Beste Pieter-Jan,
Beste Frederik,
Beste Jan,
Beste Mirko,
Beste Teun,
Toen ik zag dat Joe Bonamassa naar Gent Jazz kwam, had ik al vrij snel een ticket gekocht. Ik hoefde hierover niet lang na te denken. De rest van de affiche voor die dag was nog niet gekend. Dat hoefde ook niet. Joe Bonamassa was voldoende. Was meer dan voldoende. In mijn hoofd had ik al een planning voor die avond. Een festivalplanning. Een tijdje later diende ik die planning al aan te passen. Want ik las dat u die dag zou openen. Om 16.45 uur. Dat wou ik niet missen. Voor geen geld. Ik had de positieve commentaren gelezen op uw nieuwste album, Extinct birds. Ik had de lovende kritieken gelezen op uw meest recente concerten. Er was geen twijfel. Ik moest vroeg op pad. Het zou een lange dag worden.
Vorige vrijdag haastte ik mij naar de Bijlokesite. Ik was iets te laat vertrokken. Thuis moesten nog dingen geregeld worden. Thuis moest alles op orde staan. Zodat ik met een helder hoofd kon genieten van het festival. Te laat vertrokken dus. Ik sprong op mijn fiets. Ik begon aan een race tegen de klok en schudde de Remco Evenepoel, die ergens diep in mij schuilt, wakker. In een wereldtijd arriveerde ik op het festivalterrein. Ik haastte mij naar het podium. Te laat. U was begonnen. Ik had ter plaatse kunnen neerzakken. Ik had in tranen kunnen uitbarsten. Ik deed niks van dat alles. Ik deed wat ik mij voorgenomen had te doen. Ik keek. Ik luisterde. Ik genoot.
Uit voorgaande zou u misschien kunnen afleiden dat ik één van de grotere of grootste fans ben. Helaas, ik moet u teleurstellen. In mijn platencollectie heb ik enkel August en Light sleeper. Meer werk van u zal u niet vinden in die collectie. Maar ik heb geleerd dat voorkennis niet echt noodzakelijk is in het muzikale gebeuren. Integendeel. Net het ontbreken van enige voorkennis kan verrassen. Dat is wat u deed. U verraste mij. Meteen. Het eerste nummer dat ik hoorde deed mij beseffen dat het een feest zou worden.
Enkele nummers stuurde ik een berichtje naar mijn vrouw. Ik schreef dat ik nu al stond te kijken naar het hoogtepunt van die avond. Dat u de lat voor de andere artiesten bijzonder hoog had gelegd. Dat het voor die andere artiesten niet evident zou zijn om over die lat nog te geraken. Ik borg mijn smartphone weg. Ik wou niet al te zeer afgeleid worden. Want ik wou vooral luisteren. Ik wou vooral kijken. Naar uw concert. Een concert van uitzonderlijk hoge kwaliteit.
U bracht nummers die ik voordien nog nooit of bijna nooit had gehoord. Dat deerde mij niet. Wat u bracht, was van een ontroerende pracht. Elk nummer op zich. Geen enkele uitzondering. U grossierde in schoonheid. Ik stond perplex. Kon nauwelijks nog bewegen. Mensen die mij zagen staan, zullen zich heel waarschijnlijk afgevraagd hebben waarom ik zo lichtjes stond te glimlachen. Niemand heeft mij hierop aangesproken. Indien zij het wel zouden gedaan hebben, zou ik gezegd hebben dat die glimlach een uiting was van puur geluk. Van intens geluk. Want dat is wat ik voelde. Dat is hoe ik mij voelde. Ik was een gelukkige jongen die mocht kijken naar een schitterend concert. Een concert waarin ik enkel passie en overgave zag.
Na elk nummer vreesde ik dat het gedaan zou zijn. Dat mocht niet gebeuren. U moest blijven doorgaan. Helaas, dat gebeurde niet. Aan alles komt een einde. Zelfs aan de mooiste dingen. U speelde het laatste nummer. Toen was het stil. Heel stil. Ik greep opnieuw naar mijn smartphone. Liet mijn vrouw weten dat uw concert buitengewoon subliem was. Terwijl ik buiten op een stoeltje zat te bekomen, ging ik naar uw website. Naar de tourdata. Want ik wou u opnieuw aan het werk zien. Ik wou weten waar dat zou kunnen. Als dat niet zou lukken, zou ik u bij mij thuis uitnodigen. In mijn stadstuintje. Dat is wat ik toen dacht. Op dat stoeltje. U had mij overtuigd. Ik voelde mij net als Paulus op weg naar Damascus. Ik was bekeerd. Die avond, op dat stoeltje, wist ik het. Ik was fan. Fan van PJDS.
Beste Pieter-Jan. Beste Frederik. Beste Jan. Beste Mirko. Beste Teun. Ik weet niet goed hoe deze brief af te sluiten. Ik vond niet de juiste woorden. Ik vind niet de juiste superlatieven. Want uw concert vraagt enkel om superlatieven. Dat onvermogen doet mij op mijn nagels bijten. Frustratie omdat ik in mijn slot het unieke van uw concert wil vatten. Dat lukt mij niet. Daarom hou ik het bij een simpel dankuwel. U moet het mij vergeven. Ik wil u danken voor een magische avond. Voor een wonderlijke avond. Voor een buitengewone avond. U ziet, simpele woorden. Maar soms schuilt in eenvoud de grootste waarheid. Dank dus. Dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties