Mooie liedjes: 't Is mooi geweest. Brief aan Rob De Nijs.

Beste Rob,

Wij waren elkaar uit het oog verloren.  Het leek alsof u uit mijn leven verdwenen was.  Ooit was het anders geweest.  In mijn wilde jaren waren wij vaak samen.  Heel waarschijnlijk fronst u nu uw wenkbrauwen.  Want mijn naam zegt u niks.  Dat kan ik best begrijpen.  U hoeft mijn eerdere bekentenis dan ook niet letterlijk te nemen.  Eerder figuurlijk.  In mijn vroegere en tegelijk jongere jaren had u mij heerlijke momenten geschonken.  Op de dansvloer ging ik wild tekeer op vele van uw hits.  Zondag.  Hou me vast.  Malle Babbe.  Banger hart.  Uit volle borst zong ik mee.  Vanop te wankele tafeltjes.  Vanop niet echt stabiele stoelen.  Ik ging uit de bol.  U ging mij voor.  Ik volgde.

Tijden veranderen.  Maar niet enkel tijden veranderen.  Ook ik veranderde.  Ik werd ouder.  Mijn muzikale smaak ging een heel andere richting uit.  Ik dreef weg van u.  U verdween.  Dat was geen bewuste keuze.  Het gebeurde.  Gewoon.  Zo eenvoudig kan het zijn.  Scheidingen hoeven soms geen ingewikkelde verklaringen.  U ging naar links.  Ik ging naar rechts.  Wij keken niet om.  Wij stapten ons nieuwe leven in.  Gelukkig om wat geweest was.  Verwachtingsvol om wat nog komen moest.

U zal hem wel kennen, die Nederlandse dichter.  Bredero.  Hij zei en schreef dat het kan verkeren.  Dat is ook wat gebeurde.  Onlangs keek ik naar Rob De Nijs – Voor het laatst.  Een tweedelige documentaire op onze nationale zender, Eén.  Ik keek.  For sentimental reasons.  Zo zou u het kunnen noemen.  Warme herinneringen aan mooie momenten deden mij kijken.

Wij hoefden niet meer voorgesteld te worden.  Wij kenden elkaar.  Ik wist van uw bestaan.  Ik kende uw verdiensten.  Toch werd ik verrast.  Eindelijk zag ik u niet als zanger.  Ik zag u niet als vakman.  Voor het eerst zag ik u als mens.  Een mens, die worstelde met zijn ziekte.  Een mens, die ondanks die ziekte, alles deed om datgene te doen wat hij al jaren deed.  Wij zagen hoe u naar uw afscheidsconcert van het Vlaamse publiek in het Antwerpse Sportpaleis toewerkte.  U werkte hard.  Net zoals een atleet die zich voorbereidt op de Olympische Spelen.  Wat ik zag, ontroerde mij.  Uw getuigenis greep mij aan.  Het waren niet enkel uw woorden.  Het waren net zozeer de woorden van degenen die u omringen.  Ik hoorde en zag liefde.  Ik hoorde en zag passie.  Het werd mij duidelijk.  U bent een entertainer.  Daarvoor bent u op de wereld gezet.  Om op een podium te staan.  Om mensen te entertainen.  Aan die taak hebt u zich een leven lang gekweten.  Maar een afscheid leek zich op te dringen.  U leek het een juiste beslissing.

Ik zag een mooi man.  Ik zag een gepassioneerd man.  Ik zag een man, die leefde.  Niet half.  Wel volop.  Ik werd nieuwsgierig.  Ik ging zoeken.  Zo kwam ik uit bij uw laatste album, ’t Is mooi geweest.  Ik luisterde.  Uiteraard.  Dat is wat moet gebeuren met een album.  Een album moet gedraaid worden.  Eén keer.  Als het album goed is, moet hij meerdere keren gespeeld worden.  Dat is wat ik deed.  Ik speelde het album meerdere keren.  Want opnieuw verraste u mij. 

Deze keer nodigde u mij niet uit op de dansvloer.  Deze keer ging ik niet op tafels of stoelen staan.  Neen niks van dat alles.  Met uw liedjes drukte u mij dieper de zetel in.  Want u dwong mij te luisteren.  U dwong mij uw woorden in mij te laten binnendringen.  Ik luisterde naar wat u te vertellen had over de liefde.  Over uw optimisme.  Over uw terugkijken naar vroeger.  Over uw liefde voor muziek.  Over het onvermijdelijke einde.  Over uw herinneringen.

Ik luisterde naar Wat als later nu is.  Naar De Stilte.  Naar Toeval.  Ik luisterde naar … Alle twaalf liedjes liet ik de revue passeren.  Meermaals.  Enkele van die liedjes raakten mij diep.  Omwille van de eerlijkheid.  Omwille van de openheid.  U schuwde niks.  U vertelde.  U zong.  Zonder te verhullen.  Het leek alsof u deed wat Boudewijn De Groot ooit deed.  Op zijn tweeëntwintigste schreef hij het testament van zijn jeugd.  U doet het nu.  Op uw negenenzeventigste.  U blikt terug en vooruit.  Op wat u hebt gehad.  Op wat u nog verwacht.  Op een vol leven.  Op een warme liefde.

Soms heeft een mens een duwtje nodig.  Om vergeten vriendschappen te herstellen.  Om vergeten figuurlijke vriendschappen te herstellen.  Ik ben ook een mens.  Ik heb soms ook dat duwtje nodig.  Die documentaire was mijn zetje.  Het bracht mij opnieuw tot u.  Ik kan er enkel maar blij om zijn.  Want nu luister ik regelmatig naar uw laatste album terwijl ik nadenk over mijn leven.  Over mijn liefde.

Beste Rob.  Eindelijk schrijf ik u een brief.  Ik had nooit verwacht dat ik dit zou doen.  Maar nu moet het.  De documentaire doet mij terugdenken aan die fijne momenten uit mijn jonge leven.  Uw laatste album doet mij nadenken over mijn oudere leven.  Voor dat terug- en nadenken wil ik u van ganser harte danken.  Dank.  Dank.  Dank.

Met vriendelijke groeten.