Uitgelezen: Tiener en moeder. Brief aan Iluna Timmerman en Stephanie Planckaert.

Beste Iluna,

Beste Stephanie,

Jullie boek zou ik nooit lezen.  Dat dacht ik.  Ik vond bij mijzelf geen redenen om uw boek te lezen.  Ik heb geen kinderen.  Geen dochter.  Geen zoon.  Ondanks die aanvankelijke twijfel dacht ik even verder.  Dat moeten we altijd doen.  Het kan ons tot vernieuwende inzichten brengen.  Zoals ook nu gebeurde.  Ik heb een moeder.  Ik kan de tiener zijn.  De tiener die intussen drieënvijftig jaar oud is.  Ik kan jullie relatie spiegelen aan die van mij.  Dat was een eerste reden.  Maar er was nog een andere reden.  Een tweede reden.  Ik ben fan van De Planckaerts.  Ik kijk naar alle programma’s.  Chateau Planckaert? Ik kijk.  Onverwacht? Ik keek.  Junior op zoek naar de liefde? Ik ga kijken.  Het is dat positivisme, dat zo aanstekelijk werkt.  Dat doet mij kijken.  Ik was nieuwsgierig of ik dat positivisme ook in jullie boek zou terugvinden.  Twee redenen om een boek te lezen, dat zou moeten volstaan.  Alle twijfel smolt als sneeuw voor de zon.  Ik ging jullie boek lezen.

Ik schoof aan bij die keukentafel van jullie.  Die tafel waaraan jullie praten.  Discussiëren.  Filosoferen.  Aan die tafel ging ik zitten.  Om te luisteren.  Want jullie hadden heel wat om over te praten.  Zestien jaar terug schreef Stephanie een boek, Tienermoeder.  In dat boek schreef Stephanie over haar tienerzwangerschap.  Over haar eerste kind.  Haar oudste dochter, Iluna.  Nu is Iluna zestien jaar oud.  De leeftijd waarop Stephanie moeder werd.  Jullie vonden dit een mooie gelegenheid voor een nieuw boek.  Voor een nieuwe correspondentie.  Van moeder naar dochter.  Van dochter naar moeder.  Het ging over en weer.

Om de correspondentie enigszins te stroomlijnen, kozen jullie zestien thema’s uit.  Die vormen de grondslag van de correspondentie.  Over die zestien thema’s zouden jullie je licht laten schijnen.  Vrijuit.  Zonder remmingen.  In die ongeremde vrijheid zullen jullie het hebben over toekomstdromen.  Over vriendschap.  Over verliefdheid.  Over seks als tiener.  Over zwanger als tiener.  Over moederschap.  Over familie.  Over tienermoeder.  Over papa.  Over opvoeding.  Over waarden in het leven.  Over relatie als man en vrouw.  Over een goede band met je ouders.  Over de band tussen moeder en dochter.  Over loslaten.  Over keuzes in de toekomst.

Over elk van die thema’s zou ik het in deze brief kort kunnen hebben.  Maar dat doe ik niet.  Ik wil het leesplezier van potentiële lezers niet verknallen.  Boeken moeten gelezen worden.  Boeken moeten niet samengevat worden.  In deze brief wil ik het over andere dingen hebben.  Dingen die mij bij het lezen van jullie boek opvielen.  Dingen die mij raakten.

In al jullie beschouwingen houden jullie het eenvoudig.  Jullie lopen niet verloren in ingewikkelde theorieën.  Dat kan ook niet.  Jullie zitten aan de keukentafel.  Dergelijke tafels verwachten geen complexiteit.  Dat wordt voorbehouden aan debattafels.  Heel soms zelfs aan cafétafels.  Maar aan een keukentafel regeert de nuchterheid.  Die nuchterheid omarmen jullie.  Dat maakt jullie boek licht verteerbaar.  Dat maakt jullie boek aangenaam verteerbaar.

Die nuchterheid is een constante in jullie boek.  Maar er is nog een andere constante.  Dat is de liefde.  De oprechte liefde, die jullie voor elkaar voelen.  Ik kan er niet om heen.  Die liefde spat er af.  Op elke pagina.  In elk woord.  Die liefde wordt nooit in vraag gesteld.  Jullie communiceren.  Met elkaar.  Niet tegen elkaar.  Jullie durven elkaar in vraag te stellen.  Als gelijkwaardige partners.  De een staat niet boven de ander.  Jullie staan naast elkaar.  Met het volle begrip van jullie rollen.  Jullie rol als dochter.  Jullie rol als moeder.  De dochter kan ten volle de dochter zijn.  De moeder kan ten volle de moeder zijn.

In jullie correspondentie ontdek ik een ontroerende openheid.  Een ontroerende eerlijkheid.  Die openheid beperkt zich niet tot de familie.  Jullie trekken het open.  Diezelfde openheid houden jullie aan tegenover de wereld.  Dat is mooi om te zien.  Dat is leuk om te lezen.  Want het maakt jullie verdraagzaam.  Het sloopt mogelijke oogkleppen die het zicht al te zeer benauwen.  Die openheid doet jullie begrijpen.  In een wereld waarin verwijten en vooroordelen al te vaak de regel zijn, is jullie openheid een verademing.

Tot slot nog dit.  Ik voelde de nuchterheid.  Ik voelde de liefde.  Ik voelde de openheid.  Maar toch is er nog één ding.  Dat is de dankbaarheid.  De dankbaarheid tegenover de dochter.  De dankbaarheid tegenover de moeder.  Die dankbaarheid maakt gelukkig.  Dat geluk straalt in jullie.  In jullie ideeën.  In jullie dromen.  In jullie woorden.  In jullie houding.  Maar dat is het niet alleen.  Dat geluk stralen jullie ook uit.  Naar anderen.  Naar vrienden en familie.  Naar kennissen.  Naar toevallige voorbijgangers.  Jawel, jullie stralen het zelfs uit naar de lezers.  Ik kan het getuigen.  Ik heb jullie boek gelezen en ik heb dat geluk gevoeld.

Jullie boek deed mij in de spiegel kijken.  Deed mij kijken naar mijn relatie met mijn moeder.  Het deed mij één ding beseffen.  Ik heb de beste moeder.  Onze situatie is niet te vergelijken.  Ik groeide op in andere tijden.  Toch voelde ik tijdens het lezen eenzelfde geluk.  Het geluk de beste moeder te hebben.  Boeken lezen kan soms eenzaam zijn.  Dat wordt wel eens gezegd.  Nu was het anders.  Nu zat mijn moeder naast mij.  Alsof zij meelas en goedkeurend knikte.  Jullie boek deed mij beseffen dat ik heel binnenkort nog een brief moet schrijven.  Aan mijn moeder (en vader).  Om haar te zeggen dat zij de beste moeder is.  Zij twijfelt nog.  Het wordt hoogtijd die twijfel de wereld uit te helpen.  Ik moet aan het werk.

Beste Iluna.  Beste Stephanie.  Ik wil jullie danken voor dit leuke boek.  Dat barst van het positivisme.  Van het optimisme.  Dit boek is een ode aan het leven.  Jullie deden mij begrijpen hoe eenvoudig mooi dat leven kan zijn.  Voor dat begrip en voor dit boek wil ik jullie dis uitgebreid danken.  Dank.  Dank.  Dank.

Met vriendelijke groeten.