan ben van uw stem. Als u dat zou doen, dien ik te zeggen dat ik helemaal weg ben van uw stem. Uw stem is één van de redenen waarom ik fan ben van Riptunes. Als ik coach was bij The Voice, zou ik mij meteen omdraaien. Zonder enige aarzeling. U zou ik in mijn team willen. Ik heb een zwak voor de niet geschoolde stem. De stem die wringt en schuurt. In die stem proef ik het grote leven. Het volle leven. Bovendien ontwaar ik in dat wringen en schuren een charmante intensiteit. Die intensiteit ervaar ik bij Mark Lanegan. Bij Arno. Bij Nick Cave. Bij Stuart Staples. Diezelfde intensiteit ervaar ik bij u. U ziet, u vertoeft in goed gezelschap.
U lijk zich bewust van uw grenzen. Om dat wringen en schuren enigszins te verzachten, roept u de hulp in van een tweede stem. Mark Lanegan richtte zich tot Isobel Campbell. Nick Cave richtte zich tot Kylie Minogue. U richt zich tot Agnes Fabiola. Een juiste en prachtige keuze. De ene stem versterkt de andere. Die samenzang charmeert. Van rivaliteit is geen sprake. Elk van u streeft naar uitmuntendheid. Ik moet (of mag) zeggen, het blijft niet enkel bij streven. Die uitmuntendheid wordt gehaald.
Ik had gehoopt op een warme avond. Die hoop wordt werkelijkheid. Het voelt alsof Riptunes een fleecedekentje over mij uitspreidt. Ik laat mij wat meer uitzakken in mijn stoeltje. Ik zoek mijn meest comfortabele houding. Om mij dan over te geven. Volledig over te geven. Aan uw muziek. Die muziek doet mij beseffen waarom elk van u koos voor Riptunes. Misschien moet ik het anders zeggen, Riptunes koos heel bewust voor elk van u. Elk van u levert de juiste ingrediënten om tot de muziek te komen die Riptunes tot Riptunes maakt. Elk van u levert zijn bijdrage in de cocktail die ons tot die unieke sound brengt.
Vanonder mijn door u aangereikt fleecedekentje kijk ik naar u op het podium. Ik kijk naar zes muzikanten die een liefde voor muziek delen. Die eenzelfde goesting gemeenschappelijk hebben. Dat zijn geen loze woorden. Ik heb het gezien. In een lach. In de spontane plaagstootjes tussen de nummers. Maar bovenal heb ik het gehoord. In het samenspel. In de passie. In de overgave.
Ik liet mij gaan. Ik was mij niet bewust van tijd en ruimte. Alles om mij heen verdween. Enkel Riptunes en ik leken aanwezig in de zaal. Verrast was ik te horen dat u al aan de bisnummers was begonnen. Dat was u vergeten te zeggen. En passant gaf u het mij mee. Ik was verbaasd. Voor mij mocht het blijven doorgaan. Ik zat in de juiste flow. U mocht blijven spelen. U mocht de nummers blijvend herhalen. Ik zou het u helemaal niet kwalijk nemen als u Sheila, Sue, Martha, June, Cake of Rose oneindig zou herhalen. Ik was bereid om meteen na het concert op mijn fiets te springen en naar mijn werk te rijden. Dat zou mij helemaal niet deren. Want in die rit zou ik terugkijken op een fantastisch concert. Helaas, na de bisnummers zag ik varkentjes met een lange snuit. Ik besefte, het vertellingsken was uit. Met spijt in het hart stelde ik mij recht. Verliet ik de concertzaal. Mij volledig bewust van het feit dat ik zonet een unieke band aan het werk zag.
Beste Agnes. Beste Frans. Beste Gunter. Beste Luc. Beste Ruben. Beste Wouter. Ik keek uit naar uw concert. Nu begrijp ik waarom. U bezorgde mij een buitengewone, wonderlijke en fantastische avond. U liet mij genieten van uw krachtige en toch breekbare sound. U opende de deur naar uw wereld, met veel plezier stapte ik binnen. Voor dat alles wil ik u danken. Van ganser harte.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties