Afscheid van een muzikale held. Brief aan Arno.

Beste Arno,

Leven in een wereld waarin pessimisten tevreden zijn? Dat zou ik best wel kunnen.  Leven in een wereld waarin armen en rijken niet bestaan? Dat zou ik best wel kunnen.  Leven in een wereld waarin honden en katten een rumba dansen? Dat zou ik best wel kunnen.  Leven in een wereld waarin ongelukkigen gelukkig zijn? Dat zou ik best wel kunnen.  U ziet, ik kan dingen aan.  Toch zijn er dingen die ik helemaal niet zou kunnen.  Als u mij zou vragen of ik zou kunnen leven in een wereld zonder Arno, dan weet ik wat mijn antwoord zou zijn.  Dat zou onmogelijk zijn.  Dat zou ik antwoorden.  U hebt mij die vraag nooit gesteld.  Dat antwoord heb ik u nooit gegeven.  Toch confronteert uw overlijden mij met een wereld zonder Arno.

Ik leerde u kennen via een schoolvriend.  Met hem wisselde ik wel eens elpees uit.  Bij één van die uitwisselingen gaf hij mij TC Matic mee.  Van TC Matic.  Soms kan rock-‘n-roll best eenvoudig zijn.  Dat was het begin.  Dat was ons begin.  Nooit zou ik u verlaten.  Daarvan was ik zeker.  U had mij overrompeld.  U liet mij op dat moment getuige zijn van iets wat ik nog nooit eerder had gehoord.  Dat geluid was uniek.  Die stem was uniek.  Ik was een brave jongen toen.  Maar u liet mij dromen dat ik een ware rebel was.  U liet mij toe te geloven dat ergens diep in mij een echte rocker schuilde.  Die rocker maakte u wakker. 

Naar concerten gaan deed ik toen niet.  De concerten van TC Matic, waarover iedereen het had, gingen aan mij voorbij.  Ik was te klein.  Ik was te jong.  Jongens met korte broeken mochten geen concertzalen binnen.  Van hen werd verwacht dat zij cowboy en indiaantje speelden.  Dat deed ik.  Met overgave.  Ik was die indiaan.  Die indiaan die in zijn vrije uurtjes op TC Matic danste.  In zijn slaapkamer.  Weg van iedereen.  Zodat niemand zag dat ik mij verbeeldde op een podium te staan.  Ik ging wild tekeer.  Ik schopte om mij heen.  Ik schreeuwde uw muziek.  Ik schreeuwde stilletjes.  Zodat niemand kon weten wat op mijn slaapkamer gebeurde.  Op die momenten werd ik u.  Ik werd Arno.  Ik was Arno.  Oh, la, la, la.  Putain, putain.  Middle class and blue eyes.  Chi boem.  Uw woorden werden op dat slaapkamertje mijn woorden.  Ik zegevierde.  Ik triomfeerde.  Voor volle zalen.  Althans, zo verbeeldde ik het mij.  Zo zat het in mijn hoofd.

Kleine jongens worden groot.  Grote jongens ontgroeien de korte broeken.  Ik had net mijn korte broeken ritueel verbrand of u meldde dat TC Matic splitte.  Voortaan zou u als soloartiest door het leven gaan.  Bij de asresten van mijn korte broeken zwoer ik u trouw.  Die eeuwige trouw bevestigde ik meteen door uw eerste soloalbum te kopen.  Dat album was een godsgeschenk.  Een muzikaal mirakel.  Ik wist het zeker.  Ik zou u volgen.  U werd mijn muzikale heiland.  Ik bleef niet meer op mijn slaapkamer.  Playbacken volstond niet meer.  Plaatjes gaan lenen was onvoldoende.  Ik moest ze hebben.  Ik kocht uw album.  Elk album.  Ik trok de wereld in.  Waar u was, zou ik zijn.  Ik ging naar weiden.  Naar pleinen.  Naar tenten.  Naar zalen.  Een album alleen was niet langer meer voldoende voor mij.  Ik wou u zien.  Op een podium.  Want dat was de plaats waar u op zijn sterkst was. 

Aan den lijve mocht ik telkens ondervinden wat u zei.  Bij elk concert wou u het publiek een banaan op het gezicht toveren.  Die banaan stond voor een glimlach.  Dat was uw taaltje.  Dat taaltje begreep ik.  Die banaan op het gezicht, dat had ik elke weer als ik de concertzaal buitenging.  Elke keer weer was u geslaagd in uw opdracht.  Ik glimlachte.  Dat was niet enkel omwille van de energie die u doorheen mijn lichaam stuwde.  Dat was slechts een deel van de verklaring.  Want een concert was zo veel meer.  Het was ook wat u zei.  Die grappen.  Die persoonlijke ontboezemingen.  U gaf te verstaan dat ook u stuntelde in het grote leven.  U bood troost.  Maar alweer, ook dat was slechts een deel van de verklaring.  Want er was meer.  Veel meer.  U verbond.  U was een pleitbezorger voor België.  U was een pleitbezorger voor Europa.  U verklaarde uw liefde aan Brussel.  Maar u was niet blind in uw liefde.  U was kritisch voor onze politici.  Die wees u terecht.  Vanop het podium.  Niet Bonogewijs in lange redevoeringen.  Wel in korte speldenprikken.  Helder en duidelijk.  Wat u zei, kwam aan.  Tijdens een concert deed u mij gloeien.  U bezorgde mij kippenvel.  U deed mij huilen.  U deed mij lachen.  Ongevoelig blijven was geen optie.  Onverschillig blijven was geen optie.  Ik werd geraakt.  Diep.  Hard.  Elke keer weer.

Eind februari was ik in Oostende.  In het Kursaal.  Voor u.  U gaf uw afscheidsconcert.  Wat ik toen niet wist, zou achteraf blijken.  Het werd uw laatste concert.  Uw allerlaatste concert.  Dat concert is mijn laatste herinnering aan u.  Want dat is wat ik nu nog enkel heb.  Herinneringen.  Ik kan niet meer vooruitkijken.  Ik kan niet meer verlangen naar een volgend album.  Naar een volgend concert.  Dat is voorbij.  Definitief.  Ik kan enkel nog teruggrijpen.  Ik kan enkel nog luisteren.  Dat zal ik zeker doen.  Dat zal nooit stoppen.  Dat mag nooit stoppen.  En nu al weet ik dat, als ik zal luisteren, opnieuw een banaan op mijn gezicht zal verschijnen.  Opnieuw zal het warm worden in mij.  Want ik zal u voor de geest halen.  Bij uw liedjes zal ik beelden oproepen.  Terwijl ik luister en herinner zal ik glimlachen.  Terwijl ik luister en herinner zal ik die twee woorden zeggen.  Die twee woorden die u zo vaak zei.  Merci, godverdomme.  Echt wel, Arno.  Merci, godverdomme.

Met vriendelijke groeten.