Abba Voyage, gezien in de Abba Arena - Londen. Brief aan Agnetha, Anni-Frid, Benny en Björn.

Beste Agnetha,
Beste Anni-Frid,
Beste Benny,
Beste Björn,

Lange tijd heb ik het niet durven zeggen.  Ik durfde niet te zeggen dat ik fan was van jullie.  Ik durfde niet te zeggen dat ik enkele albums had van jullie.  Ik zweeg.  Ik genoot in stilte.  In stilte verzamelde ik alle krantenartikelen over jullie.  In stilte groeide mijn persmap uit.  Een persmap waarin ik niet alleen alle krantenartikelen verzamelde maar ook de artikelen uit de gespecialiseerde pers zoals de Joepie.  Die stilte was evenwel van geen tel wanneer ik op mijn slaapkamer naar jullie albums luisterde.  Dan werd ik elke keer uitermate enthousiast.  Ik zong mee.  Ik danste mee.  Elke luisterbeurt groeide uit tot een uitbundig feest.  Op mijn slaapkamer.

Alles werd anders toen befaamde en vermaarde rocksterren hun liefde voor jullie uitspraken.  In het spoor van Bono en Kurt Cobain durfde ik eindelijk mijn liefde openlijk te verklaren.  Ik voelde mij geruggesteund.  Ik hoefde niet langer te blozen.  In de kritische rockmiddens werden jullie eindelijk aanvaard.  Dat luchtte op.  Ik hoefde niet langer ondergronds te blijven.  Ik mocht in de openbaarheid komen met mijn liefde voor jullie.  Ik mocht die liefde eindelijk uitspreken.  Luidop.

Alles wat jullie deden, volgde ik.  Ik las over jullie wereldtournees.  Ik las over jullie concerten.  Bij mij groeide het verlangen jullie ooit live aan het werk te zien.  Een onmogelijke droom, dat besefte ik.  Op het toppunt van jullie carrière was ik amper tien jaar.  Te jong om alleen naar Brussel te trekken.  Voor een kleine jongen was dat een te groot avontuur.  Die grote buitenwereld zou ik pas later ontdekken.  Als ik uit mijn korte broeken gegroeid was.  Voorlopig diende ik thuis te blijven.  Een ABBA-concert zou altijd een onbereikbare droom blijven.  Dat dacht ik.

Maar toen las ik dat fantastische nieuws.  Jullie kondigden een nieuwe concertreeks aan, Voyage.  Ik moet erkennen dat ik aanvankelijk nogal argwanend tegenover dat vernieuwende idee stond.  Een concert waarbij ik naar hologrammen zou kijken? Ik aarzelde.  Totdat ik een recensie las van Serge Simonart, journalist bij Humo.  Hij was lovend.  Zijn enthousiasme sloopte mijn voorbehoud.  Ik zou gaan.  Ik kocht de kaarten.  Ik boekte een weekendje Londen.  Eindelijk zou ik jullie live aan het werk zien.  Het aftellen kon beginnen.

Vrijdagavond stond ik dan aan de Abba Arena.  Ik was niet alleen.  Duizenden anderen waren naar de Arena afgezakt.  Ik werd opgenomen in de Abba gemeenschap.  Een heerlijk gevoel.  Een warm gevoel.  Wat er stond te gebeuren, wist niemand.  Wat we mochten verwachten, kon niemand voorspellen.  Die niet te benoemen verwachtingen creëerden een aparte sfeer.  Een verbindende sfeer.  Wij zouden samen die arena binnenstappen om iets unieks te beleven.  Dat besef deelden wij.  Met zijn allen.  Wij stonden op het punt de toekomst in te stappen.  Om zo terug te keren naar onze jeugd.  Onze jeugd waarin jullie centraal stonden.

Ik had een zitplaats geboekt.  Ik wou het concert ten volle beleven.  Ik wou het concert ten volle in mij opnemen.  Dat zou niet kunnen op het middenplein.  Daar zou ik gehinderd worden door te grote personen.  Dat wou ik niet.  Ik wou het totaaloverzicht.  Daarom dus een zitplaats.  Kort voor het concert ging ik die zitplaats opzoeken.  Om te acclimatiseren.  Om mij aan te passen aan de omgeving.  Zodat ik klaar zou zijn als jullie opkwamen.  Want, zoals ik al schreef, ik wou niks missen.  Dit was mijn kans.  Mijn kans om jullie eindelijk aan het werk te zien.

