Beste Inge,
Beste Robson,
Beste Wout,
Geduld is een mooie deugd. Dat zei mijn moeder steeds weer als ik al te zeer verlangde naar de nieuwste dingen. Geduld wordt beloond. Dat was een andere wijsheid van mijn moeder. Het betrachten van geduld is nochtans geen evidentie. U weet het misschien niet, ik ben een enthousiaste jonge vijftiger. Dat enthousiasme in overeenstemming brengen met geduld is voorwaar een moeilijke oefening. Die oefening in het zoeken naar de juiste balans ging met ups en downs. Soms was het makkelijk. Soms wat het moeilijk. In heel uitzonderlijke gevallen was het zelfs bijzonder moeilijk. Eén van die bijzonder moeilijke momenten was het uitkijken naar uw debuutalbum. Ik wou dat album onmiddellijk. Ik wou dat album meteen. Maar tussen droom en daad staan niet enkel wetten maar ook praktische bezwaren. Die laatste woorden zijn niet van mijn wijze moeder. Wel van Willem Elsschot.
Maar dan zijn er de momenten waarop wijze moeders het gelijk aan hun kant blijken te hebben. Mijn geduld werd beloond. Begin maart las ik dat ene nieuwsberichtje, waarnaar ik zo had uitgekeken. Uw debuutalbum was een feit. Ik kon gaan luisteren. Dat is wat ik deed. Wachten was geen optie. De enthousiaste jonge vijftiger kreeg de bovenhand op de geduldige jongeling. Van balans was geen sprake meer. Het zo lang gekoesterde evenwicht viel in gruzelementen uiteen.
Ik begon bij het begin. Het eerste nummer. Uiteraard. Meteen begon ik te glimlachen. Ik kreeg het warm vanbinnen. Want nooit eerder hoorde ik een eerste nummer, dat een zo grote belofte in zich droeg. De belofte dat deze luistersessie een buitengewoon fantastische ervaring zou worden. Dat eerste nummer leek mij in te fluisteren dat er enkel piekmomenten zaten aan te komen. Dat eerste nummer stelde mij meteen gerust. U zou mij niet teleurstellen. Dat leek het eerste nummer mij te zeggen. Wat ik toen niet wist, was wat ik aan het einde enkel maar kon beamen. De belofte, vervat in dat eerste nummer, werd volledig ingelost.
Tijdens de volgende nummers verdween die glimlach niet van mijn gezicht. Het kan misschien overdreven lijken. Toch is het zo. Ik voelde een intens geluk. Omdat mijn lange wachten werd beloond. Want dat is een feit, ik heb lang moeten wachten. Ik zag in die wachttijd vele singles passeren. Als deelfragmenten. Enkel dat grote geheel ontbrak. Een wijziging van groepsnaam was noodzakelijk. U vervelde van CandleBags tot Yerra Yerra. Het leek de noodzakelijke toverformule. Want plots ging het snel. Plots ging het heel snel. Plots zat ik dus te luisteren naar uw debuutalbum.
Mijn geluk laat zich voelen in mijn voeten. Ik wil dansen. Ik wil rechtop staan. Weg van de stoel waarop ik zit. Want dat is wat uw album vraagt. Beweging. Dat is de enige mogelijkheid om de energie die in uw nummers vervat zit, vrij te krijgen. Die energie is geen constante. U bent bezorgd om mijn uithoudingsvermogen. U wenst mijn fitheid niet op de proef te stellen. Doseren, dat is wat moet gebeuren. U zit aan de stuurknoppen. U geeft aan wanneer er moet geswitcht worden. Van energiek naar ingetogen. Van ingetogen naar energiek. Mij maakt het niet uit waarheen u mij stuurt. Ik geniet. Van elk moment. Nooit komt die gedachte bij mij op dat het gaat vervelen. Op dit album kan van verveling geen sprake zijn. Dat kan niet. Dat bestaat niet. Het lijkt alsof u elk nummer een kwaliteitsgarantie gaf. Kwaliteitsgarantie sluit verveling uit. Zo is het altijd geweest.
Om die mogelijke verveling volledig uit te sluiten, kiest u voor afwisseling. Geen afwisseling in kwaliteitsniveau. Want dat niveau is constant hoogstaand. Daarin varieert u niet. Waarin u wel varieert, is de stijl. Bluesrock. New wave. Postpunk. Techno. Die stijlen combineert u. Die stijlen wisselt u af. Nu zou een slechte verstaander kunnen denken dat het album een ratjetoe is. Dat het album een snel samenraapsel is. Wie dat zou denken, dwaalt. Want ondanks die verschillende stijlen, klinkt het album als één geheel. Omdat in die verschillende stijlen één constante huist. Die constante is de goesting om te feesten. Terwijl ik naar het album luister, heb ik zin mij naar de dichtstbijzijnde concertzaal te haasten om u live aan het werk te zien. Want dat moet spetteren. Dat moet vonken geven. Dat weet ik zeker. Hierover bestaat geen enkele twijfel.
Omdat een eerste indruk altijd kan verschillen van een tweede, derde of zoveelste indruk, heb ik de proef op de som genomen. Ik wou het weten. Vele keren heb ik intussen al geluisterd naar uw album. Die eerste indruk wordt steeds weer bevestigd. Nooit wordt die eerste indruk tegengesproken. Op elke dag van de week voel ik opnieuw die glimlach. Op elke dag van de week voel ik opnieuw dat heerlijke geluk. Dat kan maar één ding betekenen. Uw debuutalbum is buitengewoon. Is uitzonderlijk. Uw debuutalbum overtuigt op een manier die bijna uniek is. Ik kan enkel maar besluiten dat het voor anderen zeer moeilijk wordt om een nog beter album te maken. Met dit album hebt u de lat hoog gelegd. Bijzonder hoog.
Beste Inge. Beste Robson. Beste Wout. Ik ga mijn brief afsluiten. Niet omdat het moet. Ik zou nog bladzijden kunnen volschrijven over dit unieke pareltje. Jammer genoeg heb ik geen tijd. Ik moet gaan luisteren. Naar uw debuutalbum. Ik kan het niet loslaten. Ik wil het niet loslaten. Ik wil die energie door mij heen laten stromen. Ik moet uitkijken. Bijna klink ik als een verslaafde. Maar zo is het niet. Ik wil mij gewoon laven aan die uitzonderlijke schoonheid. Ik begin bij Hard World en laat mij opnieuw meevoeren. Meedrijven. Eén album lang. Gewoonweg heerlijk. Voor dat alles wil ik u danken. Van ganser harte.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties