Restaurant Misverstand, gezien op Eén. Brief aan Dieter, Seppe, Romina, Anouck, Brigitte, Ingrid, Mieke, Chris, Claude, John, Kris en Marcel.

Beste Dieter,
Beste Seppe,
Beste Romina,
Beste Anouck,
Beste Brigitte, Ingrid, Mieke, Chris, Claude, John, Kris en Marcel,

Onder vrienden praten we wel eens.  Over zwaarwichtige thema’s.  Over lichtvoetige thema’s.  Vlotjes schipperen we tussen de uitersten.  Bij dat schakelen tussen zwaarwichtig en lichtvoetig kan het al eens gebeuren dat wij uitkomen bij televisieprogramma’s.  Heel recentelijk werp ik dan wel eens de vraag op of zij Restaurant Misverstand hebben gezien.  Die vraag kan ik nu pas stellen omdat ik het voorbije weekend de laatste afleveringen zag.  Dat is vrij laat, hoor ik u zeggen.  Dat is zo.  Als excuus kan ik slechts weinig aandragen.  Ik kan enkel zeggen dat een mens in het leven vele keuzes moet maken.  Bij het maken van die keuzes kunnen belangrijke dingen al eens in de achtergrond verzeild geraken.  Keuzes maken, gekoppeld aan prioriteiten stellen, kan dan al eens kwalijke gevolgen hebben.  Kwalijke gevolgen zoals het te laat uitkijken van uw programma.  Maar sta mij toe terug te keren naar mijn vrienden.  Naar die ene vraag.  Op mijn vraag of zij uw programma hebben gevolgd, antwoorden sommigen ontkennend.  Dan valt mijn mond open.  Dan hoor ik het in Keulen donderen.  Jawel, dan ben ik verbaasd.

Misschien weerhoudt het thema van uw programma mijn vrienden te kijken.  Jongdementie, dat kan afschrikken.  U moet weten, mijn vrienden en ik zijn vijftigers.  Dan komt het akelig dichtbij.  Ik hoef het u niet te zeggen, wij vergeten wel eens iets.  Dat kan gebeuren.  Wij hoeven daarom niet meteen alarm te slaan.  Maar toch.  In combinatie met uw programma kan die vaststelling mijn vrienden tot de ergste rampscenario’s brengen.  Die zelf uitgedachte toekomstbeelden wil een mens van zich weg houden.  Televisie moet entertainen.  Niet confronteren.  Zo is het altijd al geweest.  Of toch bijna altijd.  Daarom misschien dan ook de keuze om toch maar niet te kijken. 

Wat de redenen ook mogen zijn, ik tracht mijn vrienden te overtuigen.  Om toch te kijken.  Want het kan nog.  De hele reeks is nog te zien op VRTNu.  Als zij die mogelijkheid als te omslachtig aan de kant schuiven, zeg ik hen dat een tweede reeks gepland staat.  Je moet kijken, zeg ik dan.  Je moet echt kijken, herhaal ik dan.  Waarom dan wel, vragen mijn vrienden.  Omdat Restaurant Misverstand het beste programma ooit is.  Het beste programma van de voorbije decennia.  Misschien wel het beste programma uit de hele televisiegeschiedenis.  Mijn vrienden moeten lachen met mijn lichte neiging tot overdrijven.  Maar in hun lach lees ik een aansporing tot een groter pleidooi.  Tot een meer overtuigend pleidooi.

Heel waarschijnlijk verwacht u kommer en kwel.  Zo begin ik mijn pleidooi.  Waarna ik verder ga.  Uiteraard.  Geen kommer en kwel.  Het programma focust niet op wat deze mensen met jongdementie niet meer kunnen.  De programmamakers maken niet de kapitale fout die onze maatschappij al te vaak maakt.  In uw programma wordt getoond wat deze mensen wel nog kunnen.  Zelfs in een omgeving die hen niet meteen vertrouwd is.  Want geen van hen heeft ervaring in de wereld van het culinaire.  In de wereld van de horeca.  Toch gaan zij aan de slag.  Blij met de uitdaging.  Blij om opnieuw aan het werk te kunnen.

