Bach to black, gezien in De Herbakker. Brief aan Kapinga Gysel en Room 13 Orchestra.

Beste Kapinga,

Beste Yves,
Beste Frank,
Beste orkestleden,

Amy Winehouse.  Ooit had ik haar op een podium willen zien.  Helaas.  Het is mij nooit gelukt.  Nochtans had ik de kans daartoe.  Bij haar passage in de Brusselse AB.  Die kans heb ik niet gegrepen.  Nu kan het niet meer.  Nu kan het nooit meer.  Amy besloot lid te worden van de 27 Club.  Een nogal noodlottig en droefgeestig lidmaatschap.  Feit blijft, ik zag Amy nooit live op een podium.  Net zoals ik Kurt Cobain nooit live aan het werk zag.  Ook daartoe had ik de kans.  In de Gentse Vooruit. Maar, helaas, ook die kans heb ik niet gegrepen.

Nu kan u hoogstwaarschijnlijk denken dat ik geen enkele kans greep.  Dat heb ik wel gedaan.  Meermaals.  Aan enkele van die gegrepen kansen heb ik nu nog steeds warme herinneringen.  Sta mij toe er eentje te noemen.  A band in a box, een project van Zita Swoon.  Gezien in de reeds eerder genoemde Gentse Vooruit.  Daar zag ik een 'grande dame' aan het werk.  Toen en daar heb ik beslist die 'grande dame' te volgen.  Nu klinkt het alsof ik u zou gaan stalken.  Dat was het niet.  Laat daarover geen misverstanden bestaan.  Het was en is mijn muzikale interesse die mij stuurt.

Die muzikale bracht mij vorige donderdag naar Onze-Lieve-Vrouw Ten Hemel Opgenomen.  In Eeklo.  Ik stond in een kerk voor het concert Bach to black.  U zou het album Back to black brengen.  Het succesvolle album van Amy Winehouse.  Dat zou u brengen.  Een heuse uitdaging, dat dacht ik.  Ik was nieuwsgierig.  Mijn verwachtingen waren hooggespannen.  Om meerdere redenen.  Ik was niet enkel nieuwsgierig naar het concert.  Net zozeer was ik nieuwsgierig naar het concept.  Naar de uitvoering.  Want dat zou uitzonderlijk zijn.

U kwam op.  U stond niet alleen.  Links van u aan de piano zat Yves Meersschaert, orkestleider. Rechts van u stond Frank Van Troyen, dirigent.  Achter u stond Room 13, een orkest.  Om die heuse uitdaging tot een succes te maken had u zich stevig omringd.  U kon terugvallen.  U werd geruggesteund.  U was deel van een groter geheel.  Alleen al dat beeld was indrukwekkend.  Piano.  Viool.  Eerste en tweede.  Altviool.  Cello.  Contrabas.  Trompet.  Franse hoorn.  Trombone.  Tuba.  Fluit.  Hobo.  Pauken.  Percussie.  Al die instrumenten zijn mij niet meteen bekend.  Ik kan ze niet onderscheiden.  Ik heb alles even moeten uitzoeken.  Op internet.  Mijn muzikale interesse is groot.  Mijn muzikale kennis daarentegen is klein.  Maar dat doet er niet toe.  U was nog niet begonnen maar ik was al onder de indruk.

Wat de avond zou brengen, werd mij meteen duidelijk als u inzette.  Als het orkest inviel.  Dit zou schoonheid worden.  Pure schoonheid.  Ik zat op de eerste rij.  Ik zocht de meest comfortabele positie op mijn zitbank.  Want ik wou niks missen.  Ik wou alles in mij kunnen opnemen.  Elk gevoel.  Elke emotie.  Dat alles wou ik opnemen.  Dat samenspel tussen u en het orkest was heerlijk om te zien.  Zij stuwden u voort als het moest.  Op het juiste moment.  Zij temperden u als het moest.  Op het juiste moment.  Het orkest was uw graadmeter.  Luid.  Intens.  Stil.  Ingetogen.  Ik keek naar een wonderlijk samenspel.  Het knetterde.  Het vonkte.  Als een muzikaal vuurwerk.  De juiste effecten op het juiste moment.  Als schoonheid in het spel is, is tijd van geen tel.  Uren, minuten en seconden verdwenen.  De tijd vergleed.  Zonder te tikken.  Ik was dan ook verbaasd dat een anderhalf uur zo voorbij was.  Het leek alsof alles nog maar net begonnen was.  Maar verdicten zijn onverbiddelijk.  Altijd.  Het was voorbij.  Het was over.  Ik bleef achter.  Met een warm gevoel.  Met een intens gevoel.  Wat ik verhoopte, was werkelijkheid geworden.  Dit was een unieke ervaring.  Amy Winehouse was opnieuw tot leven gewekt.  Dat was enkel mogelijk in een kerk.  Elders zou het niet kunnen.  Maar wel in die kerk in Eeklo.  

U zong niet enkel magistraal.  Het orkest speelde niet enkel magistraal.  Er was meer.  Toen ik naar jullie luisterde, moest ik denken aan de documentaire Amy.  Een documentaire over haar leven.  Tijdens dit concert werden dezelfde emoties opgeroepen.  Omdat de teksten nu meer binnenkwamen.  U stond mij dat toe.  U stond mij toe te luisteren.  U nodigde mij uit te luisteren.  Ik hoorde kwetsbaarheid.  Ik hoorde pijn.  Ik hoorde eenzaamheid.  Ik hoorde woede.  Al die emoties werden op een juiste manier vertaald.  Op een eigen manier.  Door uw stem.  Door de muziek.  Het was verwarrend.  Het leek alsof Amy mij dingen toefluisterde.  Vaak wordt wel eens gezegd dat muziek pure emotie.  Die donderdagavond bewees u, samen met het orkest, dat die woorden niet enkel een boutade zijn.  Die woorden zijn de kernachtige samenvatting van wat muziek kan zijn.  Dat bewees u, samen met het orkest.  Met verve.  Met overtuiging.

U hebt een mirakel bewerkstelligd.  U bracht Amy tot leven.  Niet door eenvoudigweg te kopiëren.  Dat zou te gemakkelijk geweest zijn.  U koos voor een moeilijkere weg.  Maar in het bewandelen van die moeilijkere weg slaagde u wonderwel.  U bracht een eigen hemelse interpretatie.  Gesteund door een schitterend orkest.  U legde eigen verrassende klemtonen.  Gesteund door een schitterend orkest.  U keerde zich niet af van Amy Winehouse.  U bleef dicht bij haar.  Ik kan het niet bewijzen.  Ik zou dus moeten zwijgen.  Maar dat doe ik niet.  Ik wil het schrijven.  Dus doe ik dat gewoonweg.  Bijna met zekerheid weet ik dat ergens hoog in de kerk Amy toekeek en goedkeurend knikte.

Beste Kapinga.  Beste Yves.  Beste Frank.  Beste orkestleden.  Ik wil u danken voor die fantastische, zalige en wonderlijke donderdagavond.  U hebt mijn hoge verwachtingen meer dan overtroffen.  Dank dus.  Dank.  Dank.  Dank.

Met vriendelijke groeten.

PS: Graag wou ik nog mijn hoop uitspreken.  Dat jullie met het orkest doorheen het hele land mogen toeren.  Want dit moet gehoord worden.  Door velen.  Door zeer velen.  Dat verdient dit project.  Dat verdienen jullie.