Beste Kathleen,
Beste Bruno,
Donderdagavond op de Gentse Feesten. Ik ging op weg. Naar u. Naar het Luisterplein. Terwijl ik stapte bedacht ik bij mijzelf dat ik u nog nooit eerder had gezien. Nochtans had ik daartoe vele kansen gehad. Kansen, die ik niet gegrepen had. Een verklaring hiervoor kan ik niet geven. Het gebeurde gewoon. Maar nu zou ik u dus zien. Eindelijk. Ik moet u zeggen, ik voelde mij opnieuw dat zesjarige jongetje dat thuis op zes december naar beneden stormde. Naar de speelkamer. Om te kijken wat Sinterklaas had gebracht. Ik voelde nu eenzelfde nieuwsgierige opwinding.
Twee muzikanten. Elk gewapend met een gitaar om het volgelopen Luisterplein in te palmen. Te overtuigen. Een heuse uitdaging, dat is wat ik denk. Zoals ik al schreef, ik ken u niet. Ik weet niet tot wat u in staat bent. Vandaar mijn aanvankelijke twijfel. Maar die neemt u bijna meteen weg. U overtuigt mij. U palmt mij in. Nog maar net begonnen en ik ben al in de ban. In de ban van uw persoonlijkheden. In de ban van uw muziek. U zal nu misschien gaan denken dat ik gemakkelijk ben in te palmen. Dat ben ik geenszins. Maar ik bezwijk voor uw speelse charmes. Voor uw schitterende stemmen.
U zingt over de grote dingen uit het leven. Liefde en troost. Verlies en pijn. U doet ons stilstaan. Bij de dingen die wij hebben. Bij de dingen die wij kunnen verliezen. Bij de dingen die achter ons liggen. Bij de dingen die wij (misschien) nog te verwachten hebben. Iedereen weet, het leven kan best wel grillig zijn. Met wat ik net schreef, zou een mens kunnen gaan denken dat het concert nogal zwaar op de hand was. Dat was het evenwel niet. Als rasechte performers weet u het perfecte evenwicht te realiseren. U wisselt beide thema’s af. Juist gedoseerd. Netjes afgewogen. Uw bindteksten werken als een ontluchtingsventiel om een dreigende zwaarheid uit het concert te laten vervliegen. Er mag best wel eens gelachen worden, dat lijkt u te denken.
Aan mij is geen grote danser verloren gegaan. Ik doe het wel. Ik doe het graag. Heel waarschijnlijk zijn mijn choreografieën door niemand te begrijpen. Daar maal ik niet om. Ik ontwikkelde mijn eigen stijl. U slaagt er in mij te doen dansen. Geen wilde bewegingen. Wel beheerste bewegingen. Op het ritme van uw muziek. Ik ga lichtjes heupwiegen. Lichtjes stampvoeten. Dat u dat verwezenlijkt, is al een prestatie op zich. Ik sta helemaal alleen op het Luisterplein. Ik lijk het mij helemaal niet aan te trekken. U nodigt uit ten dans. Ik aanvaard die uitnodiging. Weliswaar in lichte vorm. Stagediven zou lichtjes overdreven zijn. Heupwiegen lijkt mij een waardig alternatief.
Misschien is het niet enkel uw muziek die mij aanspoort tot lichte, dansende bewegingen. Het is de magie op het podium. De chemie op het podium werkt. De een versterkt de ander. De ander versterkt de een. Er is een perfecte wisselwerking. Elk gunt de ander zijn moment. Zijn gloriemoment. Om dan weer samen te vallen in een heerlijke harmonie. In een wonderlijke samenzang. Twee stemmen die elkaar vinden en versterken, dat kan enkel naar ontroering leiden. Naar bewondering en verwondering. U bezorgt mij kippenvel.
Ik ga naar huis. Ik denk en zeg stilletjes: verdomme. Ik weet het, ik mag niet vloeken. God ziet mij. Lange tijd geleden heb ik God bij het vuilnis gezet. Ik ben een vrij mens. Verdomme, zeg ik nog eens. Nu iets luider. Ik ben kwaad op mijzelf dat ik zo lang gewacht heb. Om kennis te maken met uw muziek. Met die zuivere essentie, ontdaan van alle afleidingen en onbenulligheden. Dat alles heb ik nu rechtgezet. Dat maakt mij dan weer blij. Welgemutst.
Beste Kathleen. Beste Bruno. U hebt mij naar de kern van de muziek gebracht. Niet met toeters en bellen. Wel met pure eenvoud. U hebt mij nogmaals doen beseffen wat muziek allemaal kan teweegbrengen. Voor die wondermooie avond op de Gentse Feesten wil ik u van ganser harte danken. Dank dus. Dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties