Dromen van Italië. In Gent. Brief aan Per Bacco.

Gepubliceerd op 17 januari 2022 om 13:03

Beste,

 

De vraag wordt wel eens gesteld.  Soms durft iemand wel eens de vraag te stellen of de tijd kan stilgezet worden.  Ik zelf stelde mij die vraag ook al herhaaldelijk.  Mijn antwoord was kort.  Twijfel kende ik niet.  Onmogelijk, dat is wat ik dacht.  Maar na vorige vrijdag weet ik het niet meer zo zeker.  Die dag kwam ik naar Per Bacco.  Ik kwam naar uw restaurant.  Daar mocht ik ervaren dat onder heel uitzonderlijke omstandigheden de tijd toch kan stilgezet worden.  U lijkt over die unieke gave te beschikken de tijd stil te zetten.  Daar komt niet al te veel hocuspocus bij kijken.  Het gebeurt natuurlijk.  Bijna onopvallend.

 

De sleutel tot het stilzetten van de tijd lijkt heel eenvoudig.  De uitwerking is helaas nogal complex.  Toch hebt u bewezen dat u die complexiteit volledig onder de knie hebt.  U hebt zich het complexe gegeven van de gastvrijheid eigen gemaakt.  De mensen, die uw zaak binnentreden, zijn geen klanten.  Die mensen zijn uw gasten.  Gasten die als koningen en koninginnen behandeld worden.  Dat doet u niet door te slijmen.  Neen, die gastvrijheid verhult u in kleine gebaren.  Kleine gebaren die bij hun uitvoering groots overkomen.  Die bij hun uitvoering een warm gevoel creëren.

 

Ik zou elk van die gebaren kunnen analyseren.  Dat zou ons evenwel te ver voeren.  U zou al snel de aandacht verliezen.  Nochtans heeft deze brief uw aandacht nodig.  Zoniet zou u voorbijgaan aan de lof die ik u toezwaai.  In woorden.  Teneinde u bij de les te houden, zal ik slechts enkele benoemen.

 

Het begon al bij het voorgerecht.  Ik wou een wijntje.  Een rosé wijntje.  U noteerde.  Snel kwam u terug met twee flessen.  Eén fles rosé.  Eén fles rode.  Van beide flessen mocht ik eventjes proeven.  Uit beide flessen schonk u een scheut.  Zodat ik kon proeven.  Ik was overdonderd.  Dit had ik nog nooit eerder mogen ervaren.  Ik proefde.  Ik koos.  U maakte weinig ophef over deze vertoning.  U kondigde het niet aan als een uitzonderlijk privilege.  Neen, voor u was het gewoon.  U leek het natuurlijk te vinden dat de gast de mogelijkheid wordt geboden het beste te kiezen.

 

Uw zaak liep leeg.  Uiteindelijk bleven wij als laatsten over.  Dat gegeven zouden wij kunnen interpreteren als een teken.  Een teken dat sluitingstijd heel nabij is.  Toch hadden wij nog zin in een nagerecht.  Wij twijfelden.  Die twijfel legden wij aan u voor.  Konden wij nog blijven of dienden wij toch op te krassen? In uw antwoord bleek alweer dat u de perfecte gastheer was.  Wij hoefden ons helemaal niet te haasten.  Wij moesten niet weg.  U was de hele namiddag in de zaak.  U moest nergens heen.  Wij mochten onze tijd nemen.  Dat zei u ons.  In alle rust konden wij ons nagerecht nuttigen.  Zelfs een laatste theetje was voor u geen enkel probleem.  U zette voor ons de tijd stil.  Dat leeg gewoon voor u.  U leek het natuurlijk te vinden dat de gast de mogelijkheid wordt geboden zijn tijd te nemen.

 

Doordat wij voorbij sluitingstijd bleven, maakten wij kennis met de mensen uit de keuken.  Ware Italianen.  Zij schoven aan voor het middagmaal.  Aan de tafel naast ons.  Op tafel één grote kom.  Te verdelen over zes mensen.  Vijf mannen.  Eén vrouw.  Wij hoorden Italiaans praten.  Ik moest terugdenken aan die ene middag.  In een dorpje nabij Verona.  Wij waren te gast.  Bij Italiaanse vrienden.  In de tuin één lange tafel.  Op die tafel alle gerechten.  Alle flessen.  Rond de tafel Italiaanse hartelijkheid.  Dit was feest.  Dit was vakantie.  U voerde ons terug naar Italië.  Dat was lang geleden.  Corona had ons thuisgehouden.  Twee jaar lang.  Maar u bracht ons terug.  Door die Italiaanse woorden.  Door die Italiaanse gebaren.  Door die Italiaanse ambiance.  U nam ons op in de groep.  Zo leek het wel.  Zo voelde het wel.

 

Heel waarschijnlijk zal u zich de vraag stellen waarom ik niks schrijf over de gerechten.  Want dat is toch de essentie van een restaurant.  Daarin schuilt toch het bestaansrecht van een restaurant.  Dat is inderdaad zo.  Toch zal ik het niet doen.  Omdat ik bang ben dat ik u tekort zou doen.  Mijn culinaire vocabularium is te beperkt om te kunnen beschrijven wat ik die vrijdagmiddag heb mogen meemaken in uw restaurant.  Zelfs de grootste superlatieven zouden de waarheid niet op een juiste wijze kunnen vatten.  Al mijn fraaie woorden zouden slechts een te lichte afspiegeling zijn.  Ik zou misschien kunnen kiezen voor dat ene woord.  Dat ene woord dat alles zou moeten samenvatten.  Dat ene woord uit Mary Poppins.  Ik zou kunnen kiezen voor superformiweldigeindefantakolosachtigMaar zelfs dan zou ik tekortschieten.  Ik erken daarom mijn literaire tekortkoming en ga voorbij aan een culinaire ontleding van al het fraais dat wij mochten proeven.  In mijn stilzwijgen moet u enkel mijn grote bewondering voor uw kookkunsten lezen.  Voor uw culinair vakmanschap.

 

Of misschien moet ik toch een uitzondering maken.  Misschien moet ik u vertellen over mijn unieke methode om restaurants te kunnen beoordelen.  Daarvoor heb ik slechts één waardemeter.  Die waardemeter bevat slechts één gerecht.  Eén nagerecht.  Tiramisu.  Daaraan ben ik verknocht.  Daaraan ben ik verslaafd.  Laat mij uw tiramisu proeven en ik zal zeggen wat u waard bent.  Ik heb dat gedaan.  Ik koos voor uw tiramisu.  Hierover kan ik kort zijn.  Nooit eerder had ik dit geproefd.  Dit was hemels lekker.  Dit was de bundeling van alle kwaliteiten die ik in de vorige gerechten mocht proeven.  Uw tiramisu staat borg voor een vijfsterrenrecensie.  Die ik niet schreef maar die ik wel proefde.

 

Beste.  Het was lange tijd geleden dat ik nog eens op restaurant ging.  U deed mij opnieuw beseffen wat die uitzonderlijke kracht kan zijn van een restaurantbezoek.  Voor heel even de tijd stil zetten en buitengewoon lekker tafelen.  Het deed deugd.  Het deed bijzonder veel deugd.  Daarvoor wil ik u danken.  Van ganser harte.

 

Met vriendelijke groeten.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.