Surfer Rosa Begijntje van Het Nieuwstedelijk, gezien in de Minard. Brief aan Joke, Pieter, Mirko, Pieterjan en Adriaan.

Beste Joke,
Beste Pieter,

Beste Mirko,
Beste Pieterjan,

Beste Adriaan,

Oei, dat is wat ik denk bij het begin van de voorstelling.  U hoeft niet te panikeren.  Mijn stilzwijgende oei duidt op geen afkeuring.  In die stille oei dient u mijn verbazing af te lezen.  Want u weet mij al meteen te verrassen.  Als ik verrast wordt, geef ik een kort gilletje.  Dat is wat bij mij gebeurde bij het begin van de voorstelling.

Op het podium zie ik een dun doek gespannen.  Als een gordijn dat tijdens de voorstelling wel eens wordt opengetrokken om dan weer dicht te trekken.  Achter dat dunne doek zie ik u.  Twee acteurs.  Twee muzikanten.  Op dat dunne doek verschijnt een tekst.  Het eigenlijke verhaal.

Ik had verwacht dat het enkel als intro zou gelden.  Dat die geprojecteerde woorden slechts een inleiding zouden zijn op het eigenlijke spel.  Dat blijkt niet zo te zijn.  Het verhaal wordt tijdens de volledige voorstelling geprojecteerd op het doek.  Op de muur.  Op het podium wordt nauwelijks gesproken.  De acteurs verbeelden de woorden die op het doek verschijnen.  Zij vertalen de woorden in kleine, subtiele bewegingen.  Zij begeleiden het verhaal.  Zodat het verhaal nog intenser wordt.  Zodat het verhaal nog krachtiger wordt.  Dit breekbare liefdesverhaal verdraagt geen afleiding.  Dit ontroerende liefdesverhaal vraagt stilte.  Dat is wat de acteurs bieden.  Het werkt.  Het werkt bijzonder goed.  Door dit wonderlijke samenspel word ik het verhaal ingetrokken.  Ik word meegesleept.  Ik word ontroerd.

Eén begijntje.  Eén tuinier.  Zij verlangt naar hem.  Zij smacht naar hem.  Liefde, dat is wat het begijntje voelt voor de tuinier.  Alleen vindt zij de woorden niet.  Zij weet niet hoe het te zeggen.  Zij weet niet wanneer het te zeggen.  Die stuntelige onmacht wordt schitterend vormgegeven.  Het hoeft niet geduid te worden.  Het hoeft niet verwoord te worden.  De stilte en de mimiek spreken voor zich.  Die spreken boekdelen.

Stilte zou moeilijk samengaan met muziek.  Muziek zou die stilte verstoren.  Dat zou men kunnen denken.  Het kan vreemd klinken, toch heb ik het zo niet aangevoeld.  Integendeel.  Muziek versterkt in deze voorstelling de stilte.  Dat kan behoorlijk raar klinken voor muziek die zijn inspiratie zoekt in het album Surfer Rosa van Pixies.  Toch kan het.  De muziek legt op het juiste moment de juiste klemtoon.  Zacht als het kan.  Hard als het moet.  De muziek trekt mij nog dieper het verhaal in.  Muziek is in dit verhaal het extra laagje.  Het extra laagje dat versterkend werkt.  De muziek zou nochtans onafhankelijk kunnen werken.  Los van de voorstelling.  De muzikanten zouden alleen op het podium kunnen staan.  Enkel de muzikanten en hun muziek.  Het zou werken.  Het zou een schitterend concert zijn.  Ik zou uit de bol gaan.  Dat gebeurt evenwel niet.  Zo is het niet.  De muzikanten stellen zich ten dienste van de voorstelling.  Net als de acteurs begeleiden zij het geprojecteerde verhaal.  Voorwaar een juiste keuze.  Voorwaar een mooie keuze.

U hebt de toverformule gevonden.  De toverformule om een tekst op een boeiende en vernieuwende wijze over te brengen naar het publiek.  Zoals ik al schreef, bij het begin was ik eventjes geschrokken.  Maar dat duurde niet lang.  Bijna meteen was ik met u mee.  U ging voor.  Ik volgde.  Met heel veel plezier.  Ik ging mee in een liefdesverhaal dat zo puur was.  Dat zo breekbaar was.  Dat zo oprecht was.  Dat zo echt was.

Aan het eind van de voorstelling verraste u mij opnieuw.  Bij de aftiteling las ik dat de tekst van Felix Timmermans was.  U had de roman De zeer schoone uren van Juffrouw Symforosa, begijntjen herwerkt.  Ik was verbaasd.  Nooit had ik dit kunnen denken.  Ik had niet kunnen denken dat een roman uit 1917 een dergelijke impact op mij zou hebben.  Toch weet u dat te bewerkstelligen.  Omdat u de juiste manier vond om het te vertalen naar de moderne tijden.  U behoudt de tekst maar door de invulling en de omkadering doet u de tekst meer aansluiting vinden bij vandaag.  Schitterend.  Buitengewoon heerlijk.

Beste Joke.  Beste Pieter.  Beste Mirko.  Beste Pieterjan.  Beste Adriaan.  Ik wist niet wat ik mocht verwachten.  U verraste mij.  U verbaasde mij.  U blies mij omver.  Deze warme, intense en ontroerende voorstelling zal lang bij mij blijven.  Deze voorstelling zal ik lang bij mij houden.  Omdat het zo uniek goed was.  Daarvoor wil ik u danken.  Van ganser harte.

Met vriendelijke groeten.