The Visitors.  Daarmee begonnen jullie.  Meteen gingen de haren op mijn armen overeind staan.  Kippenvel.  Het voelde alsof die grote arena veranderde in mijn slaapkamer.  Het voelde alsof ik werd terug geflitst naar mijn jeugd.  Ik werd emotioneel.  Ik voelde tranen in mij opkomen.  Op vele momenten zou ik moeten vechten tegen tranen.  Maar ik liet het gebeuren.  Ik liet de tranen stromen.  Ik liep vol van geluk.  Heel even stond ik stil bij het parcours dat ik had afgelegd.  Van kleine jongen naar dit moment.  Van kleine jongen naar iets grotere jongen.  Die snelle tijdsreis was confronterend.  Omdat ik op dat zitbankje besefte hoeveel geluk ik heb gehad.  In alles.  Dat besef kan al eens op het gevoel werken.

Op voorhand had ik mij voorstellingen gemaakt van die hologrammen.  Ik zou alles doorzien, dacht ik.  Bij mij zou het constante besef overheersen dat ik naar een fake concert zat te kijken.  Maar van dat alles bleef niks over toen ik jullie op het podium zag staan.  Dat was echt.  Ik keek naar jullie.  Ik luisterde naar jullie.  Ik zag geen hologrammen.  Ik zag jullie.  Ik zag Agnetha.  Ik zag Anni-Frid.  Ik zag Benny.  Ik zag Björn.  U maakte Mijn mond viel open van verbazing.  Ik was meteen mee.  Gewillig liet ik mij overweldigen.  Want ik besefte dat ik naar een van de meest unieke concerten zat te kijken die ik ooit gezien had.  Jullie namen mij mee op een muzikale trip.  Ik volgde.  Met alle plezier.  Ik werd enthousiast bij alles wat op het podium gebeurde.  Een minder moment kwam er niet.  Een minder moment was er niet.  Jullie straalden.  Ik straalde.

Verbazing en verwondering zouden een mens kunnen betoveren.  Zouden een mens kunnen verlammen.  Waardoor hij bewegingsloos op zijn stoeltje zou blijven.  Dat gebeurde niet.  Mijn verwondering en verbazing paralyseerden mij niet.  Toch sprong ik niet meteen recht.  Dat ging geleidelijk.  Eerst afwachtend toekijken.  Dan een beetje bewegen op het stoeltje.  Om dan rechtop te staan.  Om dan voluit te gaan.  Samen met alle anderen.  Niemand bleef neerzitten.  Iedereen stond rechtop.  Iedereen stond te dansen.  Iedereen had zin in een feestje.  Iedereen kreeg een feestje.  Want dat is wat jullie aan ons gaven.

Wat ik zo lang had gewenst, werd eindelijk werkelijkheid.  Jullie stonden voor mij.  Op enkele meters afstand.  Bijna kon ik jullie aanraken.  Jullie waren dicht bij mij.  Een fantastisch gevoel.  Jullie verblindden mij.  Nu zouden jullie kunnen denken dat jullie ook mijn zin voor kritiek verblindden.  Maar dat was het niet.  Ik bleef alert.  Mijn zin voor kritiek was niet uitgeschakeld.  Maar die kritische zin was helemaal niet nodig.  Alles zat juist.  Niks kon aangemerkt worden.  De perfectie kan nooit of slechts heel moeilijk bereikt worden maar jullie kwamen angstvallig in de buurt.  De belichting.  Het geluid.  De setlist.  De begeleidingsband.  Alle puzzelstukjes van een concert vielen op een heerlijke wijze samen.  Alle mooi samengelegde puzzelstukjes zorgden voor een niet te evenaren totaalspektakel.

Beste Agnetha.  Beste Anni-Frid.  Beste Benny.  Beste Björn.  Jullie maakten mij zo gelukkig als een kind.  En jawel, ik weet, een kinderhand is snel gevuld.  Maar dat was het niet.  Jullie gaven mij niet slechts een kleinigheid.  Wat jullie mij gaven, was veel.  Enorm veel.  Jullie gaven mij een meesterwerk.  Ik weet wat met meesterwerken moet gebeuren.  Die moeten gekoesterd worden.  Dat zal ik doen.  Voor eeuwig en altijd.  Maar dat was nog niet alles.  Daarbovenop deden jullie mij terugkeren naar mijn slaapkamer.  Naar mijn jeugd.  Dat heeft niemand ooit eerder kunnen bewerkstelligen.  Jullie deden het wel.  Voor die heerlijke tijdsreis met een perfecte soundtrack en een buitengewoon gezelschap wil ik u danken.  Van ganser harte.

Met vriendelijke groeten.