Beste Andries,
Beste Bert,
Beste Mathias,
Beste Roeland,
Jarenlang hield ik het bij koffie om mij elke ochtend wakker te schudden. Eén tas, twee tassen, soms zelfs drie tassen. Afhankelijk van wat voorafging bepaalde ik de dosis. De jongste jaren moest ik het wat kalmer aan doen met koffie. Ik moest minderen. Dat had zo zijn consequenties. Ik moest op zoek naar een andere manier om de dag energievol aan te vatten. Ik probeerde vele middeltjes. Sommigen werkten een beetje. Anderen werkten helemaal niet. Mijn zoektocht eindigde niet. Tot heel recent. Heel recent botste ik op het ultieme middel. Ik leerde uw debuutsingle kennen.
Ik wist het meteen. Ik twijfelde niet. La fête de la mort, uw debuutsingle, zou mijn muzikale koffie worden. Uw debuutsingle zou mijn ochtendritueel worden. Ik volg het ritueel nu al enkele dagen. Elke morgen, op het werk, klik ik uw muziekje aan. Op het juiste en vrij hoge geluidsniveau knalt uw muziek door de boxen. Ik kan u zeggen, elke keer weer gebeurt hetzelfde. Ik sta op. Schuif mijn bureaustoel aan de kant. Na even gekeken te hebben of er geen collega’s in de buurt zijn, ga ik lichtjes dansen. Ik ga huppelen. Ik ga stilletjes meezingen. Waarbij ik de woorden in mij opneem. Als een mantra. Als een bezwering. Die enkele minuten aan muzikale inventiviteit doen mijn batterijen vollopen. Ik krijg zin in de dag, die nog maar net begonnen is. Ik schud met mijn hoofd. Jawel, zeg ik. Jawel, zeg ik nogmaals. Jawel, herhaal ik. Dan stopt het. Na drie minuten en zevenendertig seconden. De stilte valt in. Die stilte doet de schoonheid van wat voorafging nog intenser lijken. Omwille van die intensiteit kan het al eens gebeuren dat ik uw muziekje nog eens aanklik. Om dan alles wat ik de eerste keer deed nog eens te herhalen. Het voelt niet alsof het een herhaling is. Zelfs de tweede keer voel ik diezelfde spontaniteit.
Ik heb mij al vele malen die vraag gesteld. Ik vraag mij af waarom uw debuutsingle mij zo in de ban heeft. Het gevonden antwoord is simpel. Uw single verenigt al die elementen die gewone muziek tot goede muziek maken. Tot excellente muziek. Uw single verenigt al die elementen die muziek boven al die gewone muziek doet uitsteken. Die alle gewone muziek doet verbleken. Het swingt. Het rockt. Het is vettig. Het is vuil. Het rammelt. Het dondert. In die muziek voel ik diezelfde ambiance van groepen, waarnaar ik vroeger luisterde. Mano Negra. In die muziek voel ik diezelfde energie van groepen, waarnaar ik vroeger luisterde. TC Matic. Terwijl ik naar uw muziek luister, zie ik in een hoekje mijn grootste muzikale held toekijken en goedkeurend knikken. Ik luister en zie Arno in dat hoekje staan. Wat ik hoor, zou hij waarderen. Dat weet ik zeker. Voor de volle honderd procent. In uw muziek voel en hoor ik Arno.
Er is nog een reden. In uw muziek hoor ik de wereld. Ik hoor het Midden-Oosten. Ik hoor de Balkan. Ik krijg niet enkel zin om te dansen. Net zozeer krijg ik zin om te reizen. Uw muziek voedt de reismicrobe die intens in mij woekert. Dat vind ik nog het meest fantastische aan uw muziek. Terwijl ik op bureau voor mijn computer zit, kan ik dromen van verre bestemmingen. Bestemmingen die ik niet voor mogelijk acht, zie ik voor mijn ogen passeren. Ik luister naar uw muziek en het voelt alsof ik daar ben. Alsof ik werkelijk daar ben. Op nauwelijks vier minuten maak ik in mijn hoofd een reis om de wereld. Jules Verne had hiervoor tachtig dagen nodig. U laat het mij doen in drie minuten en zevenendertig seconden. Een absoluut wereldrecord dat niet meteen verbroken zal worden. Het is voornamelijk dat element dat mij telkens weer doet teruggrijpen naar uw muziek. Omdat het mij huppelend doet dromen. Dat maakt mij blij. Dat maakt mij vrolijk. Dat doet mij beseffen dat uw muziek zo veel beter is dan een oneindig aantal tassen koffie.
U zal misschien opwerpen dat het jammer is dat ik enkel ’s morgens luister. Dat ik niet overdag luister. Dat ik niet ’s avonds luister. Ik kan u geruststellen. Ik luister op bijna elk moment van de dag. Maar ik begin dus ’s morgens. Ik kan uw nummer niet loslaten. Het voelt alsof ik er nood aan heb. Niet omdat ik een brokje miserie ben dat continu geluksdosissen moet toegediend krijgen. Dat is het niet. Het is eerder omdat ik in uw muziek en in mijn persoonlijkheid dat ene gemeenschappelijke element ervaar. Dat optimistische positivisme. Die goesting in het leven. Dat gemeenschappelijke werkt verslavend. Dat gemeenschappelijke werkt verbindend.
Beste Andries. Beste Bert. Beste Mathias. Beste Roeland. U bezorgt mij elke dag een schitterende start. U doet mij lachen. U doet mij dansen. U doet mij reizen. Maar bovenal doet u mij genieten van heerlijke muziek. Van fantastische muziek. Van zalige muziek. Daarvoor wil ik u uiteraard van ganser harte danken. Dank dus. Dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties