Soulwax, gezien in AB. Brief aan David en Stephen Dewaele.

Beste David,
Beste Stephen,

Toen ik hoorde dat u naar de AB kwam, twijfelde ik niet.  Ik zou gaan.  Ik moest enkel een ticket bemachtigen.  Ik bleek niet alleen te zijn met die intentie.  De drie aangekondigde concerten waren in een mum van tijd uitverkocht.  Dat is goed.  Alleen, ik zelf had geen kaartje.  Ik baalde.  Als wanhoopspoging plaatste ik mij op de wachtlijst.  Veel verwachtte ik hiervan niet.  Maar mijn wanhoopspoging bleek een meesterzet te zijn.  Enkele weken later ontving ik een uitnodiging voor een vierde concert met daarbij de heuglijke mededeling dat mensen van de wachtlijst voorrang kregen bij het kopen van een ticket.  Oef, ik had een kaartje.  Oef, ik kon gaan.

Zondagavond stond ik aan de deuren van de Ancienne Belgique.  Ruim op voorhand.  Ik wou niks aan het toeval overlaten.  Ik wou een goede plek.  Om ten volle te kunnen genieten van een schitterende show.  Want daarover waren alle recensenten het roerend eens.  De show was buiten categorie.  De Standaard gaf u vier sterren.  Dansende Beren was lovend in zijn commentaren.  Eén ding was zeker, ik kon niet wachten.  U mocht beginnen.

Wat vervolgens gebeurde, kan ik nauwelijks onder woorden brengen.  Toen jullie begonnen, moest ik denken aan Chernobyl, de HBO-serie over de kernramp in Tsjernobyl.  Het leek alsof u in een controlekamer stond.  Draaiend aan allerlei knopjes op grote machines trachtte u alsnog een kernramp te vermijden.  Dat was het eerste wat ik dacht.  Heel kort bleef die gedachte in mijn hoofd hangen.  Maar u veegde die weg.  Want u maakte muziek.  Schitterende muziek.  Opzwepende muziek.  Dit was geen kernramp.  Dit was een feestje.  Een spetterend feestje.

Nu zou u verwachten dat ik volledig uit de bol zou gaan.  U zou verwachten dat ik zou dansen en springen.  U zou verwachten dat ik wild tekeer zou gaan.  Toch gebeurde het niet.  Sta mij toe dit nader te verklaren.  Ik zou kunnen zeggen dat ik in een trip zat.  U paralyseerde mij.  Bewegen leek geen optie.  Ik wou alles in mij opnemen.  Niks wou ik missen.  Elke beweging op het podium wou ik registreren.  Elke draai aan de knoppen.  Elke tik op de drum.  Ik wou niks aan mijn aandacht laten ontsnappen.  Want wat ik op het podium zag en hoorde gebeuren, was buitengewoon.  Was fenomenaal.

Dansen lukte mij niet.  Al te zeer was ik onder de indruk.  Wat mij wel lukte, was glimlachen.  U deed mij glimlachen.  Van puur geluk.  Ik had u lange tijd moeten missen.  Het Antwerps Sportpaleis, dat was de laatste keer dat ik u zag.  Ik kan niet meer zeggen welk jaar dat was.  Maar het was lang geleden.  Te lang.  Dit weerzien deed deugd.  Ik kon maar één ding denken.  Dat ik verdomd blij was dat ik alsnog een kaartje had weten te bemachtigen.  Want dit wou ik voor geen geld ter wereld missen.  Het nieuwe jaar is nog maar pas begonnen maar uw concert wordt het beste concert van 2024.  Wie dit wil overtreffen, zal van goeden huize moeten zijn.  Want u hebt de lat hoog gelegd.  Bijzonder hoog.  Dit valt bijna niet te overtreffen.  De Standaard en Dansende Beren hadden gelijk.  Of toch niet helemaal.  Dit concert verdiende vijf sterren.

De show ging in sneltreinvaart.  Het ene nummer volgde onmiddellijk op het andere.  Zonder overgang.  U zei nauwelijks iets tegen het publiek.  Onder gewone omstandigheden zou ik mij hieraan gestoord hebben.  Maar deze omstandigheden waren buitengewoon.  Dan gelden andere regels.  Het tempo van het concert zat goed.  Dat tempo verdroeg weinig of geen stoorzenders.  Dat begreep ik maar al te goed.  Geen afleiding.  Enkel focus op de muziek.  Daardoor ging het hard.  Daardoor ging het snel.  Ik had nauwelijks de tijd om naar adem te happen.  U dompelde mij onder om mij na één uur te laten aanspoelen.  Ik spoelde aan.  Ik werd wakker.  Nauwelijks leek ik te begrijpen wat mij overkomen was.  Ik trachtte dat ene uur terug te spoelen.  In mijn hoofd.  Dat ene uur kon ik slechts samenvatten in enkele woorden.  Magistraal.  Subliem.  Exceptioneel.  Ik was nog op zoek naar andere woorden maar u stond opnieuw op het podium.  Voor enkele bisnummers.  U kon het niet weten maar u maakte mij gelukkig met Conversation Intercom.  Vóór het concert had ik gehoopt dat u enkele nummers uit de eerste twee albums zou brengen.  Met dat ene nummer kwam u tegemoet aan mijn wensen.  Beter kon niet.  Ik voelde mij gehoord.

Beste David.  Beste Stephen.  Zondagavond ging ik naar de Ancienne Belgique.  Wat ik daar zag, heeft mij blij gemaakt.  Wat ik daar zag, heeft mij diep geraakt.  Na het concert heb ik het honderden keren gezegd.  Duizenden keren.  Tegen mijzelf.  Tegen mijn vrouw.  Dit was goed.  Dit was zeer goed.  Hiervoor kan en wil ik u enkel maar danken.  Van ganser harte.  Dank dus.  Dank.  Dank.  Dank.

Met vriendelijke groeten.