Beste Stephanie,
Beste Alfredo,
Beste Michel,
Beste Rory,
Ik kan het niet helpen. Het gebeurde gewoon. Elke keer als ik naar uw laatste single Praha luister, moet ik denken aan witloof. Gewikkeld in gekookte hesp. Rijkelijk overgoten met kaassaus. Daarbij dan nog een grote portie aardappelen. Als mij dit in mijn kinderjaren werd voorgezet, ging ik aan de slag. Want dit gerecht kon niet zomaar gegeten worden. De aardappelen moesten geprakt worden. Om dan vervolgens te vermengen met de kaassaus. Het effect van deze culinaire bouwwerken was niet fraai. Eerder weerzinwekkend. Op mijn bord lag een smurrie. Enkel ik wist de heerlijkheid in die smurrie op te merken. Op die heerlijkheid stortte ik mij vol overgave. Het smaakte. Ik kon er niet genoeg van krijgen. Een tweede ronde volgde. Soms zelfs nog een derde ronde. En telkens weer die voorbereidende bouwwerken.
Heel waarschijnlijk zal u zich afvragen waarom ik mij tot u richt met deze smakelijke ontboezeming. Want wat heeft Praha nu te doen met witloof, hesp en kaassaus. Niks, zal u denken. Op het eerste gezicht hebt u volledig gelijk. Maar soms moet een mens al eens dieper graven om een aanvankelijk onmogelijke gelijkenis toch te bemerken. Sta mij daarom toe mij nader te verklaren.
Ik luister naar uw single en spontaan denk ik aan adjectieven als zompig, vettig, drassig, vuil. Die adjectieven kleven zich aan uw sound. Dat zou als negatief kunnen ervaren worden. Dat is het niet. Integendeel. Ik word blij en vrolijk als deze adjectieven kunnen gelinkt worden aan een lied. Aan een sound. Eenzelfde blije vrolijkheid als toen ik, jaren terug, aan mijn bord zat en met mijn vork wild tekeer ging. Uw muziek maakt in mij dat kleine jongetje wakker. Dat kleine jongetje dat wild om zich heen wil schoppen. Op een dansvloer. Met uw muziek kan dat. Neen, met uw muziek moet dat. Stilstaan is geen optie. Hierop moet gedanst worden. Niet ingetogen. Wel uitbundig. De volumeknop draai ik hoog. De stoelen gaan aan de kant. Ik begin te stampen. Ik begin te springen.
Soms kan ik mij laten verleiden door pure schoonheid. Schoonheid die netjes gekalibreerd is. Die netjes uitgemeten is. Die netjes gedoseerd is. Maar nog vaker laat ik mij verleiden door schoonheid met een randje. Een schoonheid die schuurt. Die snijdt. Een schoonheid die alles uit zijn evenwicht brengt. Die de dingen dooreen gooit. Dat is voor mij de schoonste schoonheid. Dat is voor mij de rauwste schoonheid. Dat is voor mij de schoonheid die echt beroert. Welnu, die schoonheid vind ik in uw muziek.
Want ik bleef niet stilstaan bij Praha. Ik ging verder. Ik kwam uit bij Goodname. Bij Fairytale truth. Bij Can’t stay. Ik ervaarde heel waarschijnlijk hetzelfde als wat Columbus mocht ervaren toen hij voet aan wal zette op Amerika. Een ontdekking, dat is wat ik dacht. Een heerlijke ontdekking. Een wonderlijke ontdekking. Als ik mijn ontdekking dan moest omschrijven, vond ik niet de juiste woorden. Ik ben nooit sterk geweest in het labelen van muziek. Daarvoor moet ik mij beroepen op kenners. Een kenner ben ik niet. Mijzelf omschrijf ik eerder als een liefhebber. Een enthousiaste liefhebber. Kenners lieten mij verstaan dat uw muziek kon ondergebracht worden bij desertpunkrock. Die term zegt mij weinig. Ik ga op onderzoek. Ik kom uit bij Royal Blood. Bij Queens of the Stone Age. Bij Viagra Boys. Bij Black Keys. Voorwaar, u verkeert in goed gezelschap. Ik heb zonet de Belgische link gevonden met al die uitmuntende bands.
Op alle mogelijke momenten draai ik Praha. Ik draai het ’s morgens. Het geeft mij een onmeetbare goesting om de dag aan te vatten. Ik draai het ’s avonds. Het geeft mij een onpeilbare goesting om aan de avond te beginnen. Uw muziek is als een levenselixir. Het geeft een enorme zin in het leven. Doch evenwel, het leven is niet altijd een ponykamp. Dan kan uw muziek ook best wel nuttig zijn. Als de batterijen dreigen leeg te lopen. Als de donkere wolken zich samenhopen in het hoofd. Op die momenten dient uw muziek voorgeschreven te worden. Op doktersvoorschrift. U ziet, uw muziek werkt versterkend. Uw muziek werkt helend.
Ik vraag mij af wat dat moet geven tijdens een liveshow. Dat moet spetteren. Dat moet vonken. Dat moet bliksem en donder zijn. Terwijl de zon er doorheen komt piepen. Een liveshow moet bij u meer dan een feest zijn. Het moet als een duivelsuitdrijving zijn. Waarop het publiek zich overgeeft aan u. De tovenaar. De medicijnman. Jawel, ik wil naar dat feestje. Een feestje waarop zal gestampt worden. Waarop zal gezweet worden. Een feestje waarop ik heel even, voor een kort momentje, zal denken aan dat bord met witloof en kaassaus.
Beste Stephanie. Beste Alfredo. Beste Michel. Beste Rory. Ik wil u danken voor uw muziek. Voor die enkele singles. Ik wil u danken voor die energie. Voor die goesting. Daarom dus, dank. Dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Wim Backx
Zwijnaarde
Reactie plaatsen
Reacties