Beste Ali,
Beste Barlas,
Beste Kaan,
Zaterdagavond waren we naar de Gentse Feesten gekomen. Dat op zich was niet nieuw. Naar de Gentse Feesten komen doen we elk jaar. Toch was het zaterdagavond lichtjes anders. Die avond hadden we geen plan de campagne. Geen op voorhand uitgeschreven route. Die avond zouden we gewoon wat slenteren. Die avond zouden we ons gewoon laten verrassen.
Al slenterend kwamen wij uit op het Walter De Buckplein. Plots gebeurde het. Het slenteren stopte. Onze voeten weigerden nog verdere stappen te zetten. Onze aandacht werd getrokken door wat op het podium gebeurde. Wat op dat podium gebeurde, nodigde ons uit halt te houden. Wat op dat podium gebeurde, nodige ons uit dichter naar het podium te stappen. Aan dat podium gekomen, gingen onze voeten plots andere dingen doen. Onze voeten gingen ritmisch bewegen. Onze voeten gingen doen wat soms ook wel omschreven wordt als dansen. Die ritmiek bleef niet enkel beperkt tot onze voeten. Onze handen en armen gingen bewegen. Onze heupen gingen bewegen. Plots gingen wij doen wat Raymond Van Het Groenewoud vraagt in één van zijn liedjes. Wij gingen bewegen met ons lijf.
Terwijl wij daar stonden te huppelen, waren wij nieuwsgierig naar het antwoord op die ene vraag. Wij wilden weten wie jullie waren. Wij zagen wel wie jullie waren. Een gitarist, een bassist en een goochelaar, die vette beats uit allerlei knopjes toverde. Wij zagen wel wat jullie waren. Drie ‘gekke’ performers die het spelplezier overzetten op een enthousiast publiek. Dat alles zagen wij wel. Maar wie jullie werkelijk waren, dat zagen wij niet. Wat jullie naam was, dat zagen wij niet. Toch, dat antwoord kregen wij vrij snel. Even kort op het internet en daar konden wij het lezen. Jullie waren Lalalar. Een band uit Turkije. Uit Istanboel. Wij hadden kennisgemaakt.
Alvorens ik verder ga met deze brief, wil ik u vragen ons te verontschuldigen. Terwijl wij luisterden, gingen wij jullie muziek ontleden. Ik weet, u had geen toestemming gegeven voor deze vivisectie. Toch deden wij het. Daarvoor dus onze oprechte excuses. In uw muziek hoorden wij echo’s van Arno. Van TC Matic. Van Rammstein. Van Death in Vegas. Van Madness. Ik weet niet of u het graag zal horen maar ik hoorde in uw muziek ook echo’s van Tarkan. Maar dan wel Tarkan on steroids. U ziet, uw muziek is een cocktail van invloeden. Echte artiesten nemen evenwel geen genoegen met een cocktail van invloeden. Echte artiesten voegen hun eigen elementen toe. Echte artiesten kruiden die cocktail op een heel eigenzinnige wijze. Dat is wat jullie deden. Waardoor jullie een eigen sound weten te creëren. Een eigen unieke sound. Die sound deed ons opstijgen uit Gent en deed ons landen op het Taksimplein. Uw muziek deed ons reizen van Gent naar Istanboel.
Op die cocktail knikten wij naar elkaar. Op die cocktail lachten wij naar elkaar. Want wij, binnen ons groepje, hadden allemaal datzelfde gevoel. Dit was goed. Dit was keigoed. Dit was steengoed. Dat was niet enkel af te lezen van onze lachende blikken. Dat was ook af te lezen van onze stampende voeten. Van onze enthousiaste gillen en kreten. Wij dansten. Wij riepen. Wij gingen uit de bol. Wij gaven ons over. U sloopte de muren tussen het podium en het publiek. U sloopte de barrières. Wij waren één. Jullie en wij, samen.
Toen kwam dat moment. Het moment dat alle feestgangers zo verfoeien. Op het podium kwam een varkentje met een lange snuit. Wij wisten meteen, het verhaaltje is uit. Het was voorbij. Het was over. Wij keken elkaar aan. Een beetje beteuterd. Dit mocht niet stoppen. Dit moest doorgaan. Helaas, het kon niet anders. Andere groepen maakten hun opwachting. Om ons toch enigszins te troosten gingen wij op zoek naar andere concertdata van jullie. Want dat was het enige wat wij na het concert met zekerheid wisten. Wij wilden jullie opnieuw zien. In een concertzaal. Wij wilden zien hoe jullie in een zaal de pannen van het dak zouden spelen. Want dat is wat zou gebeuren. Dat wisten wij. Dat voorvoelden wij.
Beste Ali. Beste Barlas. Beste Kaan. Wij kenden jullie niet. Dat is nu veranderd. Sinds zaterdagavond kennen wij elkaar. Sinds dat fenomenale concert. Dat concert waarvan wij nu al weten dat het op deze Gentse Feesten niet overtroffen zal worden. Dat kan niet. Dat bestaat niet. Zaterdagavond zagen wij het beste van deze Gentse Feesten. Daarvoor willen wij u heel graag danken. Van ganser harte.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties