Uitgelezen: Alter ego. Brief aan Esther Verhoef.

Beste Esther,

Reizen betekent koffers maken.  Dat is een evidentie.  Intussen weet ik al vrij goed wat mee moet.  Net zozeer weet ik intussen al vrij goed wat niet mee moet.  Ik durf te beweren dat ik hierin doorheen de jaren al een zekere routine heb verworven.  Toch is er één uitzondering.  Eén ding bezorgt me telkens weer de nodige stress.  Dat is het kiezen van het juiste vakantieboek.  Ik kan onmogelijk een hele boekenkast meesleuren.  Ik moet selectief zijn.  Slechts één of twee boeken.  Meer niet.  U zou kunnen opperen dat een e-reader een te overwogen optie zou kunnen zijn.  Zo zou ik dan toch een hele boekenkast kunnen meesleuren.  Een boekenkast in pocketformaat.  Dat is juist, ik zou het kunnen overwegen.  Alleen, ik ben een van die rare mannen dat nog altijd voorkeur geeft aan een echt boek.  Een echt boek met die echte boekengeur.  Omwille van die verslaving aan echte boeken moet ik dus elke keer weer een moeilijke keuze maken.

Bij mijn laatste reis had ik al vrij snel het juiste boek gevonden.  Ik koos uw recentste boek, Alter ego.  Een thriller zou men kunnen beschouwen als een veilige keuze.  Als een gemakkelijke keuze.  Dat zou kunnen gezegd worden.  Toch dient aan die bewering een belangrijke nuance toegevoegd te worden.  Een goede thriller kan men beschouwen als een veilige keuze.  Als een gemakkelijke keuze.  Die bijkomende nuance vertelt het hele verhaal.  Ik kan u zeggen, uw recentste boek is een goede thriller.  Op reis beleefde ik plezier aan uw boek.  Dat is wat een boek kan doen.  Dat kan een van de bestaansredenen zijn van een boek.  Oprecht en intens leesplezier.  Dat is wat u mij schonk.

Het verhaal zou kunnen omschreven worden als eerder eenvoudig.  Maar het is net in eenvoud dat de grootste moeilijkheid schuilt.  Daaraan durven wij wel eens voorbijgaan.  U voert ons naar het wereldje van de sterrenchefs.  Het luxueuze wereldje.  Uw sterrenchef is gescheiden van zijn vrouw.  Wel is hij nog zakelijk verbonden met zijn ex.  De sterrenchef heeft intussen een vriendin.  Een jongere vriendin.  Zij verzorgt de public relations voor de sterrenzaak.  Daarbovenop krijgen wij te lezen dat de nieuwe vriendin intussen ook een ‘affaire’ heeft.  Dat alles draagt in zich de zekerheid van spanningen.  Dat is dan ook wat wij zien gebeuren.  Menselijke relaties worden op de proef gesteld.  Dat alles zou kunnen volstaan.  Maar u voegt nog een extra laagje toe.  Een laagje waaraan een goede thriller nood heeft.  De nieuwe vriendin wordt belaagd.  Wordt gepest.  Wordt gestalkt.  Door iemand.  Iemand met slechte bedoelingen.  Met drieste bedoelingen.  Wie het is, weten we niet.  Wat we wel weten en beseffen is dat al die spanningen tot een climax moeten komen.  Dat doet u op een schitterende wijze.  U bouwt het systematisch op.  Door telkens een bouwsteentje toe te voegen.  Die verschillende bouwsteentjes worden op elkaar gezet.  Tot de toren gaat wankelen en uiteindelijk omver valt.  Om dan in de finale vast te stellen wie precies de stokebrand is.  Wie alle plannen heeft uitgetekend en uitgevoerd.  Wie alle schakelaars aan- en afzette.  Dan pas komen wij te weten wie de moordenaar is.  Want dat is wat gebeurt.  Een goede thriller vraagt om een moord.  Die moord levert u.  Heel onverwachts.  Waardoor het hele verhaal dan toch een andere richting uitzwenkt.

Op reis was ik niet enkel de lezer.  De lezer die rust zocht in een boek.  Ik was meer dan enkel maar een lezer.  Op reis was ik behalve een lezer ook een inspecteur.  Ik kreeg een moordzaak voor mijn voeten geworpen.  Een moordzaak die ik uiteraard wou oplossen.  Ik wou weten wie de schuldige was.  Mijn verdenkingen gingen alle richtingen uit.  De ex, uiteraard.  Die heeft het toch altijd gedaan.  Waarom zou zij deze keer een uitzondering zijn.  Of zou het toch die geheime liefde kunnen zijn.  Of moeten wij ons richten op minder evidente verdachten.  Zou het de zus kunnen zijn van de nieuwe vriendin.  Want die zusterrelatie blijkt toch niet zo intens te zijn.  Een zekere afgunst speelt in die relatie.  Via die zus komt het verleden binnensluipen in het boek.  Dat verleden is bezwaard.  Dat verleden weegt op beide zussen.  Het verleden met een vader.  Het verleden met een moeder.  Dat verleden wordt deel van het verhaal.

Ik moet zeggen.  Mijn verdachtmakingen gaan alle richtingen uit.  Op bijna elke pagina brengt een ander denkspoor mij naar een andere verdachte.  Ik wissel vrij gemakkelijk.  Ik spring van de een naar de ander.  Om dan aan het einde te moeten vaststellen dat ik het nooit bij het rechte eind had.  Ik had het niet gezien.  Ik had de juiste aanwijzingen niet opgepikt.  Ik ging te snel doorheen het boek.  Ik vergat mijn rol als inspecteur.  Mijn rol als lezer nam de bovenhand.  Die lezer wou het weten.  Die lezer wou weten wie het gedaan had.  Daarom haastte ik mij door het boek.  Naar de finale.  Naar de ontknoping.  Velen zullen zeggen dat haast en spoed zelden goed zijn.  In het gewone leven is dat zo.  Bij thrillers kan dat al eens anders zijn.  Goede thrillers duwen een lezer vooruit.  Goede thrillers doen een lezer verlangen om steeds verder te lezen.  Zonder ophouden.  Dat is wat u deed, u jaagde mij voort.  U dreef mij voort.  Om uiteindelijk aan het einde te komen en luidop te zuchten: aaaaahhhhh ja, natuurlijk.  Om luidop te zeggen: hoe had ik dat niet kunnen zien.  Dat is hoe een goede thriller altijd eindigt.  Met die ene zucht.  Met die ene zin.

Beste Esther.  Ik had een schitterende reis.  Daarbovenop had ik ook nog eens een schitterend boek gekozen voor die schitterende vakantie.  Het juiste boek op het juiste moment, dus.  Mooier kon ik het mij niet wensen.  U had het juiste boek geschreven.  Ik had uw juiste boek gelezen.  Voor dat intense leesplezier wil ik u danken.  Van ganser harte.

Met vriendelijke groeten.