Blind getrouwd - Het vijfde huwelijk, gezien op VTM Go. Brief aan Karen en Sharon.

Beste Karen,
Beste Sharon,

Blind Getrouwd.  Bij het begin van het eerste seizoen had ik mij voorgenomen niet te kijken.  Meer nog, ik had mij voorgenomen nooit te kijken.  Ik wil mijzelf graag zien als een meerwaardezoeker.  Dan past het programma niet in het plaatje.  Omwille van mijn geloofwaardigheid moest het programma aan de kant geschoven worden.  Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik mijn voornemen slechts twee seizoenen lang kon aanhouden.  Bij het begin van het derde seizoen vertelde een vriendin dat ik moest kijken.  Zij was fan.  Van het eerste uur.  Zij bleef aandringen.  Ik bezweek.  Ik nam mij voor het programma een kans te geven.  Toen gebeurde wat gebeurde.  Ik werd fan.  Geen enkel seizoen miste ik.  Ik supporterde.  Ik juichte.  Ik treurde.  Elk seizoen opnieuw.

Dit jaar kreeg het seizoen nog een verlengstuk.  Een vijfde huwelijk.  Op VTM Go.  Ik zou niet kijken.  Alweer maakte ik voorbehoud.  Ik stelde mijn veto.  Ik meende dat het programma uitgemolken werd.  Een onnodige verlenging.  Ik zou deze kelk aan mij voorbij laten gaan.  Nu was het mijn vrouw die mij overtuigde.  Haar aanhoudende enthousiasme kon ik niet zomaar aan de kant schuiven.  Opnieuw bezweek ik.  Wij gingen kijken.

Zondag keken wij naar de eerste negen afleveringen.  Elke aflevering duurde slechts een kwartiertje.  Dat hielp.  Opnieuw was ik blij bezweken te zijn.  Nooit eerder was ik zo enthousiast.  U was het beste koppel.  Of neen, u bent het beste koppel.  Terwijl ik naar u keek, zei ik die opmerking ontelbare keren tegen mijn vrouw.  Herhaling is nodig om een idee ingang te doen vinden.  Herhaling is nodig om mijzelf te overtuigen van een idee.  Dat idee ging ik dus ook geloven.  Ik was overtuigd.  Ik keek naar het beste ‘Blind getrouwd’ koppel.  Ik vatte een sympathie op voor u.  Een warme en diepe sympathie.

Het kan eigenaardig lijken.  Ik ken u niet.  Nooit eerder had ik van u gehoord.  Waarom mij dan zo laten meeslepen in een verhaal van twee onbekenden? Ik weet het niet.  Heel waarschijnlijk is het de manier waarop u in het leven staat.  Uw openheid en overgave ontroeren mij.  Uw gretigheid en eerlijkheid waarmee u tegen de uitdaging aankijkt, is spontaan.  In niks lijkt het geforceerd.  In uw zoektocht proef ik de twijfel.  Een twijfel die aanwezig moet zijn.  Om te kunnen omslaan in zekerheid.  Want pas bij twijfel worden de juiste vragen gesteld.  Die vragen stelt u.  U stelt niet enkel de vragen.  U zoekt ook de antwoorden.  In een poging om uiteindelijk te komen tot dat ene.  De liefde.

Ik moet lachen om u.  Om uw dolle fratsen.  Om uw plagerijen.  Om uw aarzelende pogingen te benoemen wat u voelt.  Wat u beleeft.  U zal het niet beseffen.  Toch doe ik het.  Vanuit mijn zetel zit ik u toe te roepen.  Zit ik u aan te moedigen.  Alsof ik naar een voetbalmatch zit te kijken.  Het is evenwel gemakkelijker dan een voetbalmatch.  Deze keer hoef ik geen partij te kiezen.  Het is eenvoudig.  Ik sta aan uw kant.  Dus, jawel, ik juich om uw kleine succesjes.  Om uw kleine stappen vooruit.

Ik observeer u.  Ik tracht te interpreteren.  Uw houding.  Uw gebaren.  Uw woorden die gesproken worden.  Uw woorden die niet gesproken worden.  Uw blik.  Alles tracht ik te kaderen binnen mijn wens.  Mijn wens dat het lukt voor u.  Want dat is uiteindelijk waarom ik kijk.  Om de liefde te zien zegevieren.  Sommigen zullen om mij lachen en zullen mij een zekere naïviteit toedichten.  Het raakt mijn koude kleren niet.  Integendeel.  Een zekere naïviteit is goed.  Omdat het toelaat te dromen.  Te durven dromen.

Uw verhaal is voor mij nog niet gedaan.  Ik heb nog een aantal afleveringen te zien.  Wel weet ik intussen wat u besloten hebt.  Ik lees de krant.  Aan het eind van uw avontuur zei u opnieuw ‘ja’.  U koos voor elkaar.  U koos voor de liefde.  Dat stemt mij blij.  Met een zeker gevoel voor overdrijving zou ik zeggen dat uw verhaal een tegengewicht vormt voor alles wat fout loopt in de wereld.  Maar dat zeg ik niet.  Ik denk het enkel.  Omdat anders iedereen zou zeggen dat mijn naïeve ik opnieuw aan het woord is.  Dat wil ik vermijden.  Ik denk het dus.  Stilletjes.  Enkel tegen mijn vrouw durf ik het te zeggen.  Luidop.  Zij knikt.  In die korte knik lees ik wat zij denkt.  Liefde kan vele dingen overwinnen maar een oorlog zal het niet stoppen.  Ik twijfel maar zeg het niet.

Beste Karen.  Beste Sharon.  Ik wens u het allerbeste.  Bond Zonder Naam wist het jaren geleden al.  Liefde is een werkwoord, zei en schreef BZN.  Te zware woorden, vind ik.  Maar in zwaarte kan een zekere vorm van waarheid schuilen.  Jawel, u bent aan zet.  Maar vergeet intussen niet het allerbelangrijkste.  Dat is genieten van uw reis.  Genieten van uw blijvende zoektocht.  Maar bovenal, geniet tomeloos van de liefde.  Zonder schaamte.  Zonder gêne.  Neem elkaar goed vast en schreeuw het van de daken.  Ik wens het u van ganser harte toe.

Met vriendelijke groeten.