Een goede teamgeest is belangrijk.  Dat zal elke manager beweren.  Vaak zal die manager daarvoor een Engelstalige slogan uit zijn of haar mouw schudden, die hij of zij uit een of ander managementboek voor dummies heeft geplukt.  Dat hoort zo.  Managers behoren dat zo te doen.  We moeten het hen vergeven.  Maar toch bent ook u op de hoogte van de kracht van die wijsheid.  Ter staving van die kennis zet u elkeen in op zijn of haar beste positie.  In de bar.  In de keuken.  In de zaal.  Aan het onthaal.  Meteen wordt duidelijk dat over de ploegopstelling is nagedacht.  Het lijkt te werken.  Meer nog, het werkt.  Niet meteen.  Laat mij daarover duidelijk zijn.  Het gebeurt met vallen en opstaan.  Er wordt gestunteld.  Er wordt geflaterd.  Dat staat u toe.  U laat dat gebeuren.  Omdat u weet dat dit nu eenmaal de weg is naar de top.

In de keuken van een toprestaurant kan het al eens stormen.  Het kan al eens kletteren.  Dat is algemeen geweten.  Maar in Restaurant Misverstand gebeurt dat niet.  Nochtans staat er ook hier een chef-kok aan het vuur.  Het had dus kunnen gebeuren.  U gelooft in de kracht van het verbinden.  Geen verdeel en heers strategie.  Er wordt niet gevloekt.  Er wordt niet gescholden.  Wat hier gebeurt, is samenwerken.  De een versterkt de ander.  De een brengt de ander naar een beter niveau.  De een moedigt de ander aan.  Hier wordt niet afgebroken.  Hier wordt enkel opgebouwd.  Dat opbouwen gebeurt in een rustig tempo.  Niet in een Herman Van Veen tempo waarbij iedereen moet springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.  De tijd is hier geen vijand.  Het is een vriend.  Iedereen neemt de tijd die hij nodig acht om toch de juiste en goede service te kunnen verlenen.  Dat werkt.  Dat werkt wonderwel.

Aan het eind van mijn pleidooi gekomen doe ik die ene bekentenis.  Aan mijn vrienden zeg ik dat ik gehuild heb.  Niet enkele traantjes.  Wel voluit snotteren.  Niet uit medelijden.  Dat geenszins niet.  Wel om die ene gedachte.  Heel misschien zal u mij een naïeveling noemen maar ik geloof in een betere wereld.  In een mooiere wereld.  Als ik die betere en mooiere wereld dan gerealiseerd zie worden op een plek, dan raak ik ontroerd.  Dan ga ik huilen.  In uw restaurant heb ik die mooiere wereld gezien.  Ik heb gezien wat mogelijk is als mensen niet aan de kant geschoven worden.  Als mensen samenwerken.  Als mensen in elkaar geloven.  Als mensen samen voor één doel gaan.  In die mooiere wereld zie ik enkel glunderende mensen.  Lachende mensen.  Gelukkige mensen.

De ideale wereld, die bestaat.  U hebt mij die getoond.  Naar die ideale wereld heb ik gekeken.  U hebt mij niet enkel doen nadenken over jongdementie.  Meer nog hebt u mij doen nadenken over onze samenleving.  Onze samenleving waarin wij onszelf voorbijsnellen.  Waarin wij wel praten over werkbaar en weerbaar werk maar waarin wij niks ondernemen om dat ook maar enigszins te realiseren.  Waarin inclusie slechts een woord is dat nog steeds op geen enkele manier beleidsmatig wordt ingevuld en ingevoerd.  Mensen met jongdementie hebben mij dat alles doen inzien.  Ze mogen dan al eens iets vergeten.  De meest belangrijke boodschap hebben zij niet vergeten.  Wij wel.  Die belangrijkste boodschap is dat het anders kan.  Dat het anders moet.

Beste Dieter.  Beste Seppe.  Beste Romina.  Beste Anouck.  Beste Brigitte, Ingrid, Mieke, Chris, Claude, John, Kris en Marcel.  Al die woorden zeg ik aan mijn vrienden.  Om hen te overtuigen toch maar te kijken.  Toch wou ik die woorden aan u zeggen.  Om u op die manier te danken.  Voor uw programma.  Voor uw wijsheid.  Voor uw inzichten.  Dank dus.  Dank.  Dank.  Dank.

Met vriendelijke groeten.