Beste Hannes,
Beste Tim,
Beste Tom,
Can I have your attention, please? Dat vraagt u bij het begin van uw debuutalbum. Tijd voor een antwoord geeft u mij niet. Maar ik ben verwittigd. Verwittigde mannen zijn er twee waard. Dat geldt nu nog steeds. Uw vraag doet mij beseffen dat ik aandachtig zal moeten zijn. Dat ik bij de pinken zal moeten zijn. Want in net geen zesentwintig minuten zullen acht nummers voorbij razen. Zullen acht nummers voorbij denderen.
Die korte tijdspanne van liedjes en albums doet mij terugdenken aan The Ramones. In sneltreinvaart kwamen die nummers op mij af. Nog maar net begonnen of zij waren alweer voorbij. Nog maar net hadden zij afgeteld of zij zetten het slotakkoord al in. Ik was gek op hun muziek. Hun muziek gaf mij energie. Eén luistersessie en ik kon de wereld aan. Niks was te hoog. Niks wat te groot. Wat spinazie voor Popeye was, waren The Ramones voor mij.
Terwijl ik naar uw debuutalbum luister, moet ik denken aan die muzikale spinazie. Aan dat muzikale krachtvoer. Want uw muziek heeft eenzelfde impact op mij. Ik word wakker geschud. Mijn ogen gaan wagenwijd openstaan. Mijn oren spitsen zich. Lui en languit onderuitgezakt liggen lukt mij niet meer. Ik zet mij rechtop. Al van bij het eerste moment. Want ik lijk te voelen, wat er te gebeuren staat. Soms kan een mens een voorgevoel hebben. Een voorgevoel dat juist zit. Dat juiste voorgevoel zegt mij dat er een bom op ontploffen staat. Een bom die voor naschokken zal zorgen. Zesentwintig minuten lang. Dat voorgevoel doet mij de volumeknop opendraaien. Want ik wil niks missen. Ik wil alles oppikken.
De bom ontploft. De explosie zindert na. Schokt na. Op een dergelijke wijze dat ik uit mijn zetel moet. Ik moet rechtop gaan staan. Ik moet de luchtgitaar omhangen. Ik moet met mijn voeten stampen. Soms lichtjes ritmisch. Soms wild stampend. Want niet alle naschokken zijn even intensief. Het wisselt. Van hoog naar laag. Van laag naar hoog. Maar het energieniveau blijft. Dat zakt niet ineen. Ik laat mij vollopen. Ik ben een brave jongen. Maar soms heb ik het nodig. Die momenten waarop het toegestaan is wild uit de band te springen. Ik gooi mij. Ik geef mij. Ik grijp naar die volumeknop. Nog wat luider. Toch nog wat luider. Want mijn aandacht hebt u. Dat wil ik toch nog even bevestigen. Ik word wild. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Een glimlach waaruit dankbaarheid spreekt.
Ik zou het kunnen hebben over invloeden. In recensies wordt verwezen naar Millionaire. Naar alle groepen waarin Josh Homme een aandeel heeft. Dat heb ik gelezen. Dat zou best wel kunnen. Maar ik heb geen tijd om naar invloeden te zoeken. Dit is een feestje. Dan moet gefeest worden. Dat is wat ik doe. Ik spring. Ik huppel. Ik schud met het hoofd. Ik schud wild met het hoofd. Lange tijd dat ik dit nog mocht ervaren. Te lang heb ik mij genesteld in rustige muziek. Omdat ik dacht dat mijn leeftijd om dat soort muziek vroeg. Bijna was ik vergeten dat het al eens mag rammelen. Dat het al eens moet rammelen. Ik roep. Ik tier. Ik juich. Een betere verjongingskuur kan ik mij niet inbeelden. Ik bel met mijn huisarts. Hiervan wil ik een voorschrift. Zodat het kan terugbetaald worden door mijn mutualiteit. Deze muziek geeft levenslust. Geeft levenskracht. Deze muziek schudt wakker. Doet opspringen. Niet slechts één keer. Bij elke luisterbeurt gebeurt het.
Die eerste keer dat ik luisterde stopte de muziek na bijna zesentwintig minuten. Ik schakelde naar mijn speellijst. Down to the river to pray van Alison Krauss begon te spelen. Mijn speellijst wikte en woog. Leek te beseffen dat ik nood had aan stilte. Een betere overgang kon ik zelf niet gekozen hebben. Van hels kabaal ging ik naar hemelse stilte. Dat enorme contrast deed mij beseffen wat ik zonet had meegemaakt. Deed mij beseffen wat zonet voorbij getrokken was. Een orkaan. Een tyfoon. Een tsunami. Dat alles in een unieke muzikale genialiteit. U had mij platgewalst. U had mij verbluft achtergelaten. Naar adem happend. Heel zachtjes kon ik herstellen. Met Alison Krauss.
Beste Hannes. Beste Tim. Beste Tom. Ik wil u danken voor de feestjes die ik al had. Voor de feestjes die ik nog zal hebben. Want dat is wat elke luisterbeurt was, is en zal zijn. Een feestje. Ik zal luisteren. En luisteren. En luisteren. En nog eens luisteren. Uw debuutalbum wordt de volgende weken mijn muzikale maatje. Voor dat energieke gezelschap wil ik u graag danken. Van ganser harte.